Auteurs

View All

Artikelen door Cindy Hess Kasper

Zorg voor jezelf

Toen mijn man net een hartoperatie ondergaan had, bracht ik in het ziekenhuis een angstige nacht aan zijn bed door. Halverwege de ochtend bedacht ik opeens dat ik voor die ochtend een afspraak bij de kapper had gemaakt. ‘Ik zal hem wel afzeggen,’ zei ik, terwijl ik afwezig met mijn hand door mijn verwarde haar streek.

Speuren naar een verborgen schat

Mijn man en ik lezen op een heel verschillende manier. Voor Tom is Engels zijn tweede taal, en hij neigt ernaar om langzaam, woord voor woord te lezen. Ik daarentegen lees vaak snel en globaal. Tom onthoudt wel meer dan ik. Met gemak kan hij iets dat hij vorige week gelezen heeft vandaag nog woordelijk weergeven, terwijl ik de dingen vaak al weer vergeten ben als ik de bladzij omgeslagen heb.

Hoeveel staat er op je bankrekening?

In de winter van 2009 maakte een groot verkeersvliegtuig een noodlanding op de Hudson-rivier bij New York. De piloot, gezagvoerder Chesley Sullenberger, die het toestel veilig op het water liet ‘landen’ (zonder dat er ook maar één persoon gewond raakte), werd naderhand gevraagd hoe het was op het moment dat hij in de lucht razendsnel een beslissing moest nemen waar vele levens van afhingen. ‘Je zou het zo kunnen zien,’ zei hij. ’42 jaar lang heb ik regelmatig kleine bedragen gestort op de bank van de ervaring, opleiding en training. Op de bewuste dag stond er zo veel op dat ik een heel groot bedrag kon opnemen.’

Bewust bewezen vriendelijkheid

Toen ze met haar kinderen aan boord van een vliegtuig ging, deed de jonge moeder haar uiterste best om haar dochtertje van drie te kalmeren, die begon te schoppen en te huilen. En toen zette haar baby van vier maanden het ook nog op een schreeuwen omdat hij honger had.

Verstrikt raken

Soldaten die jarenlang in een broeierige jungle vochten, kwamen vaak een frustrerend probleem tegen. Zonder enige waarschuwing kon een doordringende prikkende wingerd zich vasthechten aan het lichaam en de bepakking van de soldaten, waardoor ze vast kwamen te zitten. Als ze worstelden om zich te bevrijden, kwamen er nog meer tentakels van de plant die zich om hen heen wikkelden. De soldaten noemden de plant de ‘wacht-even’ kruiper. Als iemand vastzat en niet meer vooruit kon komen, zag hij zich genoodzaakt om naar de anderen in zijn team te roepen: ‘Hé, wacht even; ik zit vast!’

Je dagelijkse voedsel

Toen Kerry en Paul met elkaar trouwden, konden ze geen van beiden koken. Toch besloot Kerry op een avond om een poging te wagen: ze wilde spaghetti maken. Ze maakte zo veel dat ze er de volgende dag nog een keer van konden eten. Op dag drie bood Paul aan om het ook te proberen. Ditmaal maakte hij twee keer zo veel pasta en saus in de hoop dat ze er het hele weekend mee konden doen. Maar toen het stel die avond aan tafel ging, was het Kerry die verzuchtte: ‘Ik kan geen spaghetti meer zien.’

Verleg je grenzen

In de zomer van 2017 richtte de orkaan Harvey enorme schade aan in de Amerikaanse staat Texas en andere gebieden rond de Golf van Mexico. Talloze mensen hielpen met voedsel, water, kleding en onderdak voor de direct getroffenen.

Ontsnappen aan het lawaai

Een paar jaar geleden stelde de directrice van een hogeschool de studenten voor dat ze een avond samen met haar zonder elektronische apparaten zouden doorbrengen. De studenten vonden het een goed idee, maar toen ze voor de avond de schoolkapel binnengingen, kostte het de meesten toch veel moeite om hun mobieltjes aan de kant te leggen. Ze hielden een dienst met muziek en gebed, die ze rustig uitzaten. Achteraf omschreef een van de studenten de ervaring als ‘een prachtige kans om rustig te worden (. . .) een plek om al het extra geluid uit te zetten’.

Eer geven

Aan het begin van de jaren zestig werd een ongebruikelijke soort schilderijen populair, waarop personen of dieren stonden die enorme, trieste ogen hadden. Sommigen vonden deze stijl ‘kitscherig’ of smakeloos, anderen vonden het prachtig. Toen de man van de kunstenares de schilderijen van zijn vrouw begon te verkopen, werden ze er behoorlijk rijk van. Toch zag je de handtekening van de kunstenares, Margaret Keane, nooit op haar werk. In plaats daarvan presenteerde haar man de schilderijen alsof hij ze gemaakt had. Angstvallig bleef Margaret Keane meer dan twintig jaar lang zwijgen over de fraude, dat wil zeggen tot ze ging scheiden. De rechtbank droeg hen zelfs beiden op een schilderij te maken om te kunnen bepalen wie de echte kunstenaar was.

Onze toevlucht

Mijn eerste baantje had ik in een fastfoodrestaurant. Op een zaterdagavond bleef een zekere jongen in de zaak rondhangen en vroeg me wanneer ik klaar was met werken. Ik voelde me er niet prettig bij. Het werd steeds later, en hij bestelde wat frietjes en weer later wat te drinken, zodat hij niet weggestuurd zou worden. Ik woonde er niet ver vandaan, maar durfde toch niet in mijn eentje naar huis te lopen, langs een paar donkere parkeerplaatsen en een lege zandvlakte. Toen ik om middernacht klaar was, liep ik het kantoortje binnen en pakte de telefoon.

Een schat in de hemel

Als jong meisje zat ik samen met mijn twee zussen graag boven op de grote met cederhout beklede kist van mijn moeder. Daarin bewaarde ze onze wollen truien en het borduuren haakwerk van mijn grootmoeder. Ze hield erg van wat er in de kist zat en ging ervanuit dat de scherpe geur van het cederhout de motten uit de kist weg zou houden, zodat de inhoud veilig bewaard bleef.

Tot ziens, voorlopig

Mijn kleindochter Allyssa en ik hebben een bepaalde gewoonte als we afscheid van elkaar nemen. We slaan de armen om elkaar heen en huilen zo’n twintig seconden lang met luide en zeer dramatische snikken. Dan laten we elkaar los en zeggen terloops: ‘Tot gauw!’, en gaan ieder ons weegs. Ondanks dit dwaze gebruik verwachten we altijd om elkaar inderdaad gauw weer te zien.

We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in. Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.