Een schat vinden
John en Mary wandelden met hun hond over hun land toen ze op een roestig blik stuitten dat door de recente regen gedeeltelijk zichtbaar was geworden. Ze namen het mee naar huis, waar ze het openmaakten. In het blik bleek een verzameling gouden munten te zitten van meer dan een eeuw oud. Het stel ging terug naar de vindplaats, waar ze nog eens zeven blikken opgroeven, die tezamen 1427 munten bevatten. Vervolgens begroeven ze de hele schat weer op een andere plek om hem veilig te bewaren.
Volhardend bidden
Kevin veegde een traantje weg toen hij een stukje papier aan mijn vrouw Cari gaf. Hij wist dat Cari en ik aan het bidden waren voor onze dochter die een beetje afgedwaald was van het geloof. ‘Dit briefje vond ik na mijn moeders overlijden in haar bijbel. Misschien kan dit jullie bemoedigen,’ zei hij. Het briefje begon met de woorden ‘voor mijn zoon Kevin’. Daaronder stond een gebed waarin zijn moeder erom vroeg dat hij zijn geloof terug zou vinden.
Geleende zegeningen
Voordat we aan de lunch begonnen, vouwden we onze handen. Mijn vriend Jeff bad: ‘Vader, dank U dat we uw lucht mogen ademen en uw voedsel mogen eten.’ Jeff was net zijn baan kwijtgeraakt en maakte een pittige tijd door. Zijn eenvoudige vertrouwen in God en zijn erkenning dat alles van Hem is, raakten me diep. Ik dacht: ben ik er echt van doordrongen dat zelfs de simpelste, alledaagse dingen in mijn leven echt van God zijn, en dat ik ze van Hem mag gebruiken?
Niet vergelijken
‘Op een dag zet ik nog eens alles op Facebook, niet alleen de mooie dingen!’
Bidden en groeien
Toen de vrouw van mijn vriend David Alzheimer kreeg, raakte hij helemaal verbitterd door wat het met zijn leven deed. Hij moest vervroegd met pensioen om voor haar te zorgen. En toen de ziekte erger werd, had ze steeds intensievere zorg nodig.
Diepere liefde
De eerste keer dat ze elkaar ontmoetten, liet Edwin Stanton duidelijk merken dat hij niet veel van de Amerikaanse president Abraham Lincoln moest hebben, noch als persoon, noch als ‘eerste burger’. Hij noemde de president zelfs een ‘langarmig wezen’. Maar Lincoln had veel waardering voor Stantons vaardigheden en koos ervoor hem te vergeven. Uiteindelijk gaf hij hem zelfs een cruciale post in zijn kabinet ten tijde van de Burgeroorlog. En in de loop van de tijd werden ze goede vrienden. Het was Stanton die ’s nachts naast Lincolns bed bleef waken nadat hij in het Ford’s Theater neergeschoten was, en die toen de president heengegaan was met betraande ogen fluisterde: ‘Nu behoort hij tot de eeuwigheid.’
De zekere basis van onze hoop
Geloofslessen krijg je soms op onverwachte plekken. Dat geldt zeker voor de les die ik leerde van mijn zwarte Labrador-retriever van 110 pond, ‘Beer’. Beers grote metalen waterkom stond in een hoek van de keuken. Als die leeg was, dan blafte hij niet en sloeg hij er niet tegen met zijn poot. In plaats daarvan ging hij er rustig naast liggen wachten. Soms duurde dat een aantal of nog meer, maar Beer had geleerd dat ik uiteindelijk wel altijd de keuken inkwam, hem daar zag liggen en hem gaf wat hij nodig had. Zijn eenvoudige vertrouwen op mij, herinnerde me eraan dat ik meer op God moest vertrouwen.
Alles wat nieuw is
Autosloperijen fascineren me. Ik knutsel graag aan auto’s, en geregeld bezoek ik een sloperij bij ons in de buurt. Het is een eenzame plek waar de wind fluit tussen de afgeschreven karkassen die ooit iemands dierbare karretje waren. Sommige zijn in elkaar gereden, andere versleten en weer andere werden gewoon te oud. Als ik tussen de rijen doorloop, valt mijn oog soms op een bepaald exemplaar en vraag ik me af wat hij ‘tijdens zijn leven’ allemaal heeft meegemaakt. Het is als een deur naar het verleden. Elk wrak heeft zijn eigen verhaal van menselijk verlangen naar het laatste model en het onverbiddelijke voortschrijden van de tijd.
Heer van het moment
Laatst werkte ik aan een bouwproject in het huis van onze zoon, die op zo’n drie uur rijden van ons woont. Het duurde veel langer dan verwacht en elke ochtend bad ik de Heer of het die dag klaar mocht komen. Maar elke avond bleek er nog meer te doen te zijn.
Wie zit er achter het stuur?
Mijn buurman Tim heeft een figuurtje op zijn dashboard staan, een ‘monster’ gebaseerd op het bekende kinderboek Max en de maximonsters van Maurice Sendak.
Uw wil, niet de mijne
Kamil en Joëlle waren er kapot van toen bij hun achtjarige dochter Rima een zeldzame vorm van leukemie vastgesteld werd. Door de ziekte kreeg ze meningitis en een beroerte, waardoor Rima in een coma raakte. De artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis raadden haar ouders aan om zich op Rima’s begrafenis voor te bereiden. Ze had minder dan één procent kans om dit te overleven, gaven ze aan.
Eerst vertrouwen
‘Niet loslaten, papa!’
