Gulle gevers
Nadat de leiders op een rijtje gezet hadden wat God in de geschiedenis van onze gemeente al gedaan had, kwamen ze met een plan voor een nieuwe sportruimte als middel om onze gemeenschap te dienen. Daarbij kondigden ze aan dat zij als eersten een bedrag voor de bouw ervan zouden geven. In eerste instantie bad ik met een hart dat zuur en egoïstisch was. Ik wilde niet nog meer geld geven dat we al bijdroegen. Maar mijn man en ik waren het er wel over eens dat we voor het project zouden bidden. En terwijl we nadachten over alles waarmee God ons steeds weer zegent, besloten we uiteindelijk toch een maandelijkse bijdrage te geven. Van alle giften van de gemeenteleden samen kon het gebouw gerealiseerd worden.
De machtige Maker
Als amateurfotograaf houd ik ervan om met mijn camera glimpen van Gods creativiteit vast te leggen. Zijn vingerafdruk neem ik waar in elk teer bloemblaadje, elke stralende zonsopkomst en in elke bewolkte of met sterren gevulde hemel.
Een goede pappie
Toen onze zoon Xavier nog klein was, moest mijn man vaak voor zaken op reis. Hoewel zijn vader geregeld belde, waren er ook avonden waarop alleen een belletje Xavier niet kon troosten. Om hem te helpen met slapen pakte ik dan vaak onze foto-albums erbij. Ik wees foto’s aan waarop hij samen met zijn vader te zien was, en vroeg: ‘Weet je dit nog?’
Overvloedig liefdebetoon
Als we onze trouwdag vieren geeft mijn man Alan me altijd een grote bos bloemen. Het jaar waarin hij door een reorganisatie zijn baan kwijt raakte, verwachtte ik niet dat hij deze kostbare traditie zou voortzetten. Maar op de dag waarop we negentien jaar getrouwd waren, werd ik begroet door een enorme, kleurige vaas met bloemen op de eettafel. Omdat hij dit jaarlijkse gebruik zo belangrijk vond, had Alan elke maand wat geld opzij gelegd om er zeker van te zijn dat hij me met dit persoonlijke blijk van liefde kon blijven verrassen.
Ik zie je
Toen onze Xavier twee was, waren we een keer met hem in een kleine schoenenwinkel. Daar rende hij de hele tijd tussen de rijen door. Hij dook weg achter stapels schoenendozen en giechelde wanneer mijn man Alan zei: ‘Ik zie je!’
Zoals beloofd
Toen we een paar dagen vrij waren, schreven mijn man en ik ons in voor een rustig raftingtochtje over de Chattahoocheerivier in Georgia. Gekleed in sandalen, een zomers jurkje en een breedgerande hoed moest ik wel even kreunen toen we erachter kwamen dat de tocht ook over enkele stroomversnellingen zou gaan. Dat hadden ze in de advertentie niet gezegd! Gelukkig was er een stel bij dat veel ervaring had in wildwaterraften. Ze leerden mijn man wat basisprincipes van het peddelen, en beloofden ons veilig naar onze bestemming te navigeren. Ik was maar wat dankbaar voor het zwemvest dat ik aan had, en schreeuwde erop los en hield me stevig vast aan het plastic handvat. Ik werd pas weer rustig toen we het modderige, traag stromende gedeelte van de rivier bereikt hadden. Ik stapte op de kant en liet het water uit mijn handtas stromen, terwijl mijn man me hielp om de onderkant van mijn drijfnatte jurk uit te wringen. De tocht had anders uitgepakt dan de advertentie had aangegeven, maar we konden er samen wel om lachen.
De volmaakte Vader
Ik stond in een drukke winkel in een gangpad te zoeken naar de perfecte kaart voor vaderdag. Dat viel nog niet mee. Hoewel we ons weer met elkaar verzoend hadden na jaren van een gespannen relatie, had ik nooit een hechte band met mijn vader gehad.
Volhouden in vrede
Dwars door mijn worstelingen met de chronische pijn heen blijf ik op God vertrouwen, maar soms voelt zelfs de kleinste tegenslag als een zware aanval van de vijand. Probleem één stompt me van rechts. Probleem twee geeft me een dreun van achteren. Probleem drie geeft me een klap recht in mijn gezicht. Op dat soort momenten, als de kracht me ontglipt en ik geen directe verlichting vind, lijkt het soms het beste om maar weg te vluchten en me zo ver weg mogelijk te verstoppen. Maar omdat ik toch niet aan mijn pijn kan ontkomen, mijn omstandigheden niet kan veranderen en mijn gevoelens niet kan negeren, leer ik langzaam maar zeker om erop te vertrouwen dat God me erdoorheen helpt.
Al doende word je veranderd
Toen de onderwijzer van mijn zoon me vroeg om als begeleider met hun wetenschapskamp mee te gaan, moest ik er wel even goed over nadenken. Hoe kon ik als rolmodel fungeren, met mijn verleden vol fouten, de moeiten die ik nog steeds kende, de oude gewoonten waarin ik steeds weer terugviel? God heeft me geholpen om van mijn zoon te houden en hem op te voeden, maar vaak heb ik eraan getwijfeld of Hij me kan gebruiken om anderen te dienen.
Door gebed alleen
Een vriendin die middenin een behandeling voor kanker zat, belde me ’s avond laat een keer op. Ze zat onbeheersbaar te snikken, en ik leefde erg met haar verdriet mee. Al snel zat ik ook te huilen, en bad ik een stil gebed: Wat moet ik doen, Heer?
Eer aan Hem die doet groeien
Op een dag zag ik vanuit mijn ooghoek een onverwachte felgele plek aan de rechterkant van onze oprit. Het bleken zes fiere narcissen te zijn, die tussen twee grote stenen opgekomen waren. Ik had ze daar niet neergezet en ook geen bollen geplant, en die plek zeker niet bewust water gegeven, en ik had er geen idee van waarom of hoe die bloemen in onze tuin terechtgekomen waren.
We breken niet!
Als geboren Californiër houd ik veel van alles wat zonnig is. Kou trekt me een stuk minder aan. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet van mooie foto’s van een besneeuwd landschap kan genieten. Ik betrapte mezelf dan ook op een glimlach toen mijn vriendin uit Illinois een winterse foto met me deelde, waarop een jong boompje in haar achtertuin te zien was. Maar de bewondering maakte al snel plaats voor een wat triestig gevoel toen ik de kale takken zag, die met knoppen en al doorbogen onder het gewicht van de glinsterende ijspegels die eraan hingen.
