Hoop als strategie
Als ik dit schrijf, heeft mijn favoriete American footballteam acht wedstrijden achter elkaar verloren. Na elk verlies is het moeilijker om hoop te houden dat dit seizoen nog wat voor het team kan worden. Elke week brengt de coach wel veranderingen aan, maar dat heeft nog niet tot winst geleid. Met mijn collega’s maken we er grappen over dat het verlangen naar een andere uitkomst, daar nog geen garantie van is. ‘Hoop is geen strategie,’ zei ik daarover.
Bij de tandarts
Bij de tandarts is het niet de meest voor de hand liggende plek om een diepe les over het Vaderhart van God te leren. Toch kreeg ik die wel. Ik was er samen met onze zoon van tien. Hij had een kies die doorkwam terwijl de melkkies er nog niet uit was. Er zat niets anders op dan die te trekken.
Een vlijmscherpe doorn
De doorn prikte in mijn wijsvinger, die begon te bloeden. Ik slaakte een kreet en begon toen te kreunen en in een reflex trok ik mijn hand terug. Maar ik had niet verbaasd hoeven zijn. Dit was precies wat je kon verwachten als je een struik met doorns probeert de snoeien zonder dat je tuinhandschoenen aantrekt.
Een zingende Vader
Voordat mijn vrouw en ik kinderen kregen had niemand tegen me gezegd hoe belangrijk zingen is. Onze kinderen zijn nu zes, acht en tien jaar oud. Toen ze klein waren, hadden ze alle drie moeite met inslapen. Elke avond zaten mijn vrouw en ik om beurten bij hen om hen in slaap te wiegen en hoopten we dat ze snel in slaap zouden vallen. Honderden uren bracht ik zo door terwijl ik wanhopig slaapliedjes zong om het proces (hopelijk) wat te bespoedigen. Maar terwijl ik avond na avond voor onze kinderen zong, gebeurde er iets bijzonders: mijn band van liefde en blijdschap voor hen verdiepte zich op een ongedachte manier.
Op Gods weg wandelen
‘We gaan déze kant op’, zei ik, terwijl ik de schouder van mijn zoon aanraakte en hem de juiste richting op hielp, achter zijn moeder en zussen aan die tussen de menigte een eindje voor ons liepen. Dat was niet de eerste keer dat ik dit deed, tijdens het dagje in het pretpark dat we met ons gezin hadden. Hij was moe en werd sneller afgeleid. Waarom kan hij niet gewoon achter ze aanlopen? vroeg ik me af.
Werk in uitvoering of klaar?
Het geeft altijd voldoening om een klus af te maken. Elke maand verschuift er wel een van de taken op mijn werk van ‘in ontwikkeling’ naar ‘klaar’. Elke keer weer vind ik het heerlijk om het vakje ‘klaar’ aan te vinken. Toen ik dat de vorige maand deed, schoot deze gedachte door mijn hoofd: als ik lastige punten in mijn geloof nou eens zo gemakkelijk kan ‘afvinken’ . . . Nu lijkt het of het leven als christen nooit voltooid is, of het altijd in ontwikkeling blijft . . .
De man met de glimlach
Naar de supermarkt gaan is niet bepaald een hobby van mij. Het is iets dat gewoon bij het leven hoort, waar je niet aan ontkomt.
Bijen en slangen
Voor sommige problemen draai je als vader onvermijdelijk op. Laatst ontdekten mijn kinderen bijvoorbeeld een bijennest in een scheur in onze betonnen veranda. Gewapend met een bus insectenverdelger ging ik de strijd met ze aan.
Ons anker wanneer we bang zijn
Maak jij je vaak zorgen? Ik wel. Elke dag worstel ik wel met zorgen, groot en klein. Soms lijkt het of ik me over alles zorgen maak. Als tiener heb ik een keer de politie gebeld omdat mijn ouders vier uur later dan ze gezegd hadden nog niet thuis waren.
‘De liefste!!!’
Die uitroep kwam van mijn dochter, toen ze zich op een ochtend aan het aankleden was. Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelde. Toen klopte ze op haar trui, een die ze van een nichtje gekregen had voor wie hij te klein geworden was. Dwars over de voorkant stond met grote letters ‘De liefste!!!’ gedrukt. Ik gaf haar een knuffel en ze lachte van pure blijdschap. ‘Jij bent de liefste!’, zei ik om het nog eens te onderstrepen. Ze keek zo mogelijk nog vrolijker en huppelde weg terwijl ze het steeds weer herhaalde: ‘De liefste.’
Overvloedige hoop
‘Nee, nee, nee, NEE!’, schreeuwde ik. Maar dat hielp natuurlijk geen zier. Met mijn briljante oplossing voor ons verstoppingsprobleem (nog een keer doortrekken), bereikte ik het tegenovergestelde van wat mijn bedoeling was. Zodra ik de knop naar beneden drukte wist ik dat ik een fout beging. Het water stroomde over rand van de pot, en ik stond er hulpeloos bij te kijken.
Onze stormen in
De wind huilde, de bliksem flitste en de golven sloegen tegen ons aan. Ik dacht dat ik dood zou gaan. Met mijn grootouders was ik op een meer aan het vissen, maar we waren te lang op het water gebleven. Toen de zon onderging was er razendsnel een storm komen opzetten. Van mijn grootvader moest ik voorin gaan zitten om ervoor te zorgen dat ons bootje niet zou omslaan. Ik was verschrikkelijk bang. Maar op de een of andere manier lukte het om te gaan bidden. Ik was veertien jaar oud.
