Van verdriet naar vreugde
Kelly’s zwangerschap kende de nodige complicaties, en de artsen maakten zich zorgen. Toen haar baby geboren zou worden, besloten ze hem met een keizerssnee te halen. Maar ondanks alle ellende vergat Kelly haar pijn al snel toen ze haar nieuwgeboren zoon in de armen hield. Pijn en angst maakten plaats voor vreugde.
Bekleed je met Hem
In haar boek Wearing God schrijft Lauren Winner dat je kleren zonder woorden iets kunnen zeggen over wie je bent. Wat je draagt kan iets communiceren over je carrière, de groep waar je bij hoort, hoe je jezelf ziet of wat je stemming of sociale status is. Denk aan een T-shirt met een tekst erop, het pak van een zakenman, een uniform of een oude spijkerbroek, en wat dit over de drager kan zeggen. Ze schrijft ook: ‘Het is een aansprekende gedachte dat je als christen zonder woorden iets van Jezus kan laten zien, net als je kleren iets over jou zeggen.’
Een blij hart
Het favoriete muziekstuk van mijn kleindochter Moriah is een mars van John Philip Sousa. Deze ‘koning van de mars’ is een Amerikaans componist uit de tweede helft van de negentiende eeuw. Moriah zit niet bij de fanfare; ze is pas anderhalf jaar oud. Maar ze houdt gewoon van de melodie van die mars en kan zelfs al wat loopjes mee hummen. Het maakt haar gewoon blij. Wanneer we als familie bij elkaar zijn, neuriën we de melodie vaak onder handgeklap en allerlei andere geluiden, en de kleine kinderen dansen of marcheren op de maat in het rond. Het eindigt altijd met duizelige kinderen en veel gelach.
Zeer goed!
Op sommige dagen lijkt het of er een bepaalde rode draad doorheen loopt. Laatst maakte ik zo’n dag mee. Onze predikant begon zijn preek over Genesis 1 met een reeks adembenemende foto’s van bloeiende bloemen. Twee minuten lang zagen we hoe deze uitkwamen en tot bloei kwamen. Toen ik weer thuis was scrolde ik door mijn sociale media, waarop allerlei foto’s van bloemen gepost waren. Later liep ik door het bos, waar we midden tussen de wilde voorjaarsbloemen door liepen: boslelies, goudsbloemen en wilde irissen.
Tijd samen
Tijdens de twee uur durende terugreis van de bruiloft van een familielid vroeg mijn moeder voor de derde maal welke nieuwe dingen ik voor mijn werk te doen had. Opnieuw vertelde ik haar wat dingen alsof het voor het eerst was. Ondertussen vroeg ik me vertwijfeld af hoe ik het in vredesnaam zo kon brengen dat ze zou onthouden wat ik zei. Mijn moeder leed aan Alzheimer, een progressieve ziekte die het geheugen aantast, gedrag nadelig kan beïnvloeden en uiteindelijk tot verlies van spraakvermogen kan leiden, naast allerlei andere verschijnselen.
Middel tegen jaloezie
Ik zei met liefde ‘ja’ toen de ouders van onze kleinkinderen vroegen of ik een avond wilde oppassen omdat zij ergens heen moesten. Na de gebruikelijke begroeting met knuffels, vroeg ik de jongens wat ze in het weekend gedaan hadden (ze hadden elk hun eigen avonturen beleefd). Bridger van drie vertelde in één adem dat hij bij zijn oom en tante gelogeerd had, een ijsje had gegeten, in de draaimolen was geweest en een film had gezien. Daarna was de beurt aan Samuel van vijf. Toen ik vroeg wat hij gedaan had, zei hij: ‘Ik heb gekampeerd.’ ‘Wat het leuk?’, vroeg ik. ‘Niet echt,’ vertelde hij met een wat sneue blik.
Psalmen voor bij het kampvuur
Wanneer mijn man en ik de natuur intrekken, nemen we onze camera’s mee om de planten op de grond van dichtbij te fotograferen. Die lijken op een mini-wereld op zich. Wat een verbazingwekkende variatie en schoonheid zien we dan, zelfs in de paddenstoelen die zomaar ’s nachts opkomen en de bossen met vlekken van helder oranje, rood en geel bedekken.
