Gods schuurpapier
De woorden van mijn vriendin staken me. Terwijl ik probeerde in slaap te komen, vocht ik ervoor om haar scherpe opmerkingen over mijn veel te stellige mening uit mijn hoofd te krijgen. Toen ik daar zo lang te woelen, vroeg ik God om zijn wijsheid en vrede. Een paar weken later zat ik er nog steeds mee in mijn maag, en bad ik: ‘Dit doet pijn, Heer, maar laat me zien op welke punten ik moet veranderen. Laat me zien waarin zij gelijk heeft.’
Van rouwen naar dansen
‘We gaan je functie opheffen.’ Zo’n tien jaar geleden waren dat de woorden waarmee het bedrijf waarvoor ik werkte mij tot mijn ontzetting aan de kant schoof. Ik was er kapot van, deels omdat mijn taak als redacteur een belangrijk deel van mijn identiteit vormde. Onlangs ging er eenzelfde verdrietig gevoel door me heen toen bleek dat mijn freelance baan af zou lopen. Ditmaal greep het evenwel minder diep in, omdat ik door de jaren heen Gods trouw ervaren heb en meegemaakt heb hoe Hij mijn rouwbeklag in vreugde kan doen veranderen.
Echte communicatie
Als ik in onze buurt in Noord-Londen rondloop, dan vang ik delen van gesprekken in alle mogelijke talen op: Pools, Japans, Hindi, Kroatisch en Italiaans, om er maar een paar te noemen. Die verscheidenheid voelt aan als een voorproefje van de hemel, maar ik versta niets van wat ze zeggen. Als ik een Russisch café binnenstap of me op de Poolse markt begeef en de verschillende dialecten en geluiden hoor, dan denk ik er wel eens over na hoe geweldig het op de Pinksterdag geweest moet zijn, toen mensen uit allerlei verschillende landen begrepen wat de discipelen zeiden.
Een nieuwe naam
Ze voelde zich een bezorgde moeder, een ‘bangerik’, maar toen haar kind bij een ongeluk gewond raakte, leerde ze hoe ze aan dat label, waarmee ze zichzelf beperkte, kon ontsnappen. Tijdens de herstelperiode van haar kind kwam ze elke week met een paar vriendinnen bij elkaar om te praten en te bidden en God om kracht en genezing te bidden. Gedurende de maanden waarin ze haar angsten en zorgen in gebed omzette, begon het tot haar door te dringen dat ze veranderde. Ze was nu niet langer een bezorgde moeder, maar een strijdende moeder, geen ‘bangerik’ meer, maar een ‘strijder’ in het gebed. Het voelde alsof de Heer zelf haar een nieuwe naam gaf. Wie ze in Christus was, werd verdiept dankzij haar worsteling met een pijn en verdriet waarom ze niet gevraagd had.
De vrede stroomt
Het verbaast me niet dat jij retraites organiseert,’ zei een kennis met wie ik samen op de sportschool trainde. ‘Je hebt een goede aura.’ Ik was lichtelijk geschokt door haar opmerking, maar ook wel blij, want ik besefte dat wat zij als ‘aura’ aan me zag in feite de vrede van Christus was. Aan zijn volgelingen geeft Jezus de vrede die alle begrip te boven gaat (zie Fil. 4:7) en die van binnenuit van je afstraalt, ook al heb je het zelf niet altijd door.
De beloofde Geest
Moed en vasthoudendheid—Eliza bezat ze in ruime mate. In de tijd die hij bij Elia had doorgebracht, was hij er getuige van geweest dat de Heer door de profeet heen werkte door wonderen te doen en in een tijd van leugens de waarheid te laten klinken. In 2 Koningen 2:1 lezen we dat Elia bijna ‘in de hemel opgenomen’ zou worden, en dat Eliza niet wilde dat hij wegging.
Doen wat goed is in Gods ogen
Cowboy bouwers’, zo noemen Britse huiseigenaren bouwvakkers wel die slordig werk afleveren. Het is een uitdrukking die spijt of angst uitdrukt, meestal vanwege slechte ervaringen.
Zijn oogappel
De baby van een vriendin van me leed plotseling aan aanvallen, dus ze werden in allerijl met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Het hart van mijn vriendin ging tekeer terwijl ze voor haar dochtertje bad. Ze voelde de enorme liefde voor haar kind des te duidelijker toen ze haar kleine vingertjes vasthield, en moest eraan denken hoeveel meer de Heer van ons, zijn ‘oogappel’, houdt.
Vreemdelingen en gasten
Ik parkeerde mijn fiets. Met mijn vinger volgde ik de route op de plattegrond van Cambridge. Met mijn gevoel voor richting zou ik gemakkelijk kunnen verdwalen in de doolhof van straten die tussen de historische gebouwen door liepen.
Trainen voor het leven
Laatst ontmoette ik een vrouw die in zowel lichamelijk als geestelijk opzicht tot het uiterste was gegaan. Ze had bergen beklommen, de dood onder ogen gezien en zelfs een record uit Guinness World Records verbeterd. Nu stond ze voor een heel andere uitdaging: de opvoeding van haar gehandicapte kind. Alle moed en het vertrouwen die ze tentoonspreidde toen ze bergen beklom, stopt ze nu in het moederschap.
Een bezoeker met Kerst
Op Kerstavond 1944 lag een man genaamd ‘Old Brinker’ op sterven in het ziekenhuis van de gevangenis. Hij wachtte op een geïmproviseerde kerkdienst van zijn medegevangenen. ‘Wanneer begint de muziek?’ vroeg hij aan William McDougall, de samen met hem gevangen zat in de gevangenis van Muntok op Sumatra. ‘Heel snel,’ antwoordde McDougall. ‘Mooi,’ zei de stervende man. ‘Dan kan ik het straks goed vergelijken met die van de engelen.’
Geschenken uit de hemel
Volgens een oud verhaal hoorde een man genaamd Nikolaas (geboren in het jaar 270 na Christus) over een vader die zo arm was dat hij nauwelijks eten voor zijn drie dochters had, laat staan dat hij een behoorlijk huwelijk voor hen kon regelen. Nikolaas wilde de vader graag helpen, maar zonder dat dit algemeen bekend werd. Daarom gooide een zakje met goudstukken door een raam naar binnen. Het zakje kwam in een schoen of een sok terecht die op de haard stond te drogen. De helper werd later bekend als Sint Nikolaas, die weer later inspireerde tot de figuur van de kerstman (‘Santa Claus’).
