Een schuilplaats voor de storm
Het verhaal gaat dat een jonge predikant die in 1763 over een kustweg op de kliffen van het Engelse Somerset reisde, in een grot zijn toevlucht zocht tegen het onweer en de stromende regen. Terwijl hij zo over Cheddar Gorge uitkeek, dacht hij na over het geschenk van de gevonden schuilplaats en de vrede in God. Tijdens het wachten schreef hij een gezang, dat bekend geworden is onder de titel Rock of Ages, ‘rots van de eeuwen’.
Gewoon ons werk?
Ik keek uit over de groene, rollende heuvels van het Noord-Engelse Lancashire. Plukjes schapen waren te zien op groene velden die omheind werden door stenen muurtjes. Schapenwolken dreven aan de helderblauwe hemel. Ik ademde diep in en genoot van het uitzicht. Toen ik iets over het schitterende landschap opmerkte tegenover de gastvrouw van het retraitecentrum waar we verbleven, zei ze: ‘Ach weet je, dat viel mij nooit op tot onze gasten me erop wezen. We wonen hier al zo lang. Toen we nog een boerderij hadden, was dit alles gewoon ons werk.’
Aan de wijnstok
In een voorjaar dat volgde op een bijzonder barre winter waarin ze een familielid hielp om door een lange periode van ziekte heen te komen, voelde Emma zich erg bemoedigt zo vaak ze langs een kersenboom liep in haar woonplaats, Cambridge. Tussen de roze bloesems groeide witte knoppen. Een slimme tuinman had takken met witte bloemen in de boom geënt. Wanneer Emma langs de ongewone boom liep, moest ze denken aan wat Jezus gezegd heeft over de Wijnstok en de takken, zijn volgelingen (Joh. 15:1-8).
Alles verandert
Stephen groeide op in een ruw deel van Oost-Londen en pleegde zijn eerste misdaad toen hij tien jaar oud was. Hij vertelde: ‘Als iedereen drugs verkoopt en berovingen en fraude pleegt, dan kan het gewoon niet anders of je raakt erbij betrokken. Het is gewoon een manier van leven.’ Op zijn twintigste had hij evenwel een droom die zijn hele leven op de kop zette: ‘Ik hoorde hoe God zei: Stephen, je gaat naar de gevangenis voor moord.’ De droom was zo levensecht dat Stephen zich de waarschuwing aantrok, tot inkeer kwam en Jezus als zijn Redder aannam. Daarna veranderde de Heilige Geest zijn leven totaal.
Ploeteren voor God
De mensen in het Engelse dorp die samen met William Carey (1761-1834) opgroeiden, dachten waarschijnlijk niet dat hij veel zou bereiken, maar tegenwoordig staat hij bekend als de vader van de moderne zending. Geboren als kind van wevers, werd hij een niet al te succesvolle leraar en rondreizende schoenmaker terwijl hij zichzelf Grieks, Hebreeuws en Latijn leerde. Na jaren slaagde hij erin zijn droom te realiseren en als zendeling naar India te gaan. Daar kreeg hij het niet gemakkelijk. Een kind stierf, zijn vrouw leed aan geestelijke gezondheidsproblemen, en jarenlang zag hij geen enkele vrucht onder de mensen voor wie hij werkte.
Vrede vinden
‘Wat vind je van vrede?’, vroeg mijn vriend terwijl we samen aan de lunch zaten. Ik begreep niet precies wat hij met die vraag bedoelde. ‘Hoezo, vrede?’ ‘Nou,’ antwoordde hij, ‘tijdens de dienst zat je voortdurend met je voet te wiebelen, en daardoor vroeg ik me af of iets je dwarszit. Denk je wel aan de vrede die God geeft aan ieder die Hem liefheeft?’
Losknopen van een touw
De missie die onze christelijke organisatie zichzelf gesteld heeft, is om de genezende aard van vergeving te laten zien. Een van de activiteiten die we ontplooien is een stukje dat we spelen, parodie waarin iemand door een ander benadeeld is, en met een touw aan die ander vastzit. Ze zijn met de rug naar elkaar toe aan elkaar vastgebonden. Alleen het slachtoffer kan het touw losknopen. Wat ze ook doet, er zit iemand aan haar rug vast. Als ze de ander niet vergeeft, als ze het touw niet losknoopt, kan ze niet wegkomen.
‘God heeft mijn leven gered’
Toen Aron (niet zijn echte naam) vijftien was, begon hij tot Satan te bidden. ‘Het voelde alsof ik een heuse compagnon had,’ zei hij daarover. Aron begon te liegen, te stelen en zijn familie en vrienden te manipuleren. Ook kreeg hij nachtmerries: ‘Op een ochtend werd ik wakker, en daar zat de duivel aan het voeteneinde van mijn bed. Hij zei dat ik mijn examens zou halen, en daarna zou sterven.’ Aron kwam door zijn examens heen, en bleef in leven. Hij zei: ‘Het werd me duidelijk dat hij een leugenaar is.’
Door het dal
Hae Woo (niet haar echte naam) werd gevangengezet in een Noord-Koreaans werkkamp omdat ze de grens met China overgestoken was. De dagen en nachten waren een marteling, vertelde ze: wrede bewakers, zware arbeid waarvan ze rugpijn kreeg en veel te weinig slaap op een ijskoude vloer vol ratten en luizen. Maar God hielp haar elke dag weer, onder andere ook door haar te laten zien met welke andere gevangenen ze vriendschap kon sluiten om van haar geloof te getuigen.
Verduisterd door de wolken
In november 2016 stond er een uiterst zeldzame ´supermaan´ aan de hemel. De maan bereikte haar hoogste punt boven de aarde in zestig jaar, en leek daardoor groter en helderder dan anders. Helaas was het bewolkt en grijs op de plek waar ik op dat moment was. Ik heb prachtige foto´s gezien die gemaakt zijn door vrienden die ergens anders waren, terwijl ik alleen maar naar boven kon staren en er maar op moest vertrouwen dat er achter de wolken een supermaan stond.
Vreemdelingen welkom heten
Moldavië staat bekend als een van de armste landen van Europa. En toch, toen vrienden van ons daar woonden, ervoeren ze het warme welkom dat ze daar kregen als overweldigend, vooral dat van andere christenen. Op een keer brachten ze wat kleren en voedsel naar een zeer arm echtpaar uit hun kerk, dat toch diverse pleegkinderen verzorgde. Het echtpaar behandelde onze vrienden als geëerde gasten en boden hun zoete thee en van alles te eten aan, hoe hard ze daartegen ook protesteerden. Met watermeloenen en ander fruit dat ze kregen, vertrokken ze weer bij het gezin en verbaasden ze zich over de gastvrijheid die ze ervaren hadden.
Een levend offer
Een oudtante van me had een leuke baan in de reclamewereld en reisde heel wat heen en weer tussen Chicago en New York City. Ze gaf die carrière evenwel op om voor haar ouders te zorgen, die in Minnesota woonden. Haar beide broers waren onder tragische omstandigheden al jong overleden, en zij was het enige nog levende kind van haar ouders. De keus om voor haar ouders te zorgen, was voor haar een uiting van haar liefde en geloof.
