Vossen vangen
Toen ik eens een vriendin aan de telefoon had die aan de kust woont, hoorde ik op de achtergrond het geluid van meeuwen. ‘Wat een heerlijk geluid is dat toch,’ merkte ik op. ‘Het zijn maar nare beesten,’ reageerde zij. Voor haar betekenden ze vooral dagelijks ongemak of zelfs gevaar. Als inwoner van Londen denk ik precies zo over vossen. Die zie ik niet als schattige diertjes, maar als rondzwervende beesten die overal een stinkende puinhoop achterlaten.
Onverwachte vriendelijkheid
Een vriendin van me stond in de rij voor de kassa toen de man voor haar zich omdraaide en haar een bon gaf waarmee ze £10 korting kon krijgen. Ze had weinig geslapen en barstte in tranen uit om deze daad van vriendelijkheid. Vervolgens moest ze lachen omdat ze in huilen was uitgebarsten. Deze onverwachte goedheid raakte haar en gaf haar nieuwe kracht in een periode waarin ze die goed kon gebruiken. Ze dankte de Heer om zijn goedheid die Hij haar door een ander mens betoond had.
Aren lezen
Ik heb een Tanzaniaanse vriendin die een visie heeft om een verlaten stuk land in de hoofdstad Dodoma te redden en weer in gebruik te nemen. Met het oog op de noden van een aantal weduwen die daar wonen, is Ruth van plan om het stoffige stuk land te gebruiken om kippen te houden en groenten te kweken. Deze visie om iets voor de armen te doen, wortelt in haar liefde voor God, en is geïnspireerd door haar bijbelse naamgenote Ruth.
In zijn hand gegrift
In de vele jaren waarin Charles Spurgeon in de negentiende eeuw in zijn Londense kerk preekte, sprak hij graag over de rijke tekst die je in Jesaja 49:16 vindt, waar staat dat God ons in de palm van zijn hand gegrift heeft. Spurgeon zei eens: ‘Over zo’n tekst kun je wel honderden preken houden.’ De gedachte die erin verwoord wordt, is zo waardevol dat je er niet genoeg over na kunt denken.
Het huis op de rots
Toen ze een aantal jaren in hun huis gewoond hadden, merkten mijn vrienden opeens dat hun woonkamer aan het verzakken was. De muren vertoonden steeds meer scheuren, en een raam kon niet meer open. De ruimte bleek zonder fundering aan het huis toegevoegd te zijn. Het zou maanden duren om de slordigheid te herstellen en een nieuwe fundering te leggen. Toch lieten ze dat doen, en toen ik hen naderhand opzocht zag ik weinig verschil (behalve dat de scheuren weg waren en het raam weer open kon). Maar ik begreep heel goed wat voor verschil een goede fundering kan maken.
Wij zouden Jezus wel willen ontmoeten
Het was bij een begrafenisdienst, waar ik de voorbeden deed. Ik stond op de preekstoel, en keek naar beneden, waar ik een koperen plaat zag waarop de woorden van Johannes 12:21 stonden: ‘Heer, wij willen Jezus graag zien’ (HSV). Ja, dacht ik, dat is wel passend om erover na te denken hoe we Jezus zagen in de vrouw wier leven we met een traan en een glimlach gedenken. Ze had zo haar moeiten en teleurstellingen gekend, maar had nooit haar geloof in Jezus verloren. Gods Geest had in haar gewoond, daarom konden we Jezus in haar zien.
Moeilijke mysteries
Op een keer toen ik met een vriendin een wandeling maakte, spraken we met elkaar over onze liefde voor de Bijbel. Tot mijn verrassing zei ze: ‘Van het Oude Testament hou ik niet zo erg. Al die moeilijke dingen, al die wraak en dat geweld . . . Geef mij maar Jezus!’
Hoop in de rouw
Toen ik negentien was, kwam een van mijn vrienden om bij een auto-ongeluk. In de weken en maanden die volgden, voelde het alsof ik in een donkere tunnel van rouw leefde. Het verdriet om het verlies van iemand die zo jong en veelbelovend was verduisterde mijn blik, en soms merkte ik nauwelijks wat er om me heen gebeurde. Ik voelde me zo verlamd door pijn en verdriet dat ik God gewoon niet kon zien.
Het allerbeste geschenk
Toen ik mijn koffers aan het inpakken was om terug te gaan naar mijn huis in Londen, kwam mijn moeder naar me toe. Ze wilde me iets geven: een van haar ringen die ik altijd al prachtig had gevonden. Verrast vroeg ik: ‘Waarom is dit?’ Ze zei: ‘Ik vind dat je er nu van moet genieten. Waarom zou je moeten wachten tot ik er niet meer ben? Ik pas hem toch niet.’ Met een brede glimlach nam ik haar onverwachte geschenk aan, een vroege erfenis die me veel plezier deed.
Ontsloten
Een jongen die met een hersenverlamming geboren was kon niet praten of communiceren. Maar zijn moeder, Chantal Bryan, bleef het proberen. Toen hij tien was ontdekte ze een manier om met hem te communiceren via zijn ogen en een letterbord. Na deze doorbraak zei ze: ‘Nu was hij ontsloten en konden we hem alles vragen.’ Tegenwoordig kan Jonathan lezen en schrijven, waaronder gedichten, en dat alles door met zijn ogen te communiceren. Toen hem gevraagd werd hoe het is om met zijn familie en vrienden te communiceren, zei hij: ‘Ik vind het geweldig om te zeggen dat ik van ze houd.’
Geroepen bij je naam
Adverteerders zijn tot de conclusie gekomen dat de aandacht van kijkers het sterkst getrokken wordt wanneer ze hun eigen naam zien langskomen. Er is dan ook een Brits tv-kanaal dat via zijn online-streamingservices gepersonaliseerde reclames gebruikt.
God aan het werk
‘Waarin heb je de laatste tijd gezien dat God aan het werk was?’ vroeg ik aan een aantal van mijn vrienden. Een van hen antwoordde: ‘Ik zie Hem aan het werk wanneer ik elke ochtend in de Bijbel lees; ik zie Hem aan het werk wanneer Hij me helpt om elke dag vol fris vertrouwen te beginnen; ik zie Hem aan het werk wanneer ik weet dat Hij bij elke stap was die ik gezet heb, wanneer ik besef hoe Hij me geholpen heeft om de moeilijke dingen onder ogen te zien en me tegelijk vreugde gaf.’ Ik vond het een prachtig antwoord, omdat het laat zien hoe God door zijn woord en de inwoning van zijn Geest dichtbij wie Hem liefhebben blijft, en door hen heen werkt.
