Hou het dichtbij
Als ik de bijna twee kilometer naar huis loop nadat ik mijn dochter naar school heb gebracht, geeft me dat een mooie gelegenheid om bijbelverzen uit mijn hoofd te leren. Tenminste, als ik me daartoe ook echt zet. Als ik die tijd gebruik om over teksten uit Gods Woord na te denken, dan merk ik vaak dat ze me later op de dag weer te binnen schieten en me troost en wijsheid geven.
De ketenen verbroken
Ons bezoek aan de Christ Church Cathedral in Stone Town (Zanzibar) raakte ons diep. Hij staat precies op de plek waar vroeger de grootste slavenmarkt van Oost-Afrika lag. Op symbolische wijze wilden de ontwerpers van de kathedraal laten zien dat het evangelie de ketenen van de slavernij doorbreekt. Dit zou niet langer een plek zijn van slechte dingen en vreselijke wreedheden, maar van Gods tastbaar geworden genade.
Haast je langzaam
‘Elimineer zonder pardon elke vorm van haast.’ Toen twee vrienden me die uitspraak van Dallas Willard voorhielden, wist ik dat ik er maar eens goed over na moest denken. Waar spoedde ik mij toch steeds weer heen, waaraan spendeerde ik mijn tijd en energie? Belangrijker nog, waar haastte ik me naartoe zonder God om leiding en hulp te vragen? In de weken en maanden die volgden dacht ik steeds weer aan die woorden terug. Dat hielp mij om me weer meer op de Heer en zijn wijsheid te richten. Zo herinnerde ik mezelf eraan om op Hem te vertrouwen, en niet zo veel op mijn eigen wijsheid af te gaan.
De kroon van de koning
We zaten om de tafel en ieder van ons stak een tandenstoker in de piepschuim schijf die in het midden lag. In de weken voor Pasen hadden we steeds bij het avondeten een ‘doornenkroon’ gemaakt. Elke tandenstoker stond symbool voor iets dat we die dag gedaan hadden, waar we spijt van hadden, en waarvoor Jezus de straf gedragen had. Zo stonden we er elke avond bij stil dat we zondig en schuldig waren en een Redder nodig hadden. En dat Jezus ons door zijn dood aan het kruis bevrijd had.
Waskom van de liefde
Toen ik nog op school zat vroeg onze natuurkundeleraar op een keer wie er van onze klas kon zeggen welke kleur de achtermuur van het lokaal had, maar dan zonder om te kijken. Niemand in de klas kon het zeggen; het was ons niet opgevallen.
Bevrijd van de angst
Je lichaam reageert op gevoelens van angst en vrees. Het gevoel van een steen in je maag, een kloppend hart en snakken naar adem, dat zijn zo de signalen die op vrees wijzen. Je lichaam zorgt ervoor dat je dergelijke ongemakkelijke gevoelens niet kunt negeren.
Het laatste woord
Tijdens een les filosofie aan de universiteit maakte een van de studenten een aantal prikkelende, agressieve opmerkingen over iets wat de hoogleraar gezegd had. Tot ieders verrassing bedankte deze hem, en ging hij over op de beantwoording van andere vragen. Toen hem later gevraagd werd waarom hij niet ingegaan was op wat de student gezegd had, zei hij: ‘Ik oefen me in de discipline om niet altijd het laatste woord te hoeven hebben.’
De kracht van het gebed
Toen ik me eens grote zorgen maakte over het welzijn van iemand die dichtbij me stond, werd ik bemoedigd door het oudtestamentische verhaal van Samuël, een wijze leider van de Israëlieten. Ik las hoe Samuël voor het volk van God bad toen ze een moeilijke fase door gingen, en werd gesterkt in mijn wens om voor die persoon van wie ik hield te bidden.
God met ons
‘Christus bij mij, Christus voor mij, Christus achter mij, Christus in mij, Christus onder mij, Christus boven mij, Christus aan mijn rechterzij, Christus aan mijn linkerzij . . .’ De tekst van dit gebed, geschreven door de vijfde-eeuwse Keltische St. Patrick, klinken in mijn hoofd wanneer ik Matteüs’ verslag van de geboorte van Jezus lees. Het voelt als een warme omhelzing die me eraan herinnert dat ik nooit alleen ben.
Wachten
‘Hoe lang duurt het nog tot Kerst?’ Toen onze kinderen klein waren, was dat een vraag die ze geregeld stelden. We hadden een adventskalender om naar Eerste Kerstdag af te tellen, maar toch vonden ze het wachten ondraaglijk.
Onze sterke God
Toen ik op een dag aan het strand was, genoot ik van het kijken naar de kitesurfers die, voortgedreven door de wind, over de golven sprongen. Toen een van hen weer het strand op kwam, vroeg ik hem of de sport zo moeilijk was als het eruitzag. ‘Nee hoor,’ antwoordde hij, ‘in feite is het makkelijker dan gewoon surfen omdat je gebruik kunt maken van de kracht van de wind.’
Een goede afloop
De zaal werd donker en we maakten ons klaar om de film Apollo 13 te zien. ‘Zonde dat ze allemaal doodgingen,’ fluisterde mijn vriendin. Vol spanning keek ik naar de film over de ruimtevlucht van 1970, wachtend op de tragedie die moest plaatsvinden. Pas toen de aftiteling bijna zou beginnen drong het tot me door dat ik voor de gek was gehouden. Daarvoor wist ik totaal niet meer hoe het verhaal in werkelijkheid afgelopen was. De astronauten hadden het zwaar gehad, maar ze waren uiteindelijk weer veilig en wel thuisgekomen.
