Geloof in actie
Toen een vriendin van me naar de groentewinkel reed, zag ze een vrouw langs de kant van de weg lopen. Ze kreeg het sterke gevoel dat ze moest omkeren om haar een lift aan te bieden. Toen ze dat deed, hoorde ze dat de vrouw geen geld voor de bus had en daarom vele kilometers door het hete, vochtige weer naar huis liep. Daarnaast had ze ook vroeg in de ochtend vele uren gelopen zodat ze om vier uur op haar werk kon zijn.
De samenbindende kracht van de vrede
Toen ik mijn vriendin een e-mail gestuurd had over iets waarover we van mening verschilden, kreeg ik geen reactie terug. Was ik te ver gegaan? Ik wilde de situatie niet erger maken door er over door te zeuren, maar ik wilde het ook niet tussen ons in laten staan. Binnenkort zou zij naar het buitenland gaan, en voor die tijd moest het uit de lucht zijn, vond ik. Als ik in de dagen die volgden aan haar dacht, dan bad ik voor haar en voor de situatie, waarvan ik niet wist hoe die verder zou gaan. Dat duurde tot ik haar op een ochtend in het park zag, toen ik er een wandelingetje ging maken. Haar gezicht betrok toen ze me zag. ‘Dank U Heer, dat ik de gelegenheid heb om met haar praten,’ zei ik zachtjes in mezelf, toen ik met een warme glimlach naar haar toe stapte. We praatten open over alles en konden het uit de weg ruimen.
Volmaakte vrede
Een vriendin vertelde me dat ze jarenlang op zoek was geweest naar rust en tevredenheid. Zij en haar man hadden een succesvol bedrijf opgezet, en ze kon zich een groot huis, mooie kleren en dure sieraden veroorloven. Al die spullen konden echter haar innerlijke verlangen naar vrede niet vervullen. Datzelfde gold voor haar vriendschap met allerlei invloedrijke mensen. Maar op een dag, toen ze zich behoorlijk terneergeslagen en wanhopig voelde, vertelde een vriendin haar over het goede nieuws van Jezus. In Hem vond ze haar Prins van Vrede, en haar opvattingen over wat echte rust en tevredenheid inhoudt, veranderde voorgoed.
Door God in het nieuw gestoken
Toen onze kinderen nog klein waren, speelden ze vaak buiten in onze drassige Engelse tuin, waar ze al snel onder de modder en het vuil zaten. Voor hun bestwil en die van mijn vloer trok ik hen dan bij de deur hun kleren uit en sloeg een handdoek om hen heen, voordat ik hen in bad stopte. Met behulp van water, zeep en knuffels waren ze dan binnen de kortste keren weer schoon.
De Pleitbezorger
Toen ik op het vliegtuig stapte om in een stad te gaan studeren die meer dan duizend kilometer van mijn huis lag, voelde ik me gespannen en alleen. Maar tijdens de vlucht moest ik aan Jezus denken, die zijn discipelen de troostende aanwezigheid van de heilige Geest had beloofd.
Thuis bij Jezus
‘Oost west, thuis best.’ Dit spreekwoord weerspiegelt een diep geworteld verlangen in ons naar een plek waar we kunnen uitrusten en thuishoren. Op dit verlangen naar een plek waar je je kunt wortelen ging Jezus in toen Hij en zijn vrienden hun laatste gezamenlijke maaltijd genoten. Hij sprak met hen over zijn sterven en opstanding, wat stond te gebeuren. Hij beloofde dat Hij weliswaar zou weggaan, maar dat Hij voor hen ook weer zou terugkeren. En Hij zou een plaats voor hen klaarmaken waar ze konden wonen, waar ze thuis konden zijn.
Wat de liefde kost
Onze dochter barstte in tranen uit toen we afscheid namen van mijn ouders. Nadat ze ons in Engeland bezocht hadden, begonnen ze aan de lange reis terug naar waar ze in Amerika woonden. ‘Ik wil niet dat ze weggaan,’ zei ze. Terwijl ik haar troostte, merkte mijn man op: ‘Ik ben bang dat dát is wat de liefde kost.’
Waarom vergeven?
Toen een vriendin me een keer verraadde, wist ik dat ik haar zou moeten vergeven, maar wist ik niet zeker of ik dat kon. Haar woorden hadden me diep gekwetst, en de pijn en boosheid zaten me enorm dwars. Hoewel we er daarna samen over praatten en ik zei dat ik haar vergeven had, voelde ik nog een hele tijd scheuten van pijn als ik haar zag, en zo wist ik dat ik de bitterheid en afkeer op de een of andere manier vasthield. Maar op een dag verhoorde God mijn gebed en gaf Hij me de kracht om het helemaal los te laten. Eindelijk was ik vrij.
Leven en dood
Ik zal nooit het moment vergeten waarop ik bij het bed van de broer van mijn vriendin zat toen hij stierf; het was alsof iets buitengewoons even in het gewone leven doordrong. Met ons drieën zaten we rustig te praten toen we beseften dat Richard opeens moeilijker ademhaalde. We gingen om hem heen staan en keken toe, wachtten en baden. Toen hij zijn laatste adem uitblies, voelde het als een heilig moment. Overal om ons heen voelden we de aanwezigheid van God, terwijl het verdriet om een geweldige man van in de veertig die juist op dat moment overleed, door ons heen ging.
Verfrissende voorjaarsbuien
Ik had even moment van rust nodig en wandelde naar een park in de buurt. Toen ik daar liep, trok iets dat fris en groen was mijn aandacht. Uit de modder kwamen scheuten van leven op die over een paar weken vrolijke narcissen zouden worden, voorboden van de lente en de warmte. We hadden weer een winter overleefd.
De gave van de gastvrijheid
De maaltijd waarbij we gezinnen uit vijf verschillende landen te gast hadden blijft een geweldige herinnering. Op de een of andere manier liep het niet zo dat iedereen alleen met zijn buurman of—vrouw sprak, maar had iedereen zijn bijdrage aan een gezamenlijk gesprek over het leven in Londen vanuit het gezichtspunt van verschillende delen van de wereld. Aan het eind van de avond hadden mijn man en ik het erover dat we veel meer ontvangen hadden dan we gegeven hadden, inclusief de warme gevoelens van nieuwe vriendschappen en het leren over verschillende culturen.
De Vuurtoren
In Rwanda is er een christelijk centrum dat alleen door het feit dat het daar staat al een symbool van hoop en redding is. Het heet de ‘Vuurtoren’ en bevindt zich op de plek waar de toenmalige president van het land tijdens de volkerenmoord van 1994 een prachtig huis had staan. Het nieuwe gebouw is daar door christenen neergezet als een teken van licht en hoop. In het gebouw bevindt zich een bijbelschool waar een nieuwe generatie christelijke leiders onderwezen wordt, en daarnaast een hotel, een restaurant en andere instellingen die ten dienste van de gemeenschap staan. Uit de as herrijst nieuw leven. De bouwers van de Vuurtoren kijken naar Jezus als bron van hoop en uitredding.