Ik heb je gezien
‘Ik heb je gezien,’ zei een vriendin in een online-schrijversgroep, waarin we elkaar proberen te steunen en bemoedigen. Ik was gestrest en bezorgd, maar dankzij haar woorden voelde ik een bepaalde rust en vrede over me neerdalen. Zij had me ‘gezien’, iets opgemerkt van mijn hoop, angst, worstelingen en dromen, en ze toonde me haar liefde.
Onzichtbare helden
Verhalen in de Bijbel kunnen je stilzetten en verwonderd doen staan. Neem Mozes bijvoorbeeld. Toen het volk van God naar het beloofde land bracht en ze door Amalekieten aangevallen werden, hoe wist hij dat hij naar de top van de heuvel moest aan om Gods staf omhoog te houden (Ex. 17:8-15)? Dat staat er verder niet, maar je leest wel dat als Mozes zijn armen opgeheven hield, de Israëlieten aan de winnende handwaren, en als hij ze liet zakken, de Amalekieten wonnen. Toen Mozes moe werd kwamen zijn broer Aäron en ene Hur naast hem staan om zijn armen omhoog te houden, zodat de Israëlieten uiteindelijk de overwinning behaalden.
Levensadem
Op een koude, ijzige ochtend liep ik met mijn dochter naar school. We vonden het leuk om te zien hoe onze adem wit werd als we hem uitbliezen. We giechelden om de witte wolkjes die we konden maken. Het was een kostbaar moment, waarop we ervan genoten dat we leefden en samen waren.
Opgeven om te behouden
Toen ik met mijn Engelse verloofde trouwde en naar het Verenigd Koninkrijk verhuisde, dacht ik dat het misschien een avontuur van vijf jaar in een vreemd land zou worden. Ik had niet kunnen bevroeden dat ik hier bijna twintig jaar later nog zou wonen, of dat ik af en toe het gevoel zou hebben dat ik mijn leven kwijtgeraakt was toen ik van familie en vrienden en alles wat vertrouwd was afscheid nam. En toch, door mijn oude leven op te geven, heb ik een beter leven gevonden.
