Samen staan we sterk
Haar dertig klasgenoten en al hun ouders keken toe hoe Mi’Asya zenuwachtige het podium beklom om tijdens de diploma-uitreiking een toespraak te houden. Nadat de directeur de microfoon aan haar lengte had aangepast, draaide Mi’Asya zich met de rug naar het ding en het publiek toe. Vanuit het publiek klonken aanmoedigende woorden: ‘Kom op, meisje, je kunt het wel.’ Maar ze gaf geen krimp. Toen liep een klasgenootje naar voren om naast haar te gaan staan. Met haar vriendin aan haar ene en de directeur aan haar andere zijde lazen ze met hun drieën de toespraak voor. Wat een mooi voorbeeld van hoe je iemand steunt!
Zeg me maar na
Toen Rebekka op het podium stond om een conferentie toe te spreken, galmde haar eerste zin via de geluidsinstallatie door de hele zaal. Het was wat ongemakkelijk om haar eigen woorden als echo terug te horen, maar ze moest zich gewoon aan het geluid van de installatie aanpassen en proberen de echo’s van alles wat ze zei te negeren.
Is Hij goed?
Een vriendin van me zei tegen me: ‘Ik geloof nooit dat God goed is.’ Ze had al vele jaren lang voor verschillende moeilijke dingen gebeden, maar er was geen spoortje vooruitgang te zien. Ze werd steeds bozer en meer verbitterd omdat God maar bleef zwijgen. Ik kende haar aardig goed, en voelde dat ze diep van binnen wel geloofde dat God goed was, maar de constante pijn die in haar hart en Gods schijnbare ongeïnteresseerdheid brachten haar aan het twijfelen. Boos worden was gemakkelijker dan alle triestheid dragen.
Verrast door genade
Een vrouw uit Grand Rapids in Michigan viel op de bank in slaap nadat haar man al naar bed was gegaan. Die nacht sloop een inbreker naar binnen door de schuifdeur die het stel vergeten was dicht te doen, en liep zachtjes door huis. Hij sloop de slaapkamer binnen waar de man van het stel lag te slapen en pakte de tv op die daar stond. De slapende man werd wakkeer, zag een donkere vlek in de kamer staan en fluisterde: ‘Kom je in bed, schat?’ De inbreker raakte in paniek, zette de tv neer, greep in het voorbijgaan een stapel geld die hij op een kastje zag liggen en rende het huis uit.
Vier manieren om te kijken
Joan worstelde met verschillende moeilijke vragen rond haar kinderen toen ze net voor het begin van de dienst op de kerkbank neerplofte. Ze voelde zich doodmoe en wilde het liefst haar ‘ontslag’ als moeder nemen. Maar toen begon de spreker van die ochtend bemoedigende woorden te spreken voor iedereen die het gevoel had het liefst op te willen geven. Die ochtend hoorde Joan vier gedachten die haar hielpen om vol te houden:
Niet terug te draaien
Ik kon het niet meer terugdraaien, wat ik gezegd en gedaan had. Een vrouw had haar auto precies zó geparkeerd dat ik niet door kon rijden toen ik net wilde gaan tanken. Ze sprong uit haar auto om wat rommel in de glasen plasticbak te dumpen, en ik had er geen zin in om te moeten wachten. Ongeduldig toeterde ik naar haar. Geïrriteerd reed ik achteruit en reed een andere kant langs naar de pomp. Onmiddellijk had ik spijt van mijn ongeduld, omdat ik geen halve minuut (meer zal het niet geweest zijn) kon wachten tot zij doorreed. Ik verontschuldigde me tegenover God. Natuurlijk mocht ze haar auto daar niet zomaar stilzetten en uitstappen, maar ik had ook vriendelijkheid en geduld kunnen uitstralen in plaats van ongeduld en lompheid. Jammer genoeg was het al te laat om haar ook mijn verontschuldigingen aan te bieden: ze was al weer weg.
Prachtige vrucht
‘Kinderen moeten de ruimte krijgen om overal waar ze willen [in de tuin] zaad uit te strooien en maar te zien wat er opkomt,’ stelde Rebecca Lemos-Otero voor, oprichters van City Blossoms. Dit is niet echt een voorbeeld van zorgvuldig tuinieren, maar laat wel iets zien van het feit dat elk zaadje het in zich heeft om leven voort te brengen. Sinds 2004 timmert City Blossoms aan de weg om tuinen aan te leggen voor scholen en in wijken waar mensen het niet breed hebben. De kinderen leren een en ander over voeding en krijgen vaardigheden door te tuinieren. Rebecca zegt: ‘Een levende, groene ruimte in een stedelijk gebied (. . .) biedt kinderen de mogelijkheid om buiten iets te doen dat productief en mooi is.’
Laat het aan God over
Tijdens hun vakantie genoten Nate en Sherilyn van een bezoekje aan een omakase-restaurant. Omakase is een Japans woord dat zoveel betekent als ‘ik laat de beslissing aan jou’. Zo wordt een restaurant genoemd waar je de chefkok laat kiezen wat voor maaltijd hij je voorzet. Dit was hun eerste keer in een dergelijk restaurant en het klonk wat riskant, maar het eten dat de kok voor hen gekozen en bereid had, smaakte prima.
Niet vergeten
Mijn nicht, haar vierjarige dochtertje Kailyn en ik brachten samen een heerlijke middag door. We bliezen bellen in de tuin, waren druk met een prinsessenkleurboek en aten boterhammen met pindakaas en jam. Toen ze weer in de auto stapten om naar huis te gaan, riep Kaitlyn heel lief door het geopende raampje: ‘Vergeet me niet, tante Anne.’ Snel liep ik naar de auto toe en fluisterde: ‘Hoe kan ik jou ooit vergeten. Ik beloof dat we elkaar snel weerzien.’
Ja natuurlijk
Na een lange dag zakte Shirley op haar lekkere stoel neer. Ze keek uit het raam en zag een ouder stel dat met veel moeite een deel van een oud tuinhek meezeulde, dat op ze op de stoep hadden gevonden, en waaraan een bordje ‘gratis mee te nemen’ hing. Shirley riep haar man, en samen gingen ze naar buiten om het stel te helpen. Samen tilden ze het stuk hek op een karretje, reden het de straat uit en de hoek om naar het huis van het oudere stel. Onderweg hadden ze veel plezier om hoe het er uit moest zien. Toen ze terugliepen voor een tweede deel van het hek, vroeg de vrouw aan Shirley: ‘Jij mijn vriendin?’ ‘Ja natuurlijk,’ antwoordde ze. Later begreep Shirley dat haar nieuwe Vietnamese vriendin nauwelijks Engels sprak en zich eenzaam voelde omdat haar volwassen kinderen ver weg woonden.
Per direct
Toen mijn oudste zus in februari 2017 een biopsie onderging en ze aan kanker bleek te lijden, zei ik tegen een paar vrienden van me: ‘Ik wil zo veel mogelijk tijd met Carolyn doorbrengen nu het nog kan. En dat per direct.’ Sommigen reageerden met de opmerking dat het mijn gevoel was dat dit zei, en dat ik overreageerde. Maar binnen tien maanden was ze er niet meer. En ik had haar inderdaad vaak opgezocht, maar als je van iemand houdt, dan is er nooit tijd genoeg en kun je nooit te veel bij iemand zijn.
Je kunt je ontspannen
Darnell stapte de praktijk van de fysiotherapeut binnen in de wetenschap dat hij veel pijn te verduren zou krijgen. De therapeute strekte en boog zijn arm en hield hem in posities waarin hij al maanden niet was geweest, niet sinds de dag waarop hij gewond raakte. Ze hield de arm een paar seconden in de ene ongemakkelijke positie, waarna ze zei: ‘Oké, je kunt je nu ontspannen.’ Later zei hij: ‘Ik geloof dat ik dat minstens vijftig keer per sessie gehoord heb: “Oké, je kunt je nu ontspannen.”’
