De plek waar God woont
James Oglethorpe (1696-1785) was generaal in het Britse leger en parlementslid, en had een visioen voor een geweldige stad. Zijn opdracht was om de staat Georgia in Noord-Amerika van de grond te krijgen, en hij ontwierp een plan voor de stad Savannah om zijn ideeën vorm te geven. De kern van zijn plan bestond uit een reeks pleinen met veel groen en ruimte voor kerken en winkels, waarbij de tussenruimte met woonhuizen gevuld kon worden. Het visionaire denken van Oglethorpe is vandaag nog zichtbaar in de vorm van een prachtige, goed georganiseerd stad die als een juweelt van het zuiden van de VS gezien wordt.
Bedoeld om begrepen te worden
Ik breng altijd graag een bezoek aan musea als de National Gallery in Londen of de Tretjakovgalerij in Moskou. Sommige kunstwerken die je daar ziet zijn adembenemend, andere zijn ronduit verwarrend. Ik kijk naar kleurenspetters die volstrekt willekeurig op een doek lijken te zijn aangebracht, en heb geen idee wat ik zie, hoe meesterlijk de kunstenaar het ook gemaakt heeft.
Het grote offer
W.T. Stead, een vernieuwende Engelse journalist uit eind negentiende, begin twintigste eeuw, stond bekend om zijn artikelen over controversiële sociale vraagstukken. Twee ervan gingen over het gevaar dat schepen de wereld overvoeren zonder dat ze voldoende reddingsboten voor de passagiers hadden. Ironisch genoeg bevond Stead zich aan boord van de Titanic toen die op 15 april 1912 tegen een ijsberg botste. Het verhaal gaat dat Stead eerst vrouwen en kinderen in de reddingsboten hielp, en daarna zijn eigen leven opofferde door zijn reddingsvest en een plek in een van de boten op te geven zodat anderen gered konden worden.
Wijsheid en genade
Op 4 april 1968 werd de Amerikaanse voorvechter van de burgerrechten dr. Martin Luther King Jr. vermoord. Miljoenen mensen in Amerika bleven boos en teleurgesteld achter. In Indianapolis kwam een grotendeels Afro-Amerikaanse menigte samen om naar Robert F. Kennedy te luisteren. Velen van de aanwezigen hadden nog niet gehoord dat King dood was, en aan Kennedy was het om hun het tragische nieuws te vertellen. Hij riep de mensen op om kalm te blijven door niet alleen hun pijn onder woorden te brengen, maar ook zijn eigen blijvende verdriet over de moord op zijn broer, president John F. Kennedy.
Nooit verlaten
Van de Russische schrijver Fjodor Dostojevski is de uitspraak: ‘Hoe beschaafd een samenleving is, kun je zien als je haar gevangenissen binnengaat.’ Die gedachte hield ik in mijn achterhoofd toen ik een online artikel las met de titel ‘De top 8 dodelijkste gevangenissen in de wereld’. Onder die acht is er één waar alle gevangenen in eenzame opsluiting zitten.
De olijfpers
Wie het stadje Kapernaüm aan het Meer van Galilea bezoekt, kan daar een tentoonstelling van oude olijfpersen zien. Ze zijn van basalt gemaakt en bestaan uit twee delen: een basis en een molensteen. De basis is groot en rond en er is een goot in uitgehakt. Daarin werden de olijven gelegd, waarna de molensteen (die ook van een zware steensoort gemaakt was) erop gelegd werd en rondgedraaid werd om de olie uit de olijven te persen.
Deuren openen
Charlie Sifford is een grote naam in de Amerikaanse sportwereld. Hij was de eerste Afro-Amerikaanse golfspeler die lid werd van de Professional Golfers Association Tour, een sportorganisatie waarvan het reglement tot 1961 een clausule kende die regelde dat ‘alleen blanken’ lid konden worden. Ondanks de rassenongelijkheid en het bijbehorende getreiter wist Sifford het hoogste niveau in zijn sport te bereiken. Hij won toernooien en was in 2004 de eerste Afro-Amerikaanse golfer in die een plek in de World Golf Hall of Fame veroverde.
De Verdrietfabriek
Mijn hele leven ben ik al fan van de Cleveland Browns, een American-footballteam. Door de jaren heen heb ik heel wat teleurstellingen met ze meegemaakt. Ondanks het feit dat het een van de slechts vier teams is die nog nooit aan de Super Bowl hebben meegedaan, hebben de Browns een trouwe club supporters die het team jaar in, jaar uit door dik en dun steunen. Maar de meeste wedstrijden eindigen met een teleurstelling, en daarom wordt het stadion door de supporters de ‘Verdrietfabriek’ genoemd.
Hij zoekt u op
In zijn romans Het proces en Het slot beschrijft Franz Kafka (1883-1924) het leven als een ontmenselijkend bestaan waardoor de mensen tot een oceaan van lege gezichten zonder identiteit of waarde worden. Kafka schreef: ‘De lopende band van het leven neemt je mee, niemand weet waarheen. Men is eerder een object, een ding, dan een levend wezen.’
Klokkenspel als geheugensteun
De Elizabeth Tower bij het Britse parlement in Londen, met daarin de enorme klok die we kennen onder de naam Big Ben, is een wereldberoemd markeringspunt. Vanouds neemt men aan dat de melodie die de klokken in de toren spelen afkomstig is uit de Messiah van Händel. In de klokkenkamer is op een gegeven moment een regel aangebracht die luidt: Lord, through this hour be Thou our guide; so by Thy power no foot shall slide (‘Heer, wees dit hele uur onze gids, opdat door uw kracht geen voet zal uitglijden’). Deze regels vormen een verwijzing naar Psalm 37, waar staat: ‘Wie de HEER welgevallig is, mag zijn weg gaan met vaste tred. Al komt hij ten val, hij blijft niet liggen, want de HEER richt hem op’ (vers 23-24). Zo dicht is God bij iedereen die kind van Hem is. In vers 31 wordt over zo iemand nog toegevoegd: ‘Hij draagt de wet van God in zijn hart en zijn voeten struikelen niet.’
Een dankbare houding
In het land waar ik vandaag kom kunnen de winters meedogenloos zijn, met temperaturen ver onder de nul en sneeuw waar geen einde aan komt. Op een zekere bitter koude dag was ik voor de zoveelste keer sneeuw aan het scheppen, toen de postbode langskwam. Hij hield even pauze en vroeg hoe het met me ging. Ik zei dat ik een hekel had aan de winter en alle sneeuw nu wel zat was. Daarna merkte ik op dat zijn werk in deze extreme weersomstandigheden wel erg zwaar moest zijn. Zijn antwoord: ‘Jawel, maar ik heb tenminste werk. Zat mensen hebben niet eens een baan. Ik ben dankbaar dat ik kan werken.’
De goedkeuring van één
Toen de legendarische componist Guiseppe Verdi een jongeman was, kende hij een sterk verlangen naar goedkeuring dat hem naar het succes dreef. Warren Wiersbe schreef over hem: ‘Toen Verdi in Florence zijn eerste opera uitvoerde, stond de componist zelf in de coulissen en hield hij zijn blik gericht op één enkele man in het publiek. Dat was de grote Rossini. Verdi gaf er niets om of de mensen in de zaal hem toejuichten of uitjouwden; het enige waar hij op uit was, was een goedkeurende glimlach op het gezicht van de meestermusicus.’
