Zichtbare kwetsbaarheid
Toen ik een paar weken na de operatie aan mijn schouder voor het eerst weer echt op pad ging, vond ik het maar eng. Ik was aardig aan de mitella gewend geraakt, maar zowel de chirurg als mijn fysiotherapeut zei dat het beter was om hem nu af te doen. Juist op dat moment las ik ergens de volgende tip: ‘Het dragen van een mitella in deze fase wordt afgeraden behalve als zichtbaar teken van kwetsbaarheid in een situatie die niet onder controle is.’
Je leven heeft een doel
Op een stikhete dag zag mijn nicht Vania in West-Texas een vrouw met een bord bij een verkeerslicht staan. Ze dacht dat het om een verzoek om geld of eten zou gaan, maar toen ze dichterbij kwam zag ze tot haar verrassing dat er het volgende op stond:
Opnieuw beginnen
Een van de favoriete boeken uit mijn kindertijd was Anne van het Groene Huis van Lucy Maud Montgomery. In een grappige passage stopt Anne per ongeluk een huidmedicijn in plaats van vanille in de taart die ze aan het bakken is. Achteraf zegt ze hoopvol tegen haar strenge gouvernante Marilla: ‘Is het niet heerlijk om te bedenken dat er morgen weer een nieuwe dag is, die nog geen fouten kent?’
Zorg voor jezelf
Toen mijn man net een hartoperatie ondergaan had, bracht ik in het ziekenhuis een angstige nacht aan zijn bed door. Halverwege de ochtend bedacht ik opeens dat ik voor die ochtend een afspraak bij de kapper had gemaakt. ‘Ik zal hem wel afzeggen,’ zei ik, terwijl ik afwezig met mijn hand door mijn verwarde haar streek.
Speuren naar een verborgen schat
Mijn man en ik lezen op een heel verschillende manier. Voor Tom is Engels zijn tweede taal, en hij neigt ernaar om langzaam, woord voor woord te lezen. Ik daarentegen lees vaak snel en globaal. Tom onthoudt wel meer dan ik. Met gemak kan hij iets dat hij vorige week gelezen heeft vandaag nog woordelijk weergeven, terwijl ik de dingen vaak al weer vergeten ben als ik de bladzij omgeslagen heb.
Hoeveel staat er op je bankrekening?
In de winter van 2009 maakte een groot verkeersvliegtuig een noodlanding op de Hudson-rivier bij New York. De piloot, gezagvoerder Chesley Sullenberger, die het toestel veilig op het water liet ‘landen’ (zonder dat er ook maar één persoon gewond raakte), werd naderhand gevraagd hoe het was op het moment dat hij in de lucht razendsnel een beslissing moest nemen waar vele levens van afhingen. ‘Je zou het zo kunnen zien,’ zei hij. ’42 jaar lang heb ik regelmatig kleine bedragen gestort op de bank van de ervaring, opleiding en training. Op de bewuste dag stond er zo veel op dat ik een heel groot bedrag kon opnemen.’
Bewust bewezen vriendelijkheid
Toen ze met haar kinderen aan boord van een vliegtuig ging, deed de jonge moeder haar uiterste best om haar dochtertje van drie te kalmeren, die begon te schoppen en te huilen. En toen zette haar baby van vier maanden het ook nog op een schreeuwen omdat hij honger had.
Verstrikt raken
Soldaten die jarenlang in een broeierige jungle vochten, kwamen vaak een frustrerend probleem tegen. Zonder enige waarschuwing kon een doordringende prikkende wingerd zich vasthechten aan het lichaam en de bepakking van de soldaten, waardoor ze vast kwamen te zitten. Als ze worstelden om zich te bevrijden, kwamen er nog meer tentakels van de plant die zich om hen heen wikkelden. De soldaten noemden de plant de ‘wacht-even’ kruiper. Als iemand vastzat en niet meer vooruit kon komen, zag hij zich genoodzaakt om naar de anderen in zijn team te roepen: ‘Hé, wacht even; ik zit vast!’
Je dagelijkse voedsel
Toen Kerry en Paul met elkaar trouwden, konden ze geen van beiden koken. Toch besloot Kerry op een avond om een poging te wagen: ze wilde spaghetti maken. Ze maakte zo veel dat ze er de volgende dag nog een keer van konden eten. Op dag drie bood Paul aan om het ook te proberen. Ditmaal maakte hij twee keer zo veel pasta en saus in de hoop dat ze er het hele weekend mee konden doen. Maar toen het stel die avond aan tafel ging, was het Kerry die verzuchtte: ‘Ik kan geen spaghetti meer zien.’
Verleg je grenzen
In de zomer van 2017 richtte de orkaan Harvey enorme schade aan in de Amerikaanse staat Texas en andere gebieden rond de Golf van Mexico. Talloze mensen hielpen met voedsel, water, kleding en onderdak voor de direct getroffenen.
Ontsnappen aan het lawaai
Een paar jaar geleden stelde de directrice van een hogeschool de studenten voor dat ze een avond samen met haar zonder elektronische apparaten zouden doorbrengen. De studenten vonden het een goed idee, maar toen ze voor de avond de schoolkapel binnengingen, kostte het de meesten toch veel moeite om hun mobieltjes aan de kant te leggen. Ze hielden een dienst met muziek en gebed, die ze rustig uitzaten. Achteraf omschreef een van de studenten de ervaring als ‘een prachtige kans om rustig te worden (. . .) een plek om al het extra geluid uit te zetten’.
Eer geven
Aan het begin van de jaren zestig werd een ongebruikelijke soort schilderijen populair, waarop personen of dieren stonden die enorme, trieste ogen hadden. Sommigen vonden deze stijl ‘kitscherig’ of smakeloos, anderen vonden het prachtig. Toen de man van de kunstenares de schilderijen van zijn vrouw begon te verkopen, werden ze er behoorlijk rijk van. Toch zag je de handtekening van de kunstenares, Margaret Keane, nooit op haar werk. In plaats daarvan presenteerde haar man de schilderijen alsof hij ze gemaakt had. Angstvallig bleef Margaret Keane meer dan twintig jaar lang zwijgen over de fraude, dat wil zeggen tot ze ging scheiden. De rechtbank droeg hen zelfs beiden op een schilderij te maken om te kunnen bepalen wie de echte kunstenaar was.
