Je dagelijkse voedsel
Toen Kerry en Paul met elkaar trouwden, konden ze geen van beiden koken. Toch besloot Kerry op een avond om een poging te wagen: ze wilde spaghetti maken. Ze maakte zo veel dat ze er de volgende dag nog een keer van konden eten. Op dag drie bood Paul aan om het ook te proberen. Ditmaal maakte hij twee keer zo veel pasta en saus in de hoop dat ze er het hele weekend mee konden doen. Maar toen het stel die avond aan tafel ging, was het Kerry die verzuchtte: ‘Ik kan geen spaghetti meer zien.’
Verleg je grenzen
In de zomer van 2017 richtte de orkaan Harvey enorme schade aan in de Amerikaanse staat Texas en andere gebieden rond de Golf van Mexico. Talloze mensen hielpen met voedsel, water, kleding en onderdak voor de direct getroffenen.
Ontsnappen aan het lawaai
Een paar jaar geleden stelde de directrice van een hogeschool de studenten voor dat ze een avond samen met haar zonder elektronische apparaten zouden doorbrengen. De studenten vonden het een goed idee, maar toen ze voor de avond de schoolkapel binnengingen, kostte het de meesten toch veel moeite om hun mobieltjes aan de kant te leggen. Ze hielden een dienst met muziek en gebed, die ze rustig uitzaten. Achteraf omschreef een van de studenten de ervaring als ‘een prachtige kans om rustig te worden (. . .) een plek om al het extra geluid uit te zetten’.
Eer geven
Aan het begin van de jaren zestig werd een ongebruikelijke soort schilderijen populair, waarop personen of dieren stonden die enorme, trieste ogen hadden. Sommigen vonden deze stijl ‘kitscherig’ of smakeloos, anderen vonden het prachtig. Toen de man van de kunstenares de schilderijen van zijn vrouw begon te verkopen, werden ze er behoorlijk rijk van. Toch zag je de handtekening van de kunstenares, Margaret Keane, nooit op haar werk. In plaats daarvan presenteerde haar man de schilderijen alsof hij ze gemaakt had. Angstvallig bleef Margaret Keane meer dan twintig jaar lang zwijgen over de fraude, dat wil zeggen tot ze ging scheiden. De rechtbank droeg hen zelfs beiden op een schilderij te maken om te kunnen bepalen wie de echte kunstenaar was.
Onze toevlucht
Mijn eerste baantje had ik in een fastfoodrestaurant. Op een zaterdagavond bleef een zekere jongen in de zaak rondhangen en vroeg me wanneer ik klaar was met werken. Ik voelde me er niet prettig bij. Het werd steeds later, en hij bestelde wat frietjes en weer later wat te drinken, zodat hij niet weggestuurd zou worden. Ik woonde er niet ver vandaan, maar durfde toch niet in mijn eentje naar huis te lopen, langs een paar donkere parkeerplaatsen en een lege zandvlakte. Toen ik om middernacht klaar was, liep ik het kantoortje binnen en pakte de telefoon.
Een schat in de hemel
Als jong meisje zat ik samen met mijn twee zussen graag boven op de grote met cederhout beklede kist van mijn moeder. Daarin bewaarde ze onze wollen truien en het borduuren haakwerk van mijn grootmoeder. Ze hield erg van wat er in de kist zat en ging ervanuit dat de scherpe geur van het cederhout de motten uit de kist weg zou houden, zodat de inhoud veilig bewaard bleef.
Tot ziens, voorlopig
Mijn kleindochter Allyssa en ik hebben een bepaalde gewoonte als we afscheid van elkaar nemen. We slaan de armen om elkaar heen en huilen zo’n twintig seconden lang met luide en zeer dramatische snikken. Dan laten we elkaar los en zeggen terloops: ‘Tot gauw!’, en gaan ieder ons weegs. Ondanks dit dwaze gebruik verwachten we altijd om elkaar inderdaad gauw weer te zien.
Dienen en gediend worden
Marilyn was was wekenlang ziek geweest, en talloze mensen hadden haar in die moeilijke periode bemoedigd en haar erdoorheen geholpen. Hoe kan ik ooit voor hen allemaal iets terugdoen? vroeg ze zich af. Maar op een dag las ze de woorden van een gebed dat iemand opgeschreven had: ‘Bid dat anderen nederig zullen worden, zodat ze niet alleen kunnen dienen, maar zich ook kunnen laten dienen.’ Opeens drong het tot haar door dat ze niets terug hoefde te doen, maar alleen maar dankbaar hoefde te zijn en andere mensen de kans geven om de vreugde van het dienen te ervaren.
Groeien kost tijd
Op de eerste dag dat Charlotte naar de kleuterschool ging, vroeg de juf haar om een tekening van zichzelf te maken. Ze tekende een bol als lichaam, een ovalen hoofd en twee rondjes als ogen. Op haar laatste dag op de kleuterschool moest Charlotte weer een tekening van zichzelf maken. Nu was het resultaat een klein meisje in een kleurig jurkje, met een lach en duidelijke trekken op haar gezicht en een waterval van prachtige rode vlechten. Door deze eenvoudige opdracht liet de school zien wat voor verschil de paar jaar op de kleuterschool uitmaken en welke groei een leerling daar doormaakt.
Dagelijks gebed
Singer-songwriter Robert Hamlet schreef het liedje ‘Lady Who Prays for Me’ als eerbetoon aan zijn moeder. Zij had de gewoonte om elke ochtend voor haar jongens te bidden voordat ze naar de bushalte liepen om naar school te gaan. Toen een jonge moeder Hamlet zijn liedje hoorde zingen, nam ze zich voor om ook met haar zoontje te bidden voor hij naar school ging. Het effect was hartverwarmend. Net voor de jongen naar de bushalte ging, bad zijn moeder voor hem. Vijf minuten later was hij weer terug. Hij had andere schoolkinderen bij zich die bij de bushalte stonden te wachten. Zijn moeder schrok een beetje en vroeg wat er aan de hand was. De jongen antwoordde: ‘Hun moeders hebben niet met hen gebeden.’
Als we maar . . .
Toen we parkeerplaats afreden, remde mijn man de auto af om een jonge vrouw op de fiets voor te laten gaan. Toen Tom naar haar knikte om aan te geven dat ze door mocht rijden glimlachte ze, zwaaide ze en reed verder. Luttele seconden later smeet de chauffeur van een SUV die geparkeerd stond zijn deur open, waardoor hij de jonge vrouw op de fiets tegen de stoep sloeg. Met bebloede benen keek ze aangeslagen naar haar fiets die helemaal in de kreukels lag.
Geen erkenning?
In de jaren vijftig en zestig waren Hollywood-musicals erg populair. Er waren met name drie actrices die de kijkers met hun optreden en acteerprestaties aanspraken: Audrey Hepburn, Natalie Wood en Deborah Kerr. Wat hen vooral bijzonder maakte, was de adembenemende manier waarop ze zongen en hun spel tot ongekende hoogten verhieven. Minder bekend was het feit dat deze films hun succes in feite te danken hadden aan Marni Nixon, die voor alle drie de actrices de partijen zong, maar die lange tijd nauwelijks erkenning kreeg voor haar onmisbare bijdrage.
