Op de plaats
Het militaire bevel ‘Mark Time, March’ (‘op de plaats, mars’) betekent dat je moet marcheren terwijl je op dezelfde plaats blijft. Het is een actieve vorm van pauzeren van een voorwaartse beweging terwijl je mentaal alert blijft en op het volgende bevel wacht.
Is er iets dat ik moet weten?
Tijdens een concert beantwoordde singer-songwriter David Wilcox iemand uit het publiek, die wilde weten hoe hij zijn liedjes schrijft. Hij vertelde dat het schrijfproces voor hem drie elementen bevatte: een rustige ruimte, een leeg vel papier en de vraag ‘Is er iets dat ik moet weten?’ Dat leek me nu eens een prima aanpak voor een volgeling van Jezus, die aan het begin van elke dag zoekt naar wat Gods wil voor die dag is.
Belangrijke reminders
Antropoloog Anthony Graesch meent dat de buitenkant van een koelkast duidelijk laat zien wat voor mensen belangrijk is. Bij een onderzoek onder diverse gezinnen merkten Graesch en zijn collega’s op dat een gezin gemiddeld 52 dingen aan de koelkast had hangen, van lesroosters en gezinsfoto’s tot kindertekeningen en magneten. Volgens Graesch is de koelkast een ‘schatkamer van gezinsherinneringen’.
Onze ‘way of life’
Ik werd getroffen door een uitdrukking die ik in een hedendaagse bijbelvertaling tegenkwam. Toen ik op de uitdrukking ‘our way of life’ (onze manier van leven) googelde om de tekst te vinden, kwamen er veel resultaten die te maken hadden met dingen waarvan de mensen vonden dat ze een bedreiging vormen voor de manier van leven die ze verwachtten. Veel voorkomende gevaren die genoemd werden waren klimaatverandering, terrorisme en regeringsbeleid.
Nederlaag of overwinning?
In België wordt ieder jaar op 18 juni nog steeds de Slag bij Waterloo herdacht. Op die datum in 1815 werd het Franse leger onder leiding van Napoleon verslagen door een internationaal leger onder de hertog van Wellington. Sindsdien is de uitdrukking ‘je Waterloo vinden’ in gebruik, in de betekenis van ‘verslagen worden door iemand die te sterk voor je is, of door een probleem dat te moeilijk voor je is’.
Kracht voor wie moe is
Op een prachtige zonnige dag liep ik eens in het park terwijl ik me geestelijk helemaal uitgeput voelde. Het was niet zo dat er één bepaald ding was dat me terneerdrukte, alles leek zich wel op te stapelen. Toen ik langs een bankje liep en wilde gaan zitten viel mijn oog op een klein bordje dat erop geschroefd zat ter nagedachtenis van een ‘toegewijde echtgenoot, vader, broer en vriend’. Op dat bordje stond nog wat anders: ‘Maar wie hoopt op de HEER krijgt nieuwe kracht, hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt, maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput’ (Jes. 40:31).
Hij was een van ons
Om zijn jonge medewerkers begrip bij te brengen voor de mensen voor wie ze woningen ontwerpen, stuurt architect David Dillard hen ‘uit logeren’. Ze trekken een pyama aan en verblijven 24 uur lang in een tehuis voor ouderen, waarbij ze in precies dezelfde omstandigheden leven als bewoners van in de tachtig en negentig jaar oud. Ze doen oordopjes in om doofheid te simuleren, binden hun vingers samen zodat ze hun handen bijna niet kunnen gebruiken en zetten een bril op om hun zicht te beperken. Dillard zegt daarover (in een artikel in USA Today): ‘Het grootste voordeel als ik een medewerker van 27 dit laat doen, is dat hij terugkomt met een hart dat tien keer zo groot is. Ze zijn onder de mensen en begrijpen hun moeiten.’
Zijn voortdurende zorg
De zeer ervaren journalist Scott Pelley gaat er nooit op uit voor een opdracht zonder zijn belangrijkste reisbenodigdheden: een korte golf radio, camera, onverwoestbare koffer, laptop en een zendertje om in een noodgeval een signaal uit te kunnen sturen, zodat hij altijd gelokaliseerd kan worden. ‘Het werkt overal. Je trekt de antenne uit, drukt op twee knopjes en het verzendt een signaal naar een satelliet,’ vertelde Pelley. ‘Daardoor weten de autoriteiten wie en waar ik ben. Afhankelijk van het land waar ik ben sturen ze dan een reddingsteam, of niet.’ Pelley vertelde erbij dat hij de noodzender nog nooit heeft hoeven gebruiken, maar hij zal nooit zonder het ding op pad gaan.
Geen grotere vreugde
Bob en Evon Potter waren een leuk en fris echtpaar met drie zoontjes, toen hun leven een geweldige wending nam. In 1956 woonden ze in Oklahoma City een grote bijeenkomst met Billy Graham bij en gaven ze hun leven aan Jezus. Al snel wilden ze het geloof dat ze gevonden hadden ook aan anderen doorgeven en de mensen vertellen wie Jezus echt was. Daarom hielden ze iedere zaterdagavond open huis voor jongeren en studenten die zich graag in de Bijbel wilden verdiepen. Een vriend van me vroeg of ik ook meeging, en al gauw was ik een vaste bezoeker van het huis van de Potters.
Groter dan de puinhoop
Een van de hoofdthema’s van het oudtestamentische boek 2 Samuël had zomaar kunnen zijn: ‘Het leven is een puinhoop.’ Het boek kent alle elementen van een spannende tv-serie. David probeerde zijn macht als koning van Israël te versterken en kreeg te maken met militaire uitdagingen, politieke intriges en verraad door verwanten en vrienden. Daarbij was David zelf ook niet bepaald een lieverdje, getuige zijn acties rond zijn relatie met Batseba (hoofdstuk 11-12).
Dit is de dag
In 1940 werd de zevenentwintigjarige Virginia Connally tegen heel wat tegenstand en kritiek in de eerste vrouwelijke arts in Abilene, in de Amerikaanse staat Texas. Een paar maanden voor haar honderdste geboortedag in 2012 bood de artsenvereniging van Texas haar de Distinguished Service Award aan, de hoogste medische medaille die je in Texas kunt krijgen. In de tijd tussen die twee belangrijke gebeurtenissen had dokter Connally met veel passie en enthousiasme overal op de wereld het evangelie gebracht door middel van haar medische zendingsreizen. Zo had ze dag voor dag haar leven in dienstbaarheid aan God en de medemens geleefd.
Te dichtbij
Ik ben opgegroeid in Oklahoma, waar je vanaf het begin van de lente tot laat in de zomer heftig weer kunt verwachten. Ik herinner me een avond waarin de hemel van de donkere wolken kolkte, de weerman op de tv voor een naderende tornado waarschuwde en de stroom uitviel. Heel snel klommen mijn ouders, mijn zus en ik van de houten ladder af de stormkelder achter ons huis in, waar we bleven tot de storm voorbijgetrokken was.
