Goede navolgers
‘Vandaag gaan we een spel doen dat “uitbeelden” heet,’ zei de leidster tegen de kinderen die zich voor de kinderpreek op het podium verzameld hadden. ‘Ik noem iets, en dan beelden jullie uit wat ik zeg. Oké, klaar? Een kip!’ De kinderen begonnen met hun armen te flapperen en kipgeluiden te maken. Daarna kwam de olifant, een voetballer en een ballerina. En als laatste Jezus. Veel kinderen aarzelden en wisten duidelijk niet precies wat ze ervan moesten maken. Maar er was één jochie van zes die meteen met een gebaar van verwelkoming zijn armen wijd open strekte. De hele gemeente barstte in applaus uit.
Laten we
Toen ik laatst in een pretpark voor een populaire attractie in de rij stond te wachten, viel het me op dat de meeste mensen rustig en opgewekt met elkaar stonden te praten in plaats van te mopperen over het lange wachten. Ik dacht erover na waardoor het wachten in die rij geen vervelende ervaring was, integendeel zelfs. Ik bedacht dat het vooral moest komen doordat bijna niemand in zijn eentje in die rij stond. Groepjes vrienden, gezinnen en echtparen deelden de ervaring met elkaar, waardoor het heel anders was dan als je alleen in een rij staat.
Je denken laten vormen
Toen Marshall McLuhan in 1964 de uitdrukking ‘het medium is de boodschap’ de wereld instuurde, waren personal computers nog onbekend, mobiele telefoons science fiction en bestond het internet nog niet. Vandaag de dag zien we hoeveel inzicht hij tentoonspreidde toen hij voorzag hoe ons denken door deze digitale tijd beïnvloed wordt. In zijn boek Het ondiepe: hoe onze hersenen omgaan met het internet schrijft Nicholas Carr: ‘[De media] bepalen wat we denken, maar ze hebben ook invloed op de vorming van ons denkproces. Wat het internet doet, zo lijkt het, is dat het mijn vermogen om me te concentreren en te overdenken afslijt. Of ik nu online ben of niet, mijn verstand verwacht nu om informatie op te nemen zoals het internet die verspreidt: in een razendsnel bewegende stroom van deeltjes.’
Meer dan je kunt bedenken
Wat is de top vijf van het beste speelgoed aller tijden? Er was een schrijver die met het volgende lijstje kwam: een stok, een doos, touw, een kartonnen buis en aarde (column van GeekDad op wired.com). Allemaal dingen die gemakkelijk te krijgen zijn, waar je van alles mee kunt, die geschikt zijn voor alle leeftijden en in elk budget passen. Batterijen zijn niet nodig, alleen wat fantasie.
De toegangsprijs
Elk jaar bezoeken zo’n twee miljoen mensen uit de hele wereld de St Paul’s Cathedral in Londen. Je betaalt om binnen te komen, maar het is het meer dan waard om het magnifieke gebouw van binnen te bekijken, dat tegen het eind van de zeventiende eeuw door Sir Christopher Wren gebouwd is. Toch is toerisme niet het voornaamste doel van deze kathedraal. Zijn belangrijkste missie is ‘om mensen in al hun verscheidenheid in staat te stellen om de transformerende aanwezigheid van God in Jezus Christus te ervaren’. Als je het gebouw wilt zien en de architectuur wil bewonderen, betaal je om toegelaten te worden. Maar het kost niets om binnen te komen en een van de dagelijkse erediensten die in de kathedraal gehouden worden bij te wonen.
Op de plaats
Het militaire bevel ‘Mark Time, March’ (‘op de plaats, mars’) betekent dat je moet marcheren terwijl je op dezelfde plaats blijft. Het is een actieve vorm van pauzeren van een voorwaartse beweging terwijl je mentaal alert blijft en op het volgende bevel wacht.
Is er iets dat ik moet weten?
Tijdens een concert beantwoordde singer-songwriter David Wilcox iemand uit het publiek, die wilde weten hoe hij zijn liedjes schrijft. Hij vertelde dat het schrijfproces voor hem drie elementen bevatte: een rustige ruimte, een leeg vel papier en de vraag ‘Is er iets dat ik moet weten?’ Dat leek me nu eens een prima aanpak voor een volgeling van Jezus, die aan het begin van elke dag zoekt naar wat Gods wil voor die dag is.
Belangrijke reminders
Antropoloog Anthony Graesch meent dat de buitenkant van een koelkast duidelijk laat zien wat voor mensen belangrijk is. Bij een onderzoek onder diverse gezinnen merkten Graesch en zijn collega’s op dat een gezin gemiddeld 52 dingen aan de koelkast had hangen, van lesroosters en gezinsfoto’s tot kindertekeningen en magneten. Volgens Graesch is de koelkast een ‘schatkamer van gezinsherinneringen’.
Onze ‘way of life’
Ik werd getroffen door een uitdrukking die ik in een hedendaagse bijbelvertaling tegenkwam. Toen ik op de uitdrukking ‘our way of life’ (onze manier van leven) googelde om de tekst te vinden, kwamen er veel resultaten die te maken hadden met dingen waarvan de mensen vonden dat ze een bedreiging vormen voor de manier van leven die ze verwachtten. Veel voorkomende gevaren die genoemd werden waren klimaatverandering, terrorisme en regeringsbeleid.
Nederlaag of overwinning?
In België wordt ieder jaar op 18 juni nog steeds de Slag bij Waterloo herdacht. Op die datum in 1815 werd het Franse leger onder leiding van Napoleon verslagen door een internationaal leger onder de hertog van Wellington. Sindsdien is de uitdrukking ‘je Waterloo vinden’ in gebruik, in de betekenis van ‘verslagen worden door iemand die te sterk voor je is, of door een probleem dat te moeilijk voor je is’.
Kracht voor wie moe is
Op een prachtige zonnige dag liep ik eens in het park terwijl ik me geestelijk helemaal uitgeput voelde. Het was niet zo dat er één bepaald ding was dat me terneerdrukte, alles leek zich wel op te stapelen. Toen ik langs een bankje liep en wilde gaan zitten viel mijn oog op een klein bordje dat erop geschroefd zat ter nagedachtenis van een ‘toegewijde echtgenoot, vader, broer en vriend’. Op dat bordje stond nog wat anders: ‘Maar wie hoopt op de HEER krijgt nieuwe kracht, hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt, maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput’ (Jes. 40:31).
Hij was een van ons
Om zijn jonge medewerkers begrip bij te brengen voor de mensen voor wie ze woningen ontwerpen, stuurt architect David Dillard hen ‘uit logeren’. Ze trekken een pyama aan en verblijven 24 uur lang in een tehuis voor ouderen, waarbij ze in precies dezelfde omstandigheden leven als bewoners van in de tachtig en negentig jaar oud. Ze doen oordopjes in om doofheid te simuleren, binden hun vingers samen zodat ze hun handen bijna niet kunnen gebruiken en zetten een bril op om hun zicht te beperken. Dillard zegt daarover (in een artikel in USA Today): ‘Het grootste voordeel als ik een medewerker van 27 dit laat doen, is dat hij terugkomt met een hart dat tien keer zo groot is. Ze zijn onder de mensen en begrijpen hun moeiten.’
