Kies je pad
Ik heb een schitterende foto van een jongeman op een paard in de herfst, die in de bergen van Colorado staat en erover nadenkt welk van de paden die voor hem liggen hij zal volgen. Hij doet me denken aan een gedicht van Robert Frost (1874-1963) getiteld ‘The Road Not Taken’. Daarin denkt Frost na over twee paden die voor hem liggen. Beide zien er even uitnodigend uit, maar hij betwijfelt of hij ooit nog op die plek terug zal komen en moet er één kiezen. Uiteindelijk doet hij dat, en in het gedicht zegt hij: ‘I took the one less traveled by, and that has made all the difference.’ Hij koos het pad dat het minst bereisd was, en dat bleek een allesbepalende keus voor de rest van zijn leven te zijn.
Hij kent je bij naam
Toen ik National September 11 Memorial in New York City bezocht, nam ik snel een foto van een van de vijvers met weerspiegelend oppervlak. Om de twee vijvers heen staan de in bronzen platen gegraveerde namen van de bijna drieduizend mensen die omgekomen zijn bij de aanval op het World Trade Center. Toen ik later de foto nauwkeurig bekeek, zag ik de hand van een vrouw die op een naam rustte. Velen gaan naar die plek toe en raken de naam van een geliefde aan, en denken aan hem of haar terug.
Liefde zonder grenzen
Een wijze vriend van me heeft me eens geadviseerd bij een ruzie nooit dingen te zeggen als ‘jij doet ook altijd . . .’ of ‘jij bent ook nooit . . .’. En zeker niet wanneer je met iemand van je eigen gezin discussieert. Je hebt zo gemakkelijk kritiek op de mensen om je heen. Je vergeet zo gemakkelijk hoeveel je van mensen houdt. Maar Gods blijvende liefde voor ons allemaal verandert nooit.
Laat het duidelijk merken
Toen ik eens in een hotel in Austin, Texas, verbleef lag er in mijn kamer een kaartje op het bureau. Daarop stond het volgende:
Dankzeggen
Al heel wat jaren lees ik met veel plezier de werken van de Britse schrijver G. K. Chesterton. Vaak moet ik grinniken om zijn gevoel voor humor en zijn diepe inzichten, die doorgaans ook aanleiding geven tot diepe bespiegelingen. Zo schreef hij: ‘Voor de maaltijd spreek je een dankzegging uit. Dat is prima. Maar ik doe dat ook voor een toneelstuk of opera, voor een concert en een circusact, voordat ik een boek opensla en voor ik ga tekenen, schilderen, zwemmen, schermen, boksen, lopen, spelen en dansen; en ik zeg dank voordat ik de pen in de inkt doop.’
Gebed om vergeving
In 1960 was de zesjarige Ruby Bridges het eerste Afro-Amerikaanse kind dat naar een blanke openbare basisschool in het Zuiden van de VS ging. Maandenlang brachten federale politieagenten Ruby veilig de school in langs een menigte boze ouders, die verwensingen, bedreigingen en beledigingen naar het meisje schreeuwden. Als ze veilig en wel in school was, zat ze in haar eentje in een klaslokaal met Barbara Henry, de enige lerares die haar les wilde geven, terwijl andere ouders niet toestonden dat hun kinderen met Ruby samen in de klas zouden zitten.
Het land van de grote afstanden
Amy Carmichael (1867-1951) is bekend geworden door haar werk om weesmeisjes in India te redden en een toekomst te geven. Te midden van het uitputtende werk dat ze deed, had ze soms ‘visionaire momenten’ zoals zij ze noemde. In haar boek Gold by Moonlight schreef ze: ‘Midden op een overvolle dag vangen we bijna een glimp op van het “land van de grote afstanden”, en staan we stil, onbeweeglijk op de weg.’
De wijsheid spreekt
Malcolm Muggeridge, een bekende Britse journalist en maatschappijcriticus, kwam op zijn zestigste tot geloof in Jezus. OP zijn vijfenzeventigste verjaardag kwam hij met vijfentwintig diepgravende waarnemingen over het leven. Een ervan luidde: ‘Ik ben nog nooit een rijke tegengekomen die gelukkig was, en desondanks maar heel zelden een arme die niet rijk wilde worden.’
De kunst van het vergeven
Laatst bracht ik een middagje door op een kunsttentoonstelling met de titel De Vader, zijn twee zoons en de kunst van het vergeven. Alle kunstwerken die daarin te zien waren hadden te maken met Jezus’ gelijkenis van de ‘verloren zoon’ (Luc. 15:11-31). Vooral het schilderij De verloren zoon van Edward Riojas sprak me aan. Op het schilderij is de dolende zoon te zien die naar huis terugkeert. Hij loopt in de vodden en sjokt met zijn hoofd naar de grond. Een doods landschap is achter hem te zien, en hij stapt juist het pad op, waarover de vader al naar hem toe rent. Aan de onderkant staan Jezus’ woorden: ‘Zijn vader zag hem al in de verte aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af’ (vs. 20).
De kracht van een goed voorbeeld
Als ik probeer dingen in en om ons huis te repareren, loopt het er meestal op uit dat ik iemand anders betaal om de schade te herstellen die ik veroorzaak terwijl ik het oorspronkelijke probleem probeer te verhelpen. Maar laatst lukte het mij om een apparaat te repareren doordat ik een YouTube-filmpje erbij had waarop iemand stap voor stap liet zien hoe je dat moet aanpakken.
Er samen komen
Waarom betalen ieder jaar miljoenen mensen een fors bedrag om een paar kilometer over een obstakelparcours te rennen, met modderpoelen, klimmuren en wat dies meer zij? Voor sommigen is het een persoonlijke uitdaging om te kijken hoe ver ze kunnen gaan, hun angsten te overwinnen, of hun uithoudingsvermogen te testen. Anderen gaat het vooral om het samenwerken als team van de verschillende deelnemers. Eén deelnemer vond het zo geweldig dat totale vreemden elkaar een helpende hand toesteken om het samen te halen (Stephanie Kanowitz in The Washington Post).
Een zeker fundament
Jarenlang hebben bewoners van onze stad huizen gebouwd en gekocht op plekken waar serieus gevaar op landverschuivingen bestond. Sommigen wisten wat het risico was, anderen niet. ‘Veertig jaar van waarschuwingen van geologen en regels van de gemeente om veilige huizen te bouwen’ werden genegeerd of achtergehouden (The Gazetten, Colorado Springs, 27 april 2016). Het uitzicht vanuit veel van die huizen was schitterend, maar de grond waarop ze stonden moest wel een keer tot een ramp leiden.
