Hartreparatie
Niet zo lang gelden ging ik naar een naai-atelier om wat kleding te laten verstellen. Toen ik er naar binnen stapte werd ik bemoedigd door wat ik aan de muur zag hangen. Op een van de bordjes stond: ‘Wij kunnen uw kleding repareren, maar God is de enige die uw hart kan repareren.’ Vlak daarnaast hing een schilderij waarop Maria van Magdala in vrees en beven huilde terwijl de verrezen Christus zich aan haar openbaarde. Op weer een ander bordje las ik: ‘Gebed nodig? Wij willen met u bidden.’
Noodgebed
Op 11 september 2001 was Stanley Praimnath aan het werk op de 81e verdieping van de zuidelijke toren van het World Trade Centre in New York, toen hij een vliegtuig recht op zich af zag komen. Hij dook onder een bureau en zei een schietgebedje: ‘O Heer, dit kan ik niet. Neemt U het over!’
Heelmaker van wat gebroken is
Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende mijn vader in het Amerikaanse leger in de Stille Zuidzee. In die tijd wees mijn pa elke gedachte aan religie af met de gedachte: ‘Ik heb geen krukken nodig om te lopen.’ Dat bleef zo tot de dag waarop zijn houding tegenover geestelijke zaken voorgoed veranderde. Mijn moeder was in verwachting van haar derde kind, dat elk moment kon komen. Mijn broertje en ik gingen slapen met het opgewonden gevoel dat we elk moment een nieuw broertje of zusjes konden krijgen. Toen ik de volgende morgen opstond, ging ik meteen naar mijn vader toe. ‘En is hij er al? Is het een jongen of een meisje?’ Hij antwoordde: ‘Het was een meisje, maar ze is doodgeboren.’ Samen huilden we om ons verlies.
Het restauratievak
Adam Minter zit in het afval. Zijn vader bezit een autosloperij, en hijzelf reist de hele wereld over om onderzoek naar afval te doen. In zijn boek Junkyard Planet beschrijft hij de wereld van het recyclen van afval, waarin vele miljarden omgaan. Hij merkt op dat ondernemers over de hele wereld hun best doen om weggegooid materiaal als koperdraad, oude kleren en plastic op te speuren en te hergebruiken om er iets nieuws en nuttigs van te maken.
Gods Woord verdwijnt nooit
Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog bombardeerden Duitse vliegtuigen een groot deel van Warschau plat. De hele stad lag vol betonnen blokken, afgebroken leidingen en glassplinters. In de binnenstad stond een van de beschadigde gebouwen evenwel nog hardnekkig overeind. Dat was het gebouw van de Britse en Buitenlandse Bijbelverenging. Op een muur was nog een tekst te lezen: ‘Hemel en aarde zullen verdwijnen, maar mijn woorden zullen nooit verdwijnen’ (Mat. 24:35).
Het kruis in Hollywood
Een van de bekendste plaatjes van de Verenigde Staten zijn wel de enorme letters van de naam ‘HOLLYWOOD’ in Californië. Mensen van overal op de wereld komen naar de hoofdstad van de film om naar voetafdrukken van de sterren te kijken en misschien een glimp van een of andere beroemdheid op te vangen. Wie de plaats bezoekt kan het teken aan de heuvelwand gewoon niet missen.
Geef het niet op!
In 1952 deed Florence Chadwick een poging om de ruim 40 kilometer van de Californische kust naar Catalina Island te zwemmen. Na 15 uur kwam ze in een dichte mist terecht die haar alle zicht ontnam. Ze raakte gedesoriënteerd en besloot het op te geven. Ze baalde flink toen later bleek dat zo nog maar anderhalve kilometer van haar doel verwijderd was.
IJsbloemen
Als vijftienjarige werd Wilson Bentley bijzonder geboeid door de complexe pracht van sneeuwvlokken. Gefascineerd bekeek hij ze door een oude microscoop die hij van zijn moeder gekregen had en maakte honderden tekeningen van hun opvallende ontwerpen, maar ze smolten te snel om alle details goed te kunnen vangen. Een jaar of wat later (het was toen 1885) kreeg hij een idee. Hij maakte een balgcamera aan de microscoop vast en na vele pogingen lukte het hem om zijn eerste foto van een sneeuwvlok te maken. Daarna zou Bentley nog zo’n 5000 sneeuwvlokken op de foto zetten, waarvan elk een eigen, unieke vorm had. Hij omschreef ze als ‘kleine wondertjes van schoonheid’ en ‘ijsbloemen’.
De deuren van het paradijs
De Italiaanse beeldhouwer Lorenzo Ghiberti (1378-1455) is jarenlang aan het werk geweest om bijbelse taferelen op de bronzen deuren van het Baptisterium in Florence te maken. De bronzen reliëfs waren zo aansprekend dat Michelangelo ze de ‘Deuren van het paradijs’ noemde.
Gods vingerafdruk
Lygon Stevens had als hobby om samen met haar broer Nick bergen te beklimmen. Ze waren ervaren klimmers, en beiden hadden ze Mt. McKinley beklommen, de hoogste berg van Noord-Amerika. Maar in januari 2008 stortten ze door een sneeuwlawine van een berg in Colorado af. Nick was ernstig gewond, en de twintigjarige Lygon overleefde de val niet. Toen Nick later het dagboek van zijn zus in een van haar tassen aantrof, vond hij de inhoud ervan zeer troostend. Het stond vol met bespiegelingen, gebeden en dankgebeden aan God, zoals uit dit fragment blijkt: ‘Ik ben een kunstwerk met Gods handtekening erop. Maar dat betekent niet dat Hij al klaar is, integendeel: Hij is nog maar net begonnen . . . Ik draag Gods vingerafdruk op me. Er zal nooit een tweede van mij zijn . . . Ik heb een taak in dit leven die niemand anders kan vervullen.’
Overleven in de wildernis
In de jaren zestig bracht het Kingston Trio een liedje uit dat ‘Desert Pete’ heette. Het ging over een dorstige cowboy die door de woestijn trok en zomaar ergens een handpomp aantrof. Ernaast had ene Desert Pete een briefje achtergelaten, waarin hij de lezer dringend aanried om het water dat nog in de kruik zat die daar stond niet op te drinken, maar dat te gebruiken om de pomp op gang te krijgen.
De sprekende boom
Een van oudste christelijke gedichten in de Engelse literatuur heet ‘The dream of the Rood’. Met het woord rood wordt het kruis bedoeld waaraan Jezus gestorven is. In dit oude gedicht wordt het verhaal van de kruisiging vertelt vanuit het perspectief van het kruis. Wanneer de boom te horen krijgt dat hij gebruikt zal worden om de Zoon van God dood te maken, verwerpt hij de gedachte dat idee. Maar Jezus zelf roept de hulp van de boom in om verlossing tot stand te brengen voor iedereen die wil geloven.
