Gods Woord verdwijnt nooit
Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog bombardeerden Duitse vliegtuigen een groot deel van Warschau plat. De hele stad lag vol betonnen blokken, afgebroken leidingen en glassplinters. In de binnenstad stond een van de beschadigde gebouwen evenwel nog hardnekkig overeind. Dat was het gebouw van de Britse en Buitenlandse Bijbelverenging. Op een muur was nog een tekst te lezen: ‘Hemel en aarde zullen verdwijnen, maar mijn woorden zullen nooit verdwijnen’ (Mat. 24:35).
Het kruis in Hollywood
Een van de bekendste plaatjes van de Verenigde Staten zijn wel de enorme letters van de naam ‘HOLLYWOOD’ in Californië. Mensen van overal op de wereld komen naar de hoofdstad van de film om naar voetafdrukken van de sterren te kijken en misschien een glimp van een of andere beroemdheid op te vangen. Wie de plaats bezoekt kan het teken aan de heuvelwand gewoon niet missen.
Geef het niet op!
In 1952 deed Florence Chadwick een poging om de ruim 40 kilometer van de Californische kust naar Catalina Island te zwemmen. Na 15 uur kwam ze in een dichte mist terecht die haar alle zicht ontnam. Ze raakte gedesoriënteerd en besloot het op te geven. Ze baalde flink toen later bleek dat zo nog maar anderhalve kilometer van haar doel verwijderd was.
IJsbloemen
Als vijftienjarige werd Wilson Bentley bijzonder geboeid door de complexe pracht van sneeuwvlokken. Gefascineerd bekeek hij ze door een oude microscoop die hij van zijn moeder gekregen had en maakte honderden tekeningen van hun opvallende ontwerpen, maar ze smolten te snel om alle details goed te kunnen vangen. Een jaar of wat later (het was toen 1885) kreeg hij een idee. Hij maakte een balgcamera aan de microscoop vast en na vele pogingen lukte het hem om zijn eerste foto van een sneeuwvlok te maken. Daarna zou Bentley nog zo’n 5000 sneeuwvlokken op de foto zetten, waarvan elk een eigen, unieke vorm had. Hij omschreef ze als ‘kleine wondertjes van schoonheid’ en ‘ijsbloemen’.
De deuren van het paradijs
De Italiaanse beeldhouwer Lorenzo Ghiberti (1378-1455) is jarenlang aan het werk geweest om bijbelse taferelen op de bronzen deuren van het Baptisterium in Florence te maken. De bronzen reliëfs waren zo aansprekend dat Michelangelo ze de ‘Deuren van het paradijs’ noemde.
Gods vingerafdruk
Lygon Stevens had als hobby om samen met haar broer Nick bergen te beklimmen. Ze waren ervaren klimmers, en beiden hadden ze Mt. McKinley beklommen, de hoogste berg van Noord-Amerika. Maar in januari 2008 stortten ze door een sneeuwlawine van een berg in Colorado af. Nick was ernstig gewond, en de twintigjarige Lygon overleefde de val niet. Toen Nick later het dagboek van zijn zus in een van haar tassen aantrof, vond hij de inhoud ervan zeer troostend. Het stond vol met bespiegelingen, gebeden en dankgebeden aan God, zoals uit dit fragment blijkt: ‘Ik ben een kunstwerk met Gods handtekening erop. Maar dat betekent niet dat Hij al klaar is, integendeel: Hij is nog maar net begonnen . . . Ik draag Gods vingerafdruk op me. Er zal nooit een tweede van mij zijn . . . Ik heb een taak in dit leven die niemand anders kan vervullen.’
Overleven in de wildernis
In de jaren zestig bracht het Kingston Trio een liedje uit dat ‘Desert Pete’ heette. Het ging over een dorstige cowboy die door de woestijn trok en zomaar ergens een handpomp aantrof. Ernaast had ene Desert Pete een briefje achtergelaten, waarin hij de lezer dringend aanried om het water dat nog in de kruik zat die daar stond niet op te drinken, maar dat te gebruiken om de pomp op gang te krijgen.
De sprekende boom
Een van oudste christelijke gedichten in de Engelse literatuur heet ‘The dream of the Rood’. Met het woord rood wordt het kruis bedoeld waaraan Jezus gestorven is. In dit oude gedicht wordt het verhaal van de kruisiging vertelt vanuit het perspectief van het kruis. Wanneer de boom te horen krijgt dat hij gebruikt zal worden om de Zoon van God dood te maken, verwerpt hij de gedachte dat idee. Maar Jezus zelf roept de hulp van de boom in om verlossing tot stand te brengen voor iedereen die wil geloven.
