Een ketting van ja’s
Een keer met Kerst gaf mijn grootmoeder mij een prachtige paarlen ketting. De kralen stonden prachtig om mijn hals, dat wil zeggen tot de ketting op een dag brak. Kleine balletjes sprongen alle kanten op, op onze hardhouten vloer. Ik kroop over de plank en wist elke parel weer te vinden. In zijn eentje stelde een parel niet veel voor, maar als ze tezamen aan een ketting zaten was het een prachtig gezicht!
Een schitterende last
Ik werd wakker in het pikkedonker. Ik had misschien maar een half uur geslapen, en voelde in mijn hart dat de slaap niet snel zou terugkomen. De man van mijn vriendin lag in het ziekenhuis en had afschuwelijk nieuws gekregen. ‘De kanker is terug, nu in je hersenen en je ruggengraat.’ Met heel mijn wezen leed ik mee met mijn vrienden. Wat een zware last. En toch werd mijn geest verlicht door mijn nachtelijke wake en mijn gebed. Je zou kunnen zeggen dat ik een schitterende last voor hen voelde. Hoe was dat mogelijk?
Het verhaal dat littekens vertellen
De vlinder fladderde tussen de viooltjes van mijn moeder door en er weer uit. Ik was nog maar een kind en wilde hem heel graag vangen. Ik rende uit onze achtertuin de keuken in en pakte een glazen pot, maar omdat ik zo’n haast had struikelde ik en kwam ik keihard neer op onze betonnen veranda. De glazen pot viel kapot onder mijn pols en gaf een lelijke snee die met achttien hechtingen geheeld moest worden. Nog steeds ligt het litteken als een rups op mijn pols en vertelt het verhaal van de wond en de genezing.
Een blijvende erfenis
Thomas Edison heeft de eerste bruikbare elektrische lamp uitgevonden. Jonas Salk heeft een effectief poliovaccin ontwikkeld. Amy Carmichael heeft talloze gezangen geschreven die we nu nog in de kerk zingen. Maar hoe zit het met jou? Wat is het doel waarvoor jij op de wereld gezet bent? Wat doe jij met je leven en waarin investeer jij je tijd?
Elk verhaal spreekt van Hem
Ik pakte de fantastisch geïllustreerde kinderbijbel en begon met voorlezen. Mijn kleinzoon luisterde geboeid toen het verhaal van Gods liefde en zorg zich in prachtig proza ontvouwde. Met een vinger tussen de bladzijden waar we gebleven waren, draaide ik het boek om en las de titel nog eens: Het bijbelse verhaal van Jezus: Elk verhaal fluistert zijn naam.
Lessen van het stokmannetje
Mijn vriendin (eigenlijk was ze mijn counselor) tekende een stokmannetje op een vel papier. Dit noemde ze je ‘privé-ik’. Toen tekende ze eenzelfde maar groter figuur om het eerste heen. Die noemde ze je ‘publieke ik’. Het verschil tussen de twee figuren, wie je in privé bent en wie je voor anderen bent, staat voor de mate waarin je integer bent.
Berenknuffel
‘Beer’ was een cadeau voor mijn kleinkind, één brok liefde in de vorm van een zachte reuzenknuffel. De reactie van baby D? Eerst was hij verwonderd. Daarna voelde hij een verbaasd soort ontzag. Vervolgens nieuwsgierigheid die om een gedurfde verklaring vroeg. Hij stak een mollig vingertje in Beers neus, en toen de Beer voorover in zijn armen tuimelde, reageerde hij alleen maar blij. Baby D legde zijn hoofdje op de donzige borst van Beer en gaf hem een innige omhelzing. Kuiltjes verschenen in zijn wangen, toen hij zich breed glimlachend in Beers zachte pels nestelde. Op een onschuldige, natuurlijke manier voelde hij de liefde die van Beer kwam en die hij als vanzelf teruggaf.
Wat God ziet
Vroeg in de ochtend loop ik altijd rustig langs een raam in onze woonkamer, dat uitkijkt op een stuk wildernis achter ons huis. Vaak zie ik een havik of uil die vanuit een boom de omgeving in de gaten houdt. Op een ochtend zag ik tot mijn verbazing hoog in een boom een zeearend zitten, die het hele terrein overzag alsof het van hem was. Waarschijnlijk zocht hij of hij ergens zijn ‘ontbijt’ zag. Met een koninklijke blik keek hij over de hele omgeving uit.
Met de hand gemaakt speciaal voor jou
Mijn grootmoeder was een bijzonder getalenteerde naaister. In Texas, waar ze vandaan kwam, heeft ze daarmee allerlei prijzen in de wacht gesleept. Zo lang ik al leef, geeft ze bij bijzondere gebeurtenissen altijd iets dat ze zelf gemaakt heeft. Een bordeauxrode sweater toen ik mijn diploma van de middelbare school haalde. Een paarse quilt voor mijn huwelijk. Op elk handgemaakte ding naaide ze haar merkteken: ‘Met de hand gemaakt voor jou door je oma.’ In elk geborduurde woordje voelde ik de liefde van mijn grootmoeder. Het voelde of ze meer dan genoeg vertrouwen had in mijn toekomst.
Uit z’n context
Terwijl ik aanschoof in de rij om het vliegtuig in te stappen, voelde ik hoe iemand me op de schouder tikte. Ik draaide me om en werd warm begroet. ‘Elisa! Ken je me nog? Ik ben Joan!’ In gedachten liep ik verschillende ‘Joans’ langs die ik kende, maar ik kon haar niet plaatsen. Was ze een oude buurvrouw? Een vroegere collega misschien? Ai, ik wist het echt niet.
Oneindige dimensies
Ik lag stil op de met vinyl bedekte mat en hield gehoorzaam mijn adem in terwijl het apparaat zoemde en klikte. Ik kende allerlei mensen die door een MRI-scanner waren heengegaan. Maar voor iemand die zo claustrofobisch is als ik was het nodig me op iets (Iemand) hoger dan mezelf te focussen, om er goed doorheen te komen.
Een speciale kerstboom
Nadat ik de boom met flonkerende lichtjes behangen had, bond ik roze en blauwe strikjes aan de takken. Onze ‘hoop op een baby’-kerstboom noemde ik hem. Mijn man en ik hadden al meer dan vier jaar op een adoptiekindje gewacht, en misschien zou het met Kerst nu zover zijn.
