Onveranderlijk
Voor een reünie gingen vrouw Cari en ik laatst naar Santa Barbara, de stad in Californië waar we elkaar voor het eerst ontmoetten en verliefd op elkaar werden. Dat is nu vijfendertig jaar geleden. We maakten een plan om verschillende plekken op te zoeken waar we samen enkele van de mooiste uren van onze jeugd doorgebracht hadden. Maar toen we op de plek kwamen waar ons favoriete Mexicaanse restaurant was, bleek er nu een ijzerhandel te staan. Aan de muur hing een smeedijzeren plaat met een herinnering erop aan het restaurant en de vier decennia van dienst aan de gemeenschap die het had gekend.
Verrast door wijsheid
‘Hoe ouder ik word, hoe wijzer jij lijkt te worden. Wanneer ik met mijn zoon praat lijkt het soms wel of ik jouw woorden uit mijn mond hoor komen.’
Jezus incognito
Onze zoon Geoff nam laatst deel aan een ‘daklozensimulatie’. Drie dagen en twee nachten leefde hij op straat in zijn stad en sliep hij buiten terwijl de temperatuur tot onder het vriespunt daalde. Zonder geld, eten of een dak boven zijn hoofd vertrouwde hij op de vriendelijkheid van vreemden om in zijn basisbehoeften te voorzien. Op een van die dagen was een broodje het enige wat hij binnenkreeg, voor hem gekocht door een man die hoorde hoe hij bij een fastfoodrestaurant om oud brood vroeg.
Weg uit de val
De Venusvliegenvanger werd voor het eerst gezien in een klein zandachtig moerasgebied in North-Carolina, niet ver van waar wij wonen. Het is fascinerend iets om naar te kijken, deze vleesetende plant.
Eerlijk voor God
Onze kleinzoon van drie was de dag niet goed begonnen. Hij kon zijn lievelingsshirt niet vinden. De schoenen die hij wilde aandoen waren te warm. Hij mopperde en deed boos tegen zijn oma. Daarna ging hij zitten huilen.
Een schat vinden
John en Mary wandelden met hun hond over hun land toen ze op een roestig blik stuitten dat door de recente regen gedeeltelijk zichtbaar was geworden. Ze namen het mee naar huis, waar ze het openmaakten. In het blik bleek een verzameling gouden munten te zitten van meer dan een eeuw oud. Het stel ging terug naar de vindplaats, waar ze nog eens zeven blikken opgroeven, die tezamen 1427 munten bevatten. Vervolgens begroeven ze de hele schat weer op een andere plek om hem veilig te bewaren.
Volhardend bidden
Kevin veegde een traantje weg toen hij een stukje papier aan mijn vrouw Cari gaf. Hij wist dat Cari en ik aan het bidden waren voor onze dochter die een beetje afgedwaald was van het geloof. ‘Dit briefje vond ik na mijn moeders overlijden in haar bijbel. Misschien kan dit jullie bemoedigen,’ zei hij. Het briefje begon met de woorden ‘voor mijn zoon Kevin’. Daaronder stond een gebed waarin zijn moeder erom vroeg dat hij zijn geloof terug zou vinden.
Geleende zegeningen
Voordat we aan de lunch begonnen, vouwden we onze handen. Mijn vriend Jeff bad: ‘Vader, dank U dat we uw lucht mogen ademen en uw voedsel mogen eten.’ Jeff was net zijn baan kwijtgeraakt en maakte een pittige tijd door. Zijn eenvoudige vertrouwen in God en zijn erkenning dat alles van Hem is, raakten me diep. Ik dacht: ben ik er echt van doordrongen dat zelfs de simpelste, alledaagse dingen in mijn leven echt van God zijn, en dat ik ze van Hem mag gebruiken?
Niet vergelijken
‘Op een dag zet ik nog eens alles op Facebook, niet alleen de mooie dingen!’
Bidden en groeien
Toen de vrouw van mijn vriend David Alzheimer kreeg, raakte hij helemaal verbitterd door wat het met zijn leven deed. Hij moest vervroegd met pensioen om voor haar te zorgen. En toen de ziekte erger werd, had ze steeds intensievere zorg nodig.
Diepere liefde
De eerste keer dat ze elkaar ontmoetten, liet Edwin Stanton duidelijk merken dat hij niet veel van de Amerikaanse president Abraham Lincoln moest hebben, noch als persoon, noch als ‘eerste burger’. Hij noemde de president zelfs een ‘langarmig wezen’. Maar Lincoln had veel waardering voor Stantons vaardigheden en koos ervoor hem te vergeven. Uiteindelijk gaf hij hem zelfs een cruciale post in zijn kabinet ten tijde van de Burgeroorlog. En in de loop van de tijd werden ze goede vrienden. Het was Stanton die ’s nachts naast Lincolns bed bleef waken nadat hij in het Ford’s Theater neergeschoten was, en die toen de president heengegaan was met betraande ogen fluisterde: ‘Nu behoort hij tot de eeuwigheid.’
De zekere basis van onze hoop
Geloofslessen krijg je soms op onverwachte plekken. Dat geldt zeker voor de les die ik leerde van mijn zwarte Labrador-retriever van 110 pond, ‘Beer’. Beers grote metalen waterkom stond in een hoek van de keuken. Als die leeg was, dan blafte hij niet en sloeg hij er niet tegen met zijn poot. In plaats daarvan ging hij er rustig naast liggen wachten. Soms duurde dat een aantal of nog meer, maar Beer had geleerd dat ik uiteindelijk wel altijd de keuken inkwam, hem daar zag liggen en hem gaf wat hij nodig had. Zijn eenvoudige vertrouwen op mij, herinnerde me eraan dat ik meer op God moest vertrouwen.
