Nederige liefde
Als jongeman stelde Benjamin Franklin een lijst op van twaalf deugden waarin hij in de loop van zijn leven wilde groeien. Hij liet hem aan een vriend zien, die voorstelde dat hij er ook ‘nederigheid’ aan toe zou voegen. Dat vond Franklin wel een goed idee. Daarna schreef hij bij elke deugd wat richtlijnen om hem ermee te helpen. Bij ‘nederigheid’ noemde hij bijvoorbeeld dat hij het voorbeeld van Jezus zou proberen na te volgen.
Kauwperiode
Van mijn vrouw heb ik onlangs een labrador-pup gekregen die we Max genoemd hebben. Op een dag zat Max bij mij in de studeerkamer. Geconcentreerd zat ik aan mijn bureau te werken toen ik achter me opeens het geluid hoorde van papier dat uit elkaar gescheurd werd. Ik draaide me om en zag een schuldig kijkende pup zitten, met naast hem een openliggend boek en een losse bladzij in zijn bek.
Als woorden tekortschieten
Laatst wilde ik mijn vrouw Cari een tekstberichtje sturen, dat ik eerst op mijn mobiel insprak. Ik zou juist de deur uitgaan om haar van haar werk op te halen, en wilde het volgende tekstje naar haar sturen: ‘Waar zal ik je ophalen, old gal?’
Verlangen naar God
Op een keer was onze dochter bij ons op bezoek met haar zoontje van één. Ik moest voor een boodschap even weg, maar zodra ik de kamer uitliep, begon mijn kleinzoon te huilen. Ik liep terug om hem even wat aandacht te geven, maar toen ik daarna weer weg wilde lopen, gebeurde hetzelfde. Toen ik aanstalten maakte om hem voor de derde keer achter te laten, begon zijn lipje direct weer te trillen. Mijn dochter zei: ‘Pap, waarom neem je hem niet gewoon mee?’
God van de details
Toen mijn donkerbruine labrador-retriever nog een pup van drie maanden was, nam ik hem mee naar de dierenarts voor z’n controle en inentingen. De dierenarts onderzocht hem uitgebreid en zag een kleine plekje op zijn linkerachterpoot. Ze glimlachte en zei tegen het beest: ‘Daar hield God je vast toen Hij je in de chocola doopte.’
Gedeelde troost
‘God heeft je naar me toegestuurd!’
Gebed als geschenk
‘Ik besefte niet wat een geschenk het gebed is, tot mijn broer ziek werd en jullie allemaal voor hem gingen bidden. Wat een troost waren al jullie gebeden!’
Kostbaar in Gods ogen
Hij heette David, maar de meesten noemden hem gewoon ‘de zwervende violist’. David was een slonzig ogende oudere man, en een bekende verschijning op de drukbezochte plekjes van onze stad. Met een ongekende virtuositeit speelde hij de voorbijgangers toe. In ruil voor zijn muziek legden de luisteraars soms een dollar in het open vioolkistje dat voor hem op het trottoir lag. Dan glimlachte David en gaf een knikje om te bedanken, terwijl hij rustig doorspeelde.
Zoek je toevlucht bij de kracht
Toen ik in mijn middelbareschooltijd met schermen begon, had ik een trainer die altijd de juiste afweermanoeuvre riep tegen de aanvalsbeweging die hij maakte. Als hij zijn degen naar voren stak en een aanval inzette, dan moest ik goed naar hem luisteren en meteen met de juiste manoeuvre reageren.
Echte hoop
Niet al te lang geleden bezocht ik samen met een vriend het Empire State Building. We stonden in de rij om binnen te komen, maar die leek niet zo lang. De straat door, de hoek om. Maar eenmaal binnen zagen we dat de rij dwars door de hal liep, de trap op, een of andere zaal in. Bij elke hoek die we om gingen bleek de rij nog verder te gaan.
De laatsten zullen de eersten zijn
Laatst stond ik helemaal achterin de rij om aan boord te gaan van een groot passagiersvliegtuig zonder vaste zitplaatsen. Ergens in het midden vond ik een stoel, maar de enige plek waar ik mijn tas kon opbergen, was een vak boven de achterste rij. Daardoor zou ik na de vlucht moeten wachten tot bijna iedereen weg was voor ik mijn tas kon gaan ophalen.
Verstoppertje
‘Je ziet me niet!’
