Een dankbaar hart
Op onze trouwdag beloofden Martie en ik elkaar blij trouw ‘tot de dood ons scheidt, in goede en slechte tijden, in ziekte en gezondheid, in rijkdom en armoede’. In zeker opzicht is het misschien vreemd om beloften te doen voor slechte tijden op een dag die vooral vrolijk en licht moet zijn. Maar het onderstreept wel het feit dat het leven vaak genoeg ‘slechte’ tijden kent.
Extreme maatregelen
Een paar jaar geleden verloor een vriendin van mij haar jonge zoontje uit het oog, terwijl ze in de drukte van het Union Station in Chicago liepen. Het behoeft geen betoog dat ze enorm angstige momenten beleefde. In paniek riep ze zijn naam en rende ze terug naar de roltrap waarlangs ze net gekomen was. Ze liep het hele eind terug. De minuten dat ze hem niet kon vinden, leken uren te duren. Tot hij opeens tussen de mensen opdook en naar haar veilige armen rende.
Een ander soort liefde
Een van mijn favoriete gemeenten begon een paar jaar geleden als een groep voor ex-gedetineerden, die bezig waren hun weg terug te vinden naar de maatschappij. Tegenwoordig is het een bloeiende gemeente met mensen die allerlei beroepen uitoefenen en allerlei plekken in de samenleving innemen. Ik vind die kerk zo mooi omdat hij me doet denken aan het beeld dat ik van de hemel heb. Een plek met alle mogelijke soorten mensen, allemaal geredde zondaren die een geheel vormen dankzij de liefde van Jezus.
Door het wilde water heen
Ik genoot volop van mijn eerste ervaring met wildwater raften, dat wil zeggen, totdat ik het gebrul van de stroomversnellingen iets verderop in de rivier hoorde. Plots werd ik overspoeld door onzekerheid, angst, en twijfel, en dat allemaal tegelijk. Wat een ervaring om over zo’n waterval te varen! Maar opeens was het voorbij. De gids die achterin zat had ons er veilig en wel doorheen gebracht. We hadden het gered, in ieder geval tot de volgende stroomversnelling.
Lange schaduwen
Een jaar of wat geleden logeerde ik met mijn vrouw in een rustieke bed and breakfast in de afgelegen Yorkshire Dales in Engeland. We waren daar met vier Britse echtparen die we daarvoor niet kenden. Toen we na het avondeten samen koffie dronken in de zitkamer, kwam het gesprek al snel terecht bij de vraag ‘wat doe je voor werk?’ In die tijd werkte ik als voorzitter van het Moody Bible Institute, een bijbelschool in Chicago, maar ik ging ervan uit dat niemand dat kende of wist wie de stichter, D. L. Moody, was. Maar toen ik de naam van de school noemde, reageerden ze tot mijn verrassing meteen met: ‘Van Moody en Sankey . . . die Moody?’ Een van de gasten zei: ‘Thuis hebben we nog een liedbundel van Sankye, en we zingen daar vaak uit, samen rond de piano.’ Ik stond versteld. Het was meer dan 120 jaar geleden dat de evangelist Dwight Moody en zijn muzikant Ira Sankey bijeenkomsten op de Britse eilanden hadden gehouden. En nu bleek dat ze nog niet vergeten waren!
