Hij ging vooruit
Een vriendin van me is laatst verhuisd naar een stad die meer dan 1500 kilometer van haar vorige woonplaats ligt. Samen met haar echtgenoot verdeelden ze het werk dat voor de verhuizing gedaan moest worden, want ze hadden niet veel tijd om alles klaar te maken. Hij zou een huis zoeken, terwijl zij alles in ging pakken. Het feit dat ze kon verhuizen zonder eerst de nieuwe omgeving te verkennen of mee te helpen bij het zoeken van een huis, verbaasde me. Ik vraag haar hoe ze dat kon. Ze gaf toe dat het niet gemakkelijk was, maar ze wist ook dat ze haar man kon vertrouwen. Ze waren al jaren samen, en hij wist precies wat zij wilde en had daar altijd volledig rekening mee gehouden. Ze vertrouwde het hem wel toe.
Wat zit er van binnen?
‘Wil je zien wat er aan de binnenkant zit?’ vroeg mijn vriendin. Ik had haar juist een compliment gegeven over de ouderwetse lappenpop die haar dochter in de armpjes had. Ik was meteen nieuwsgierig; natuurlijk wilde ik dat zien! Ze draaide de pop om, en maakte een ritsje open, dat heel subtiel aan de achterkant was gemaakt. Uit het stoffen lichaam haalde Emily voorzichtig een bijzondere schat: de lappenpop die ze meer dan twee decennia eerder zelf vastgehouden en geknuffeld had, toen zij klein was. Zonder de ‘vulling’ die hem stevigheid en vorm gaf, was de ‘buitenste’ pop maar een slap omhulsel.
Een nieuw begin
Als eind december de kerstactiviteiten zijn afgelopen, denk ik vaak na over het nieuwe jaar dat eraan komt. De kinderen hebben vakantie en het dagelijkse leven is wat meer relaxed, en dat is een goed moment om terug te kijken op het jaar dat achter ons ligt, en te bedenken wat ik van het nieuwe jaar verwacht. Zulke momenten van reflectie en bezinning zijn niet altijd zonder de nodige pijn en spijt over fouten die ik in het afgelopen jaar gemaakt heb. Maar het vooruitzicht om aan een nieuw jaar te kunnen beginnen geeft weer ruimte voor hoop en frisse verwachtingen. Op zo’n moment heb ik het gevoel dat ik de kans krijg om een nieuwe start te maken, wat het jaar dat achter me ligt ook gebracht heeft.
Eieren met ham
Er is een fabel over een kip en een varken. Daarin hebben de twee dieren het erover dat ze samen een restaurant willen openen. Als ze over het menu nadenken, stelt de kip voor dat ze eieren met ham zullen serveren. Het varken wijst het voorstel direct af met de woorden: ‘Nee dank je. Het zou betekenen dat ik mezelf helemaal geef, terwijl jij alleen maar meehelpt.’
Beter weten
Toen we met onze geadopteerde zoon uit het buitenland thuiskwamen, wilde ik hem heel graag overladen met liefde en alles wat hij in de eerste maanden van zijn leven gemist had. Vooral goede kwaliteit eten, want toen we hem ophaalden leed hij duidelijk aan ondervoeding. Maar hoe we ook ons best deden, en ondanks allerlei specialistische onderzoeken, groeide hij bijna niet. Na bijna drie jaar aanmodderen bleek hij aan een paar zware voedselintoleranties te lijden. Toen we die ingrediënten uit zijn dieet verwijderd hadden, was hij binnen een paar maanden vijftien centimeter gegroeid. Ik had het moeilijk met het feit dat we hem zonder het te beseffen zo lang allerlei eten hadden gegeven waardoor zijn groei vertraagd werd, maar ik was enorm blij dat hij zo met sprongen vooruit ging.
Het beste cadeau
Mijn man vierde laatst zijn verjaardag, zo een die extra groots gevierd wordt (waarvan het getal eindigt op een nul). Ik had er diep over nagedacht hoe ik hem bij deze gelegenheid extra in het zonnetje kon zetten. Allerlei ideeën besprak ik met onze kinderen om uiteindelijk de beste uit te kunnen kiezen. Ik wilde dat bij de viering duidelijk naar voren zou komen hoe belangrijk en dierbaar hij voor ons allemaal is. Ons cadeau moest het belang weerspiegelen van de mijlpaal die hij in zijn leven gehaald had.
Nog veel beter
Mijn verjaardag valt op de dag na die van mijn moeder. Als tiener piekerde ik me altijd suf om een cadeau voor haar te bedenken, iets waar zij blij mee zou zijn, maar dat wel binnen mijn budget paste. Ze toonde altijd waardering voor wat ik haar gaf, en de volgende dag gaf ze mij het cadeau dat zij voor mij had uitgezocht. En altijd overtrof haar cadeau het mijne. Dat deed ze niet om wat ik haar gegeven had omlaag te halen. Ze genoot er gewoon van om gul te geven, en ze had nu eenmaal meer te makken dan ik.
Genoeg
Toen mijn man en mij voor het eerst gevraagd werd of we bij ons thuis een kleine groep wilden leiden, was mijn eerste reactie om voor de eer te bedanken. Ik dacht niet dat ik het zou kunnen. We hadden maar een klein huis, en niet eens genoeg stoelen voor een groep. Ook wist ik helemaal niet of we een gesprek konden leiden. Een van mijn zorgen was dat ik misschien voor de groep zou moeten koken, iets waarvoor ik de gave noch het geld had. Ik had het gevoel dat we in allerlei opzichten niet ‘genoeg’ hadden om zoiets te doen. En vooral had ik het gevoel dat ik niet ‘genoeg’ was voor zo’n taak. Maar we wilden graag iets voor God en de gemeenschap doen, dus ondanks onze bedenkingen stemden we ermee in. In de vijf jaren die volgden hebben we ervaren hoe geweldig het is om de groep bij ons thuis te ontvangen.
Van leeg naar vol
Een populair kinderboek gaat over het verhaal van een arme knaap van het platteland, die zijn pet afdeed om de koning te eren die voorbijkwam. Direct verscheen een identieke pet op zijn hoofd, tot woede van de koning die dit als een teken van gebrek aan respect opvatte. Bartholomew zette het ene hoofddeksel na het andere af terwijl hij naar het paleis meegenomen werd om zijn straf te ondergaan. Voor elke pet of hoed die hij afdeed kwam er een nieuwe in de plaats. Maar ook werden de hoofddeksels steeds mooier en duurder. Mooie veren en kostbare juwelen verschenen erop. De vijfhonderdste hoed sprak koning Derwin erg aan. Hij moest en zou hem hebben, en kocht hem voor vijfhonderd goudstukken van Bartholomew. Eindelijk bleef nu het hoofd van de jongen leeg. Bartholomew liep als vrij man naar huis met het geld waarmee hij en zijn familie heel lang in leven konden blijven.
Leg het bij God neer
Toen ik als tiener wel eens als een berg opzag tegen belangrijke beslissingen die ik moest nemen, heb ik van mijn moeder geleerd dat het kan helpen om de dingen op papier te zetten. Zo zet je alles op een rijtje en ga je dingen beter in perspectief zien. Dat is een gewoonte die ik van haar overgenomen heb, en al heel wat keer goed heb kunnen gebruiken. Wanneer ik twijfelde over de bril die ik moest nemen, over het zoeken van een baan of over andere enge beslissingen die je als volwassene moet nemen, pakte ik pen en papier en schreef de keuzemogelijkheden op en wat van elk de meest waarschijnlijke uitkomst was. Als ik dan mijn hele hart op een vel papier had uitgestort, deed ik een stap naar achteren en kon ik objectiever naar het vraagstuk kijken dan wanneer ik alleen naar mijn gevoelens luisterde.
Gezocht door God
Elke zaterdag staat ons hele gezin langs de atletiekbaan om mijn dochter aan te moedigen en toe te juichen, die in het crosscountry-team van haar school zit. Als ze de finish hebben gehaald, waaieren de renners uit om zich tussen hun teamgenoten, trainers en ouders te voegen. Ze gaan op in de massa (van vaak meer dan driehonderd toeschouwers), waardoor het wel eens moeilijk is om een bepaald iemand terug te vinden. We turen tussen de menigte tot we onze dochter zien, en we die ene sporter kunnen omhelzen voor wie we gekomen zijn.
Uit het diepe
Ik verloor het water geen seconde uit het oog. Als er ook maar iets misging, zou ik het zien. In mijn zes uur durende diensten als badmeester bleef ik altijd op mijn post naast het zwembad. De veiligheid van de zwemmers stond voorop. Als ik mijn post verliet of zelfs maar mijn aandacht liet verslappen, dan zou dat voor de mensen in het zwembad ernstige gevolgen kunnen hebben. Als een zwemmer dreigde te verdrinken doordat hij geblesseerd was of niet goed genoeg kon zwemmen, dan was het mijn verantwoordelijkheid om hem uit het water te vissen en veilig aan de kant te halen.
