Vóórgaan
Met veel geduld hielpen we onze zoon om beter te worden en zich aan zijn nieuwe leven in ons gezin aan te passen. Aan zijn eerste jaren in een weeshuis had hij een flink trauma overgehouden, wat hem de nodige gedragsproblemen opleverde. Ik leefde intens mee met de moeilijke dingen die hij doormaakte, maar toch begon ik me in emotioneel opzicht voor hem af te sluiten omdat ik met zijn gedrag niets kon. Beschaamd biechtte ik dit op tegenover de therapeut. Haar vriendelijke antwoord raakte me diep: ‘Hij heeft er behoefte aan dat jij hem voorgaat [. . .] Hij moet zien dat hij je liefde waard is voordat hij zich ernaar zal kunnen gedragen.’
Table Rock
Boven op de Table Rock, een rotsplateau dat over mijn woonplaats uitkijkt, staat een groot, verlicht kruis. Op de grond eromheen zijn verschillende huizen gebouwd, maar onlangs moesten de bewoners hun huis verlaten omdat de veiligheid niet langer gegarandeerd was. Ondanks de nabijheid van de stevige rotsbodem van Table Rock, staan deze huizen niet stevig genoeg. Ze zijn op hun fundamenten aan het schuiven gegaan (tot wel tien centimeter per dag), waardoor het risico ontstond dat hoofdwaterleidingen kunnen breken. Als dat gebeurde, dan zouden ze nog sneller gaan schuiven.
Onverlichte paden
Toen we na een vakantie met ons gezin weer naar huis reden, kwamen we door een afgelegen, verlaten deel van Oregon. Twee uur lang na zonsondergang reden we door diepe canyons en over woestijnachtige hoogvlakten. We zagen maar een paar andere auto’s. Ten slotte kwam de maan op, die we zagen wanneer we over de toppen reden, maar die achter de horizon verdween wanneer we door laaggelegen gebieden kwamen. Onze dochter merkte op dat het maanlicht haar aan Gods aanwezigheid herinnerde. Toen ik vroeg of ze dat nodig had om te weten dat Hij er was, zei ze: ‘Nee, maar het helpt wel.’
Loslaten
Toen we een bepaald aantal jaren getrouwd waren, huurde mijn man voor de gelegenheid een tandem. Zo konden we samen een romantisch avontuur beleven. Toen we van start gingen, merkte ik al snel dat mijn uitzicht als achterste fietser flink beperkt werd door de brede schouders van mijn man die voor me zat. Ook zat mijn stuur vast, ik kon het niet bewegen of enige invloed op de richting van de tandem uitoefenen. Alleen wie vooraan zat kon onze richting bepalen. Het achterste stuur diende alleen om het gewicht van mijn bovenlichaam te dragen. Ik had de keus om gefrustreerd te raken over mijn gebrek aan controle, of om me aan de tocht over te geven en erop te vertrouwen dat Mike ons veilig bracht waar we heen zouden gaan.
Achter de schermen
Mijn dochter stuurde een sms’je naar een vriendin in de hoop snel een antwoord op haar vraag te krijgen. Ze kon op haar telefoon zien dat de ontvanger de boodschap gelezen had, en zat gespannen op een antwoord te wachten. Het duurde helemaal niet lang, maar ze werd onrustig en kreunde van frustratie omdat ze moest wachten. Van geïrriteerd werd ze bezorgd; ze begon zich af te vragen of het uitblijven van een antwoord betekende dat er iets tussen hen in zat. Toen het antwoord eindelijk kwam, merkte mijn dochter tot haar opluchting dat er niets aan de hand was in hun relatie. Haar vriendin had gewoon even wat tijd nodig gehad om de dingen op een rijtje te zetten, voordat ze de vraag beantwoordde.
De troostende armen van een moeder
Mijn vriendin gaf me het voorrecht dat ik haar kostbare dochter van vier dagen oud in mijn armen mocht houden. Toen ze eenmaal in mijn armen lag, werd ze onrustig. Ik drukte haar wat dichter tegen me aan, haar hoofdje tegen mijn wang, begon haar te wiegen en zachtjes te neuriën. Ondanks mijn pogingen om haar gerust te stellen, om niet te spreken van mijn vijftien jaar ervaring als moeder, lukte het me niet om haar te kalmeren. Ze raakte steeds meer van streek, tot ik haar in de armen van haar moeder teruglegde. Vrijwel meteen werd ze rustig; het huilen hield op en het pasgeboren lijfje kwam tot rust op de veilige plek die het al vertrouwd was. Mijn vriendin wist precies hoe ze haar dochter moest vasthouden en zachte klopjes geven om haar zich te laten onstpannen.
Het glipt me door de vingers
Nadat ik, onhandig als ik ben, mijn glas op de bar van het restaurant had omgestoten, stroomde de vloeistof over de rand op de vloer. In een reflex probeerde ik de waterval met mijn handen op te vangen. Dat hielp vrijwel niet: het grootste deel van mijn drankje liep zo door mijn vingers heen. Daar stond ik met een theelepeltje water in mijn holle handen en mijn voeten in een plas.
