Misplaatst vertrouwen
Ik mag graag naar vogels kijken. Dat is een hobby die ik al had tijdens mijn jeugd in een bosdorp in Ghana, waar een oneindig aantal vogelsoorten te vinden was. In de buitenwijk van de stad waar ik tegenwoordig woon deed ik laatst een waarneming van het gedrag van een aantal kraaien, die ik erg interessant vond. Toen ze naar een boom vlogen die zijn meeste bladeren al was kwijtgeraakt, besloten ze daar een tijdje uit te rusten. Je zou denken dat ze op de stevige takken zouden landen, maar in plaats daarvan zochten ze een plekje op de verdroogde, zwakke takken, die dan ook al snel afknapten. Ze fladderden zich in veiligheid, maar deden vervolgens weer precies het zelfde. Kennelijk leerde hun vogel-intuïtie ze niet om de stevigere takken op te zoeken, die een veel betrouwbaardere en veiligere rustplek waren.
Bid mee
Bij ons in Ghana is er een vrouwengroep die maandelijks een gebedsbijeenkomst houdt voor ons land en andere landen in Afrika. Toen hun eens gevraagd werd waarom ze zo onophoudelijk voor de volken bidden, merkte hun leider, Gifty Dadzie, op: ‘Kijk om je heen, luister en kijk naar het nieuws. Onze volken lijden: oorlogen, rampen, ziekten en geweld dreigen Gods liefde voor de mens en zijn zegen over ons te overschaduwen. Wij geloven dat God in nationale aangelegenheden kan ingrijpen, daarom loven we Hem om zijn zegeningen en smeken we om zijn tussenkomst.’
Raak niet uit de koers
Op de laatste schooldag voor de vakantie haalden mijn vrouw en ik onze dochter op van school (op zo’n 100 kilometer van ons vandaan). Op de terugweg maakten we een omweg via een strandpaviljoen, waar we iets gebruikten. Terwijl we daar zaten te genieten bekeken we de boten die daar voor de kust lagen. Doorgaans liggen ze voor anker om te voorkomen dat ze wegdrijven, maar ik zag dat één boot helemaal los tussen de andere lag, en langzaam maar zeker naar open zee dreef.
Maak het bekend!
Het was in 1975 dat me iets belangrijks overkwam. Toen het gebeurd was, wilde ik het aan mijn vriend Francis gaan vertellen, met wie ik veel persoonlijke zaken deelde. Ik trof hem nog net thuis aan. Hij stond op het punt om de deur uit te gaan, maar ik hield hem tegen. Uit de blik waarmee hij me aankeek maakte ik op dat hij voelde dat ik hem iets belangrijks te vertellen had. ‘Wat is er?’ vroeg hij. Dus ik antwoordde simpelweg: ‘Gisteren heb ik mijn leven aan Jezus gegeven!’
Als schapen
Een van mijn dagelijkse klusjes toen ik bij mijn opa in het noorden van Ghana woonde, was het zorgen voor de schapen. Iedere ochtend nam ik ze mee naar een weide, om pas ’s avonds weer terug te keren. In die tijd viel het mij voor het eerst op hoe koppig schapen kunnen zijn. Iedere keer dat ze een boerderij zagen, bijvoorbeeld, zei hun instinct dat ze daarheen moesten gaan, waardoor ik het meer dan eens met de boeren aan de stok heb gehad.
Brood dat verzadigt
Toen ik op de basisschool zat heb ik het Onze Vader uit mijn hoofd moeten leren. Elke dag zeiden we de woorden ‘geef ons heden ons dagelijks brood’ (Mat. 6:11, NBG 1951), maar vaak moest ik daarbij denken aan het brood dat we thuis maar af en toe aten. Alleen wanneer mijn vader naar de stad was geweest hadden we een brood in huis. Het gebed om ‘dagelijks brood’ zei me dan ook altijd veel.
Niet vergeten
Toen haar moeder in aanwezigheid van honderden gasten haar vijftigste verjaardag vierde, haalde de oudste dochter Kukua herinneringen op aan alles wat haar moeder voor hun gezin gedaan had. Ze hadden het niet breed, wist Kukua te vertellen, en het waren moeilijke tijden. Maar haar alleenstaande moeder ontzegde zichzelf allerlei persoonlijke gemakken, verkocht haar juwelen en andere kostbaarheden, zodat Kukua naar school kon. Met de tranen in haar ogen zei Kukua dat haar moeder haar of haar broertjes en zusjes nooit in de steek gelaten had, hoe zwaar ze het zelf ook had.
Kruipen als een kameleon
Als je het woord kameleon hoort, denk je waarschijnlijk allereerst aan het feit dat het beestje zijn kleur aan de omgeving kan aanpassen. Maar dit reptiel heeft nog een andere interessante eigenschap. Verschillende keren heb ik gezien hoe een kameleon langs een paadje liep en me afgevraagd of hij ooit zijn bestemming zou bereiken. Het lijkt of de kameleon bijna met tegenzin een poot optilt, zich lijkt te bedenken en hem dan aarzelend neerzet, alsof hij bang is dat de grond onder zijn poten zal instorten. Daarom moest ik wel lachen toen ik iemand hoorde zeggen: ‘Wees als kerklid geen kameleon die zegt: “Laat ik vandaag naar de kerk gaan; of nee, ik ga volgende week; of toch niet, ik wacht nog wel even!”’
In overgang
In Ghana komt het geregeld voor dat mensen overlijdensberichten op aanplakborden of betonnen muren hangen. Zinnen als Te snel van ons heengegaan, We vieren het leven en We zijn geschokt kondigen het overlijden van een geliefde en de naderende begrafenis aan. Ooit las ik er één die op het leven aan de andere kant van het graf wees: In overgang.
Een tijd om weg te lopen
Toen mijn vader op hoge leeftijd christen werd, kwam hij met een fascinerend plan op de proppen om verleidingen te boven te komen. Als het nodig was liep hij gewoon weg! Als een verschil van mening tussen hem en een buurman bijvoorbeeld uit de hand dreigde te lopen zodat ze bijna ruzie kregen, dan liep hij letterlijk even weg om dat te voorkomen.
Ga ermee naar God
Toen er nog geen telefoon, e-mail en mobieltjes waren, was de telegraaf vaak de snelste manier om een bericht over te brengen. Maar die werd alleen voor belangrijk nieuws gebruikt, en dat was meestal geen goed nieuws. Vandaar de uitspraak: ‘De telegrambezorger brengt altijd slecht nieuws.’
Hoe je oud wordt
En hoe gaat het vandaag met je, moedertje?’ vroeg ik tussen neus en lippen door. Mijn vriendin, 84 jaar oud, wees op haar gewrichten die kraakten en pijn deden, en fluisterde: ‘Oud worden valt niet mee.’ Daarna voegde ze er ernstig aan toe: ‘Maar God is goed voor me geweest.’
