Met zorg gemaakt
In een YouTube-filmpje vertelt Alan Glustoff, een kaasboer, over het proces om kaas oud te laten worden, waardoor de textuur en de smaak van kaas beter worden. Voordat de kaas naar de markt gebracht wordt, ligt een blok kaas tussen de zes en de twaalf maanden op een plank in een ondergrondse ruimte. In die vochtige omgeving wordt de kaas zorgvuldig verzorgd. ‘We doen ons best om de omgeving optimaal te maken (. . .) om het beste uit de kaas te halen,’ legt Glustoff uit.
Een licht in het duister
In zijn boek These are the generations vertelt meneer Bae uit Noord-Korea over de trouw van God en de kracht waarmee het evangelie de duisternis met zijn licht doordringt. Zijn grootvader, zijn ouders en zijn eigen gezin werden allemaal vervolgd omdat ze hun geloof in Christus met de mensen deelden. Maar toen Bae in de gevangenis zat omdat hij een vriend over God verteld had, gebeurde er iets interessants: zijn geloof groeide. Dat gold ook voor zijn ouders toen ze in een concentratiekamp terechtkwamen. Zelfs daar bleven ze de liefde van Jezus met de mensen delen. Meneer Bae ervoer de waarheid van de belofte in Johannes 1:5: ‘Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen.’
Tongentemmers
In West with the night gaf Beryl Markham een uitgebreide beschrijving van haar werk met Camciscan, een vurige hengst die ze moest temmen. In Camciscan had ze een waardige tegenstander gevonden. Wat ze ook probeerde, ze kon het trotse beest nooit helemaal onder de duim krijgen. Uiteindelijk kon ze maar één echte overwinning op zijn koppige wil achter haar naam schrijven.
Met de stemmen van kinderen en zuigelingen
Toen ze zag hoe Viola van tien de tak van een boom als microfoon gebruikte om de prediker na te spelen, besloot Michele om haar de kans te geven om ‘in het echt’ te preken. Viola wilde dat wel. Michele, die als zendelinge in Zuid-Soedan werkte, schreef: ‘De menigte vond het geweldig (. . .) Een meisje dat als wees was achtergelaten stond met gezag voor hen als de dochter van de Koning der koningen, en vertelde met kracht over de realiteit van Gods koninkrijk. Zeker de helft van de mensen dromde naar voren om Jezus als Heer te aanvaarden’ (Michelle Perry, in Love Has a Face).
Middel tegen een slecht humeur
Terwijl ik stond te wachten op de trein voor mijn gebruikelijke reis, kwamen de negatieve gedachten mijn hoofd binnen als de andere forensen die stonden te dringen op het perron. Stress over een schuld, onaardige opmerkingen die ik te verwerken kreeg, de onmacht toen een gezinslid laatst iets heel onrechtvaardigs werd aangedaan . . . Tegen de tijd dat de trein bij het perron stopte, was mijn humeur ver beneden peil gezakt.
Het gebed en de kettingzaag
Ik heb veel respect voor de onversaagde geest van mijn tante Gladys, al baart die geest me ook wel eens de nodige zorgen. Dat was bijvoorbeeld het geval toen ze in een e-mail schreef: ‘Gisteren heb ik een walnootboom omgezaagd.’
Ware voldoening
Toen we wat lekkers uitdeelden bij ons bijbelklas-programma, viel ons een jongetje op dat zijn snack werkelijk naar binnen schrokte. Daarna vrat hij ook nog de restantjes op die de andere kinderen hadden achtergelaten. We gaven hem nog een zakje met popcorn, maar daarna leek hij nog niet genoeg te hebben. Enigszins bezorgd vroegen we ons als leiding af waarom dit jongetje zo veel honger had.
Een oordeel dat mank gaat
Hoe snel oordeel ik over iedereen die ik op straat zie lopen, die alleen maar oog voor zijn mobiel heeft. Hoe bestaat het dat iemand totaal niet op de omgeving let? Ziet hij de auto’s niet die hem bijna aanrijden?, denk ik dan. Kan het hem niet schelen dat hij zichzelf en anderen in gevaar brengt? Maar op een dag stak ik de uitgang van een steeg over en was ik zo verdiept in een berichtje dat ik las, dat ik de auto niet zag die juist de steeg uitkwam. Gelukkig zag de chauffeur mij wel en kon hij op tijd stoppen. Maar ik schaamde me kapot. Ik zag maar weer eens hoe wáár het is: als je met één vinger naar een ander wijst, wijzen er drie naar jezelf. Ik had mensen veroordeeld om iets wat ik zelf ook deed.
Vaderlijke raad
Toen ik mijn baan als redacteur kwijtraakte, vroeg ik God om hulp om een andere te vinden. Weken gingen voorbij, maar al mijn pogingen tot netwerken en solliciteren liepen op niets uit. Ik zette een pruillip op, en zei tegen de Heer: ‘Weet u dan niet hoe belangrijk het voor mij is om een baan te hebben?’ Uit protest tegen mijn onverhoorde gebeden sloeg ik mijn armen over elkaar.
Een nieuwe gemeenschap
De dochter van mijn vriendin Carrie, Maija van vijf, heeft een interessante manier van spelen. Ze houdt ervan om poppen en figuurtjes van verschillende soorten speelgoed bij elkaar te nemen, en er een heel nieuwe gemeenschap uit te creëren. Zo maakt ze haar eigen fantasiewereld, waarin alles bij elkaar hoort. Dat is haar volkje. Ze gelooft dat deze het gelukkigst zijn wanneer ze allemaal bij elkaar zijn, hoe verschillend van vorm en grootte ze ook zijn.
Wanneer er één lijdt, lijden allen mee
Toen een van onze collega’s zich ziek meldde omdat hij extreem veel pijn had, was iedereen op ons kantoor erg bezorgd. Na een bezoekje aan het ziekenhuis en een dag rust verscheen hij weer op het werk, en liet ons de oorzaak van die pijn zien: een niersteen. Hij had de arts gevraagd of hij de steen als souvenir mee kon krijgen. Toen ik het ding zag, vertrok mijn gezicht en leefde ik erg mee. Ik wist nog goed hoe het was toen ik zelf een paar jaar eerder een galsteen had die verwijderd was. De pijn was ondraaglijk geweest.
Leid me naar de rots
Toen ik in de winkel was omdat ik een luchtbevochtigingsapparaatje wilde kopen, zag ik een oudere dame die tussen de gangpaden heen en weer liep. Ik vroeg me af of zij hetzelfde moest hebben als ik, en deed een stapje opzij om haar erbij te laten. Al snel raakten we aan de praat over de griep die in onze streek heerste. Ze was er zelf ook slachtoffer van geweest en had er een nare hoest en hoofdpijn aan overgehouden.
