Ik hou ervan – hele wereld
Mijn nichtje Jenna van drie gebruikt soms een uitdrukking die me elke keer weer vertedert. Als er iets is waarvan ze echt houdt, van bananencake tot trampolinespringen of overgooien met de frisbee, dan zegt ze: ‘Ik hou ervan—hele wereld’ (dat laatste met een dramatische zwaai van haar armen).
De trollen niet voeren
Wel eens gehoord van de uitdrukking ‘de trollen niet voeren a.u.b.’? In de tegenwoordige digitale wereld vormen ‘trollen’ een relatief nieuw probleem. Dat zijn gebruikers van het internet die geregeld bewust opruiende of kwetsende opmerkingen plaatsen op nieuwsfora of sociale media. Als je dergelijke opmerkingen negeert (de ‘trol niet voert’), dan wordt het moeilijker voor zo iemand om discussies te laten ontsporen.
Ontspan je!
‘Ontspan je alsjeblieft,’ zegt een dokter kortaf in de Disney-film De Reddertjes in Kangoeroe-land, wanneer hij probeert de gewonde albatros Wilbur te behandelen. Deze Wilbur is een patiënt die niet gewillig met zich laat sollen. ‘Ontspan je? Ik ben ontspannen!’ antwoordt een duidelijk niet erg ontspannen Wilbur op sarcastische toon, terwijl zijn paniek alleen maar groter wordt. ‘Als ik nog ontspannener was, dan zou ik dood zijn!’
Mijn lieveling
‘My precious . . .’ Het uitgemergelde wezen Gollum uit Tolkiens Lord of the Rings-trilogie, met zijn maniakale obsessie voor zijn ‘lieveling’, de ring van de macht, heeft tegenwoordig een iconische status bereikt. Een symbool voor hebzucht, obsessies en zelfs waanzin.
Liefde en vrede
Ik verbaas me er altijd over dat de vrede van God, die niet te bevatten zo groot is (Fil. 4:7), zelfs in de verdrietigste omstandigheden je hart kan vervullen. Laatst maakte ik dit weer mee bij de herdenkingsdienst na het overlijden van mijn vader. Een lange rij meelevende kennissen liep langs om ons te condoleren, en ik was blij toen ik een goede vriendin van de middelbare school in de rij zag staan. Zonder een woord gaf ze me een stevige omhelzing. Door haar stilzwijgende begrip voelde ik die dag voor het eerst hoe er een zekere vrede door me heen stroomde. Een geweldige herinnering aan het feit dat ik niet zo alleen was als ik me voelde.
Een lied in de nacht
Het leven van mijn vader was er een van verlangen. Hij verlangde naar heelheid, terwijl de ziekte van Parkinson steeds meer van zijn geest en lichaam verlamde. Hij verlangde naar rust, maar werd gekweld door het diepe verdriet van zijn depressiviteit. Hij verlangde ernaar geliefd en gekoesterd te worden, maar voelde zich vaak ontzettend alleen.
Mooie en verschrikkelijke dingen
Van angst kun je bevriezen. We kennen allemaal wel de nodige redenen waarom we wel eens bang zijn: alles wat ons in het verleden gekwetst heeft, alles wat dat zomaar weer kan doen. Daardoor zitten we soms vast; achteruit kun je niet, en je bent te bang om vooruit te gaan. Ik kan het niet, ik kan het gewoon niet. Ik ben niet slim genoeg, sterk genoeg of dapper genoeg om weer zulke pijn te dragen.
Voor je vrienden
In de roman Woeste Hoogten van Emily Brontë komt een twistzieke man voor die voortdurend met bijbelcitaten op de proppen komt om zijn medemensen te bekritiseren. In het boek wordt deze figuur omschreven als de ‘meest vermoeiende zelfgenoegzame farizeeër die ooit een Bijbel plunderde om zichzelf de beloften toe te eigenen en de vervloekingen naar zijn buren te slingeren’.
Een helende vloed
Ik heb altijd al gehouden van een flinke onweersbui. Wanneer we als kinderen een zware bui meemaakten (met veel donder en regen die met bakken tegelijk uit de lucht viel) gingen we naar buiten en renden en gleden we als gekken rondjes om ons huis. Als we na een paar minuten weer naar binnen gingen, waren we door en door nat.
Volmaakte onvolmaaktheid
Toen ik studeerde was ik zo perfectionistisch dat het vaak lang duurde voordat ik dingen inleverde. Een van de professoren gaf me het volgende advies: ‘Laat het perfecte niet de vijand zijn van het goede.’ Daarmee bedoelde hij dat streven naar perfectie je ervan kan weerhouden om de risico’s te nemen die nodig zijn om te groeien. Acceptatie van het idee dat mijn werk nooit voor honderd procent volmaakt zou zijn, kon me de vrijheid geven die ik nodig had om te blijven groeien.
Zegen in de puinhoop
Ik heb deze puinhoop zelf veroorzaakt, dus moet ik er ook zelf weer uitkomen. Dat is een gedachte die zo af en toe bij me opkomt. Ik geloof in een genadig God, maar heb toch vaak de neiging om te doen alsof zijn hulp er alleen voor je is als je het verdient.
Vrij om te volgen
Ik herinner me een advies van mijn sportdocent op de middelbare school, die ons coachte voor een crosscountryloop. Hij zei: ‘Probeer niet vooraan te lopen. Wie dat doet, gaat vrijwel altijd te hard en is te snel opgebrand.’ Het was beter, gaf hij aan, om vlak achter de snelste hardlopers te rennen. Dan liet ik hun het tempo bepalen, en kon ik de mentale en fysieke kracht bewaren die ik nodig had om de finish te halen.
