Geleid door zijn woord
Toen hij voor het eerst bij de BBC kwam werken, viel aan Paul Arnold de taak toe om ‘loopgeluiden’ te maken voor drama’s op de radio. Terwijl de acteurs tijdens een loopscène van het script lazen, maakte Paul als stage-manager de bijbehorende loopgeluiden met zijn voeten. Daarbij paste hij er goed op om niet door de stem en de gesproken regels van de acteur heen te lopen. Het geheim. legde hij uit, was om te over te geven aan de acteur in het verhaal ‘zodat je met elkaar samenwerkt’.
Gewoon vragen
Toen mijn man Dan kanker bleek te hebben, vond ik het lastig op welke manier ik aan God moest vragen of Hij hem wilde genezen. In mijn beperkte blik hadden andere mensen in de wereld zoveel ergere problemen zoals oorlog, honger, armoede en natuurrampen. Maar toen we op een ochtend samen aan het bidden waren, vroeg mijn man simpelweg: ‘Lieve Heer, genees mij alstublieft.’
Heb de vreemdeling lief
Toen een familielid van mij zich tot een andere religie bekeerde, drongen christelijke vrienden erop aan dat ik haar zou ‘overtuigen’ om naar Jezus terug te keren. Maar eerst probeerde ik van dat familielid te houden zoals Christus gedaan zou hebben, ook op openbare plekken waar sommige mensen met een frons naar haar ‘exotische kledij’ keken. Of grove opmerkingen maakten. ‘Ga terug naar waar je vandaan komt!’ schreeuwde een man naar haar vanuit zijn auto, terwijl hij kennelijk niet wist of wilde weten dat ze daar al was.
Gesterkt met een lied
Er is een verhaal over Franse dorpelingen die tijdens de Tweede Wereldoorlog Joodse vluchtelingen hielpen door hen te laten schuilen in de bossen die om hun dorp heen lagen. Als ze de onderduikers wilden laten weten dat ze veilig tevoorschijn konden komen, zongen ze een lied. Deze moedige inwoners van Le Chambon-sur-Lignon hadden gehoor gegeven aan de oproep van hun predikant André Trocmé en zijn vrouw Magda, om in de oorlog Joden te verbergen op hun winderige hoogvlakte die bekend staat als ‘La montagne protestante’, de protestantse berg. Hun gezongen teken was een van de kenmerken van de moed van deze dorpelingen, waardoor zo’n 3000 Joden van een vrijwel zekere dood gered werden.
Het licht dat de weg wijst
Het was een gezellig restaurant, maar wel erg donker. Op elke tafel stond maar een enkel kaarsje te brengen. Om wat meer licht te hebben, gebruikten de gasten hun smartphone zodat ze het menu konden lezen, elkaar aankijken en zien wat op hun bord lag.
Een tweede kans
Bij een ‘Tweede Kans fietsenwinkel’ bij ons in de buurt knappen vrijwilligers afgeschreven fietsen op, die ze daarna aan kinderen uit arme gezinnen geven. Oprichter Ernie Clark doneert ook fietsen aan armlastige volwassen, onder wie daklozen, gehandicapten en militaire veteranen die er moeite mee hebben om te wennen aan het leven als gewone burger. Niet alleen krijgen de fietsen zo een ‘tweede kans’, maar voor de ontvangers betekent dit soms ook een nieuwe start. Eén veteraan gebruikte zijn nieuwe fiets om naar een sollicitatiegesprek te gaan.
Van vuilnis naar schat
Het huis van de vuilnisman staat bovenaan een steile straat in een arme wijk van Bogota. Er is niets bijzonders aan te zien. Toch bevat deze eenvoudige woning in de hoofdstad van Colombia een gratis bibliotheek met vijfentwintig duizend boeken—allemaal weggegooid en door Jose Alberto Gutierrez verzameld zodat hij ze kan delen met de arme kinderen in zijn gemeenschap.
Navolgers van de Zoon
Zonnebloemen komen overal op de wereld op een zorgeloze manier op. Bestoven door bijen komen ze tot bloei langs snelwegen, onder vogelkastjes en op de velden, weiden en prairies. Om een goede oogst op te leveren, hebben zonnebloemen echter een goede bodem nodig: met het juiste vochtgehalte, een lage zuurgraad, veel voedingsstoffen en ‘bemest met organisch materiaal of compost’, zoals het in de Farmers Almanac staat. Op goede grond brengen ze smaakvolle zonnebloemzaden en een zuivere olie voort, en zorgen ze voor een goed inkomen voor hardwerkende zonnebloemtelers.
Een einde aan de afgunst
De beroemde Franse schilder Edgar Degas is wereldwijd beroemd om zijn schilderijen van ballerina’s. Minder bekend is de afgunst die hij voelde jegens zijn vriend en rivaal Édouard Manet, een andere meesterschilder. Over hem zei Degas: ‘Alles wat hij doet is meteen raak, terwijl ik eindeloos veel moeite doe en het nooit goed genoeg is.’
Naar Gods evenbeeld
Toen haar prachtige bruine huid zijn kleur begon kwijt te raken, beangstigde het haar, alsof ze aan het verdwijnen was of haar ‘ik’ kwijtraakte. Met zware make-up probeerde ze ‘haar vlekken’ (zoals zij ze noemde) te verstoppen, die lichtere stukjes huid waar ze aan de huidziekte vitiligo leed. Bij die ziekte verlies je pigment (melanine), dat de huid zijn kleur geeft.
Nooit alleen
Tijdens zijn werk voor een bijbelgids voor predikanten in Indonesië, raakte een vriend van me die schrijver is, gefascineerd door de gemeenschapcultuur in dat land. Een centraal begrip daarbij is gotong rojong, wat zoiets als ‘wederzijdse hulp’ betekent. Het is een idee dat in dorpen in praktijk gebracht wordt, waar buren bijvoorbeeld samenwerken om het dak van iemand te repareren of een brug of pad te aan te leggen. Ook in de steden wordt dit gebruik in ere gehouden, vertelde mijn vriend. ‘Mensen gaan altijd met iemand mee als hij bijvoorbeeld naar de dokter moet. Dat hoort in die cultuur. Zo ben je nooit alleen.’
Genieten van schoonheid
Mijn oog viel meteen op het schilderij, zo sprong het in het oog. Het hing aan de muur in een lange gang in een groot ziekenhuis. In diepe pastelkleuren vertoonde het leden van de Navajo-stam die zo levensecht leken dat ik er wel stil voor moest staan. ‘Kijk nou toch eens,’ zei ik tegen mijn man Dan.
