Ibasho
Een Japanse jongeman had een probleem: hij durfde zijn huis niet uit. Om te voorkomen dat hij andere mensen zou tegenkomen sliep hij overdag en bleef hij de hele nacht op om tv te kijken. Hij was een hikikomori, een moderne kluizenaar. Het probleem was begonnen toen hij van school wegbleef omdat hij slechte cijfers haalde. Hoe meer hij zich van de maatschappij afzonderde, hoe sterker hij voelde dat hij nergens thuis hoorde. Ten slotte verbrak hij alle contact met zijn vrienden en familie. Hij werd evenwel op de terugweg naar herstel geholpen toen hij naar een ibasho in Tokio begon te gaan, een soort jeugdclub bedoeld als veilige plek waar jonge mensen die aan de grond zitten een begin kunnen maken met hun terugkeer in de maatschappij.
De calorieën waard?
Ik houd erg van ei roti prata, een soort pannenkoek die erg populair is in Singapore, waar ik vandaan kom. Het intrigeerde mij dan ook toen ik ergens las dat iemand die 57 kilo weegt een half uur lang 8 km/uur met rennen om 240 calorieën te verbranden. Dat staat gelijk aan de hoeveelheid van niet meer dan één ei roti prata.
Wie gaat het hun vertellen?
De Tweede Wereldoorlog was afgelopen. Het was vrede. Maar de jonge luitenant Hiroo Onoda van het Japanse keizerlijke leger, die op een eiland van de Filippijnen gelegerd was, wist niet dat de oorlog voorbij was. Men probeerde hem op te sporen. Pamfletten werd uitgestrooid boven de plek waar hij moest zijn om hem te vertellen dat het vrede was. Maar het laatste bevel dat hij in 1945 gekregen had was om daar te blijven en door te vechten, en daarom dacht Onoda dat al die pogingen om hem op andere gedachten te brengen vijandelijke propaganda waren. Pas in maart 1974 gaf hij zich over, bijna dertig jaar nadat de oorlog was afgelopen, en slechts nadat zijn vroegere officier van Japan naar de Filippijnen was gekomen, zijn oorspronkelijke bevel had ingetrokken en Onoda officieel van zijn taak ontslagen had. Eindelijk was Onoda ervan overtuigd dat de oorlog afgelopen was.
De race van het menselijke ras
De wekker gaat af. Weer veel te vroeg, zo lijkt het. Maar je hebt een lange dag voor je liggen. Er ligt veel werk op je te wachten, je hebt afspraken waaraan je je moet houden, mensen om voor te zorgen of dat allemaal en nog meer. Dag na dag racen we van het een naar het ander. In het Engels heet het menselijke ras niet voor niets ‘the human race’, zoals een slimmerd eens opmerkte.
Leren liefhebben
Love makes the world go round,’ zo klinkt in een oud liedje. De liefde houdt de wereld draaiende. Maar liefde doet nog veel meer. Ze maakt ons ook kwetsbaar. Van tijd tot tijd zeggen we tegen onszelf: ‘Waarom liefde tonen wanneer anderen van geen enkele waardering blijk geven?’ of ‘Waarom liefhebben en jezelf laten kwetsen?’ De apostel Paulus evenwel geeft een duidelijke en eenvoudige reden om de liefde na te blijven jagen: ‘Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde. Jaag de liefde na.’ (1 Kor. 13:12-14:1).
Help, Heer!
Ik was erg blij voor mijn vriendin toen ze vertelde dat ze een kind verwachtte. Samen telden we de dagen af tot het moment waarop ze uitgerekend was. Maar toen de baby tijdens de bevalling een hersenwond opliep, brak dat mijn hart en wist ik niet meer hoe of wat ik moest bidden. Het enige dat ik nog wist was tot wie ik moest bidden: God, onze Vader, die ons altijd hoort als we Hem aanroepen.
Weten en doen
Van de Chinese filosoof Han Feizi is deze uitspraak over het leven bekend: ‘Het is gemakkelijk om de feiten te kennen. Het is moeilijk om te weten hoe je moet handelen op basis van de feiten.’
Gebedsmarathon
Worstelt u ermee om met regelmaat te blijven bidden? Dat geldt voor heel veel mensen. We weten best hoe belangrijk het gebed is, maar het kan ook gewoon heel moeilijk zijn. Soms ervaren we een diepe gemeenschap met God, en op andere momenten voelt het meer als een verplichting waaraan we zuchtend voldoen. Waarom vinden we het zo moeilijk om te bidden?
Jezus huilde
Ik zat in een boek verdiept toen een vriendin zich naar me toe boog om te kijken wat ik aan het lezen was. Vrijwel direct deinsde ze terug en keek me verbaasd aan. ‘Wat een sombere titel,’ zei ze.
Voor wie werk ik?
Henk werkte 70 uur per week. Hij hield van zijn baan en verdiende een prima salaris. Zijn gezin kwam financieel niets te kort. Hij was altijd van plan het iets rustiger aan te gaan doen, maar het kwam er nooit van. Op een avond kwam hij thuis met geweldig nieuws: hij was gepromoveerd en zou de hoogste positie krijgen in het bedrijf waarvoor hij werkte. Maar hij trof een leeg huis aan. De kinderen waren ondertussen groot geworden en op zichzelf gaan wonen; zijn vrouw had zelf carrière gemaakt en was daar druk mee. Er was niemand thuis, niemand om zijn geweldige nieuwtje mee te delen.
Positieve herhaling
Een journalist had de merkwaardige gewoonte dat hij nooit met een blauwe pen schreef. Toen een collega vroeg of hij nog iets uit de winkel nodig had, zei hij dat hij nog wel wat pennen kon gebruiken. ‘Maar geen blauwe alsjeblieft,’ zei hij er nadrukkelijk bij. ‘Ik wil geen blauwe pennen. Ik hou niet van blauw, blauw is veel te zwaar. Dus ik wil graag dat je twaalf pennen voor me meeneemt. De kleur maakt niet uit, als het maar geen blauw is. Absoluut geen blauw!’ De volgende dag gaf de collega hem zijn pennen. Ze waren allemaal blauw. Toen hij om uitleg vroeg, ze de ander: ‘Je bleef maar “blauw, blauw” zeggen. Dat was het woord dat de diepste indruk maakte en dat ik onthouden heb.’ Het herhaald gebruiken van het woord blauw had effect, maar precies het tegenovergestelde van wat onze journalist bedoelde.
Oma’s recept
Veel families hebben een of ander geheim recept, een eigen, speciale manier om iets te bereiden waardoor het extra lekker smaakt. De Hakka (de Chinese etnische groep waar ik bij hoor) kennen een traditionele schotel die ‘telraam-kralen’ genoemd wordt. De naam komt van de vorm, die erg op kralen lijkt. U zou hem echt eens moeten proberen!
