Elke seconde telt
Toen ik Ada voor het eerst ontmoette had ze al haar leeftijdgenoten en familieleden overleefd, en woonde ze in een verzorgingstehuis. ‘Dat is het moeilijkst aan ouder worden,’ vertelde ze. ‘Dat je ziet dat iedereen weggaat, en jij alleen achterblijft.’ Op een dag vroeg ik haar wat ze zoal deed en wat haar bezighield. Als antwoord haalde ze een uitspraak van de apostel Paulus aan: ‘Want voor mij is leven Christus en sterven winst’ (Fil. 1:21). Ze ging verder: ‘Zolang ik er nog ben heb ik een taak. Als het een beetje gaat, praat ik met de mensen hier over Jezus. Als het wat minder gaat, kan ik altijd nog bidden.’
Onvoorziene wijsheid
Een paar jaar geleden hoorde ik een vrouw een verhaal vertellen over haar zoontje van nog geen tien jaar oud, die naar een nieuwsbericht over een geweldsincident op de tv zat te kijken. Uit instinct pakte ze de afstandsbediening en zapte naar een andere zender. ‘Daar hoef je niet naar te kijken,’ zei ze wat kortaf tegen hem. Er volgde een discussie, en aan het eind deelde ze hem mee dat hij beter zijn hoofd kon vullen met ‘alles wat rechtvaardig is, alles wat zuiver is, alles wat lieflijk is . . .’ (Fil. 4:8). Toen ze later na het eten met haar man naar het nieuws zat te kijken, stormde opeens hun dochter van vijf de kamer in en zette de tv uit. ‘Daar hoeven jullie niet naar te kijken,’ verklaarde ze met haar beste ‘mama’-stem. ‘Denk liever aan al die dingen uit de Bijbel!’
Onverwachte genade
Het was zaterdagochtend vroeg. Ik zat in mijn tweede jaar van de high school, en was op weg naar mijn baantje bij het plaatselijke bowlingcentrum. Ik had er echt weer zin in. De avond ervoor was ik tot laat gebleven om de modderige vloer te dweilen, omdat de conciërge zich plotseling ziek had gemeld. Ik had het niet nodig gevonden om mijn baas dat te vertellen, en wilde hem graag verrassen. Wat kon er tenslotte misgaan?, was mijn gedachte.
Een troostende hand
‘Patiënt is strijdlustig,’ stond er in het rapport van de verpleegkundige.
De dag waarop bidden niet lukte
Het was in november 2015 dat ik te horen kreeg dat ik een openhartoperatie nodig had. Verbaasd en ietwat geschrokken moest ik als vanzelf aan de mogelijkheid denken dat ik het niet zou overleven. Waren er relaties die ik nog moest herstellen? Waren er financiële zaken waarin ik nog iets voor mijn gezin moest doen? Zelfs als de operatie slaagde, dan zou het nog maanden duren voor ik weer aan het werk kon. Waren er dingen die ik nu alvast kon doen? Het was tijd om te bidden en in actie te komen.
Waar is Wally?
Wally is een soort stripfiguur, bekend van de boekenserie met de titel ‘Waar is Wally?’ Op elke bladzijde zit hij verstopt tussen een massa mensen, en moeten de ‘lezers’ (meestal kinderen) hem zoeken. Ouders over de hele wereld genieten van het moment waarop hun kind een blijde uitroep slaakt als hij Wally gevonden heeft. Veel ouders vinden het ook prachtig om hun kind te helpen met zoeken.
Ere wie ere toekomt
Ik raak altijd weer onder de indruk van de plechtige, grootse eenvoud van de wisseling van de wacht bij het Graf van de Onbekende Soldaat op de Nationale Begraafplaats van Arlington bij Washington D.C. Dit zorgvuldig geregisseerde gebeuren is een ontroerend eerbetoon aan de soldaten van wie de naam en het offer dat ze gebracht hebben ‘alleen bij God bekend zijn’. Al even ontroerend is de manier waarop de wacht op een gelijkmatig tempo heen en weer marcheert wanneer het publiek weer vertrokken is. Heen en weer, uur na uur, dag na dag, hoe slecht het weer soms ook kan zijn.
Altijd geliefd en gewaardeerd
We dienen een God die meer van ons houdt, dan van ons werk.
