God van de diepte
‘Elke keer als je diep in de zee gaat en je een monster neemt, vind je weer een nieuwe soort.’ Dat zegt marinebioloog Ward Appetans. Recentelijk hebben wetenschappers in één jaar tijd 1451 nieuwe levenssoorten in de diepzee ontdekt. We hebben er echt geen idee van wat er daar allemaal leeft.
Ergens bij horen
De avond ervoor was ik tot diep in de nacht uit geweest, zoals ik elke zaterdag deed. Met mijn twintig jaar vluchtte ik zo hard als ik kon van God weg. Maar merkwaardig genoeg voelde ik opeens een sterke drang om naar kerk te gaan, waarvan mijn vader predikant was. Snel trok ik een versleten spijkerbroek en T-shirt aan, en mijn schoenen met loshangende veters, en reed ik de halve stad door.
En in waarheid
Jaren geleden woonde ik een bruiloft bij van twee personen die uit verschillende landen kwamen. Vaak levert zo’n vermenging van culturen een prachtig resultaat op, maar in dit geval werden christelijke tradities gemixt met rituelen uit een geloof waarin talloze goden aanbeden werden.
Saluut
Nadat hij twintig jaar lang als helikopterpiloot zijn land gediend had, kwam James thuis om als leraar zijn gemeenschap te dienen. Maar hij miste het vliegen wel, daarom ging hij aan de slag als piloot van de ambulance-helikopter van het plaatselijke ziekenhuis. Hij bleef vliegen tot hij oud was.
Niet wat het lijkt
‘Luister dan!’ zei mijn vrouw door de telefoon. ‘Er zit een aap in onze tuin!’ Ze hield de hoorn omhoog zodat ik het geluid kon horen. En inderdaad, het klonk precies als een aap. Merkwaardig, want de dichtstbijzijnde wilde apen leefden meer dan drieduizend kilometer ver weg.
Waar kom je vandaan?
‘Waarom kom je vandaan?’ Die vraag stellen we vaak om iemand beter te leren kennen. Voor velen van ons is het antwoord daarop ingewikkeld. Soms wil je ook niet alle details zomaar vertellen.
Veracht om dit alles
Susannah Cibber was een beroemde zangeres in de achttiende eeuw. Ze was echter al even bekend vanwege haar vele huwelijksschandalen. Toen Händels Messiah in april 1742 voor het eerst in Dublin zou worden uitgevoerd, keurden veel mensen in het publiek dan ook af dat zij een belangrijke solo-rol had.
Brieven naar huis
Ver van huis in een trainingskamp gebruikten Amerikaanse rekruten in de Tweede Wereldoorlog humor en correspondentie om door de zware momenten heen te komen. Een zekere jongeman beschreef in een brief aan thuis de inentingen die ze kregen als volgt: ‘Twee medische officieren joegen ons met harpoenen op. Ze grepen ons vast en zetten ons vast op de vloer, waarna ze er in elke arm één staken.’
Bloeien op de juiste plek
‘Onkruid is elke plant die ergens groeit waar jij hem niet wilt hebben’, zie mijn vader toen hij me de schoffel overhandigde. Ik wilde de maiskolf die zich tussen de boontjes had genesteld laten staan. Maar mijn vader, die op een boerderij opgegroeid was, zei dat ik hem eruit moest halen. Die eenzame maisplant zou de boontjes alleen maar verstikken en hun voedingsstoffen inpikken.
Breuklijnen
Een instroom van vluchtelingen in onze gemeenschap heeft ertoe geleid dat veel kerken in de omgeving flink gegroeid zijn. Deze groei brengt de nodige uitdagingen met zich mee. Gemeenteleden moeten leren hoe ze deze nieuwkomers het gevoel kunnen geven dat ze welkom zijn, terwijl ze zich moeten aanpassen aan een vreemde cultuur, een nieuwe taal en andere stijl van kerk-zijn dan ze gewend waren. Dit alles kan tot lastige situaties leiden.
Wat zeggen de mensen die het kunnen weten?
Columnist Jeff Jacoby van de Boston Globe schreef eens over het ‘griezelige vermogen van deskundigen om er hopeloos en rampzalig naast te zitten’. Uit een snelle blik over de afgelopen eeuw blijkt wel hoezeer hij gelijk had. De grote uitvinder Thomas Edison verklaarde bijvoorbeeld eens dat sprekende films nooit de plek van stomme films zouden innemen. In 1928 deed Henry Ford de uitspraak: ‘De mensen worden veel te intelligent om nog oorlog te voeren.’ En nog talloze andere ‘voorspellingen’ van ‘deskundigen’ bleken de plank volledig mis te slaan. Ook een genie kent zo zijn grenzen, kennelijk.
Een wonderbaarlijke visvangst
Toen Andrew Cheatle op het strand zijn mobieltje kwijtgeraakt was, dacht hij dat hij hem nooit meer terug zou zien. Ongeveer een week later werd hij echter gebeld door een visser genaamd Glen Kerley. Hij had Cheatles telefoon uit een kabeljauw van vijfentwintig pond gevist. Toen hij weer opgedroogd was, werkte hij ook nog!
