De zegen van de Vader
Laatst is mij door een aantal mensen uit onze kerk gevraagd om als een soort liefdevolle vaderfiguur een zengen over hen uit te spreken. Vaak zijn dit mensen die zelf niet zo’n goede band met hun vader hebben gehad. Met deze zegen wordt vergeving gevraagd voor de manier waarop een vader zijn kinderen kan kwetsen, zoals door te hoge verwachtingen, afstandelijkheid of afwezigheid en gebrek aan bevestiging. In de zegen klinken ook blijdschap, bewondering en overvloedige liefde door. Ik moest huilen toen ik deze zegen met hen deelde. Ik besefte hoezeer ik zelf nog dergelijke woorden nodig had en hoezeer mijn kinderen ze nodig hebben.
Vrij van elke aanklacht
Toen een echtpaar door het droge gebied van Noord-Californië reed, voelden ze dat een band uit elkaar klapte en hoorden ze het geschraap van metaal over het beton. Door de vonken ontstond de ‘autobrand’ van 2018, een bosbrand die bijna 100.000 hectare en meer dan 1000 huizen verwoeste, en aan verschillende mensen het leven kostte.
Het ware, diepe verlangen
Een muis met een schrille stem, Reepicheep, is misschien wel de moedigste figuur uit de Kronieken van Narnia. Hij wierp zich in de strijd, zwaaiend met zijn piepkleine zwaard. Hij wees alle angst de deur uit toen hij op de Dawn Treader naar het Duistere Eiland voer. Wat was het geheim van Reepicheeps moed? Dat was zijn verlangen naar het land van Aslan, dat voor hem altijd voorop stond. ‘Dat is waarnaar mijn hart het meest verlangt,’ zie hij. Reepicheep wist wat hij werkelijk wilde, en dat bracht hem uiteindelijk bij zijn koning.
Niet langer bang
Toen de Ethiopische politie haar een week na haar ontvoering vond, werd ze omgeven door drie zwartharige leeuwen die haar bewaakten alsof ze een van hen was. Zeven mannen hadden het twaalfjarige meisje gekidnapt, naar het bos gebracht en geslagen. Als door een wonder hoorde een kleine troep leeuwen het geschreeuw van het meisje en joeg haar aanvallers weg. De leeuwen ‘hielden de wacht over haar tot we haar gevonden hadden. Daarna lieten ze haar gewoon weer achter als geschenk en gingen ze terug het bos in,’ vertelde politiesergeant Wondimu aan een verslaggever.
Zaadjes van genade
Bijna veertig jaar lang heeft een zekere man in India zijn best gedaan om een geblakerd, zanderig stuk land weer tot leven te wekken. Hij had toegekeken hoe erosie en veranderende ecosystemen het rivierland dat hij liefhad kapotgemaakt hadden, en begon één voor één bomen te planten, eerst bamboe en daarna katoen. Nu groeit er een vruchtbaar bos en leven er talloze wilde dieren op een gebied van meer dan 500 hectare. Toch is de man ervan overtuigd dat deze wedergeboorte niet iets is wat hij heeft laten gebeuren. Hij is diep doordrongen van de verbazingwekkende kracht van de natuur en verwondert zich erover hoe zaadjes door de wind naar de vruchtbare grond gevoerd worden. Ook de vogels en dieren helpen bij het zaaien en de rivieren dragen eraan bij dat de planten en bomen groeien en bloeien.
De voornaamste handelende partij
Ik hoorde eens een verhaaltje over een student die lessen in preken volgde aan een bekende bijbelschool. De beste jongeman was wel een beetje vol van zichzelf, maar hij was zeer welbespraakt en sprak met vuur. Na zijn preek ging hij weer zitten en was er duidelijk duidelijk erg tevreden over. De leraar wachtte even voordat hij reageerde, en zei toen: ‘Dat was een zeer krachtige preek. Hij zat perfect in elkaar en was heel aansprekend. Het enige probleem is dat er niet één zin tussen zat waarvan God het onderwerp was.’
Achteruit lopen
Laatst stuitte ik op een oud item uit een Brits bioscoopjournaal over de zesjarige Flannery O’Connor, die in 1932 op de boerderij van haar ouders gefilmd werd. Flannery, die later een bekende schrijfster zou worden, had de nieuwsgierigheid van de filmers gewekt omdat ze een kip geleerd had achteruit te lopen. Dit was een uniek feit, maar daarnaast zag ik in dit inkijkje in de geschiedenis een mooie metafoor. Dankzij haar gevoel voor literatuur en haar geestelijke overtuigingen bracht Flannery haar negenendertig jaar absoluut door met ‘achteruit lopen’. Ze dacht en schreef op een manier die totaal haaks stond op de cultuur. Uitgevers en lezers stonden versteld van de wijze waarop haar bijbelse thema’s ingingen tegen de religieuze standpunten die ze verwachtten.
Een triest verhaal
Op pijnlijke wijze is veel kwaad dat lang onder het tapijt geveegd werd, aan het licht gekomen. Ik doel op het seksuele misbruik dat veel vrouwen ondergaan hebben door mannen die macht over hen hadden. De ene krantenkop na de andere maakte me steeds mismoediger, toen al dat soort verhalen mij ter ore kwamen. Die over twee mannen die ik bewonderde deden in het bijzonder pijn. De kerk bleek niet bepaald immuun te zijn voor deze kwestie.
Dingen heel maken
In de documentaire Look & See: A Portrait of Wendell Berry merkt de schrijver Berry op dat de toestand waarin onze wereld verkeert, door het woord scheiding gekarakteriseerd kan worden. We leven gescheiden van elkaar, van onze geschiedenis, van het land. Dingen die een geheel zouden moeten vormen, zijn uit elkaar gehaald. Als hem gevraagd wordt wat we eraan zouden moeten doen, zegt Berry: ‘We kunnen niet alles weer heel maken. We nemen slechts twee dingen die we weer samenvoegen.’ Twee dingen die van elkaar losgebroken zijn, maken we weer tot een geheel.
God torent boven alles uit
Giles Kelmanson, een Zuid-Afrikaanse parkwachter, vertelde eens over een bijzondere gebeurtenis die hij had waargenomen: twee honingdassen die in een felle strijd gewikkeld waren met een zestal leeuwen. Ze waren in de minderheid, maar de honingdassen weigerden op te geven tegenover de felle roofdieren die tien keer zo groot waren als zijzelf. De leeuwen dachten dat ze een gemakkelijke prooi hadden gevonden, maar uit de video-opnames bleek dat de brutale dassen ongeschonden uit het gevecht wegliepen.
De sluier werd verwoest
Door een verkeersongeval was Mary Ann Franco zwaar gewond geraakt. Ze overleefde het, maar kon daarna niets meer zien. ‘Het enige wat ik zag, was duisternis,’ vertelde France. Eenentwintig jaar raakte ze gewond aan haar rug toen ze ten val kwam. Toen ze na een rugoperatie weer bijkwam, had ze haar zicht op wonderbaarlijke wijze teruggekregen. Voor het eerst in meer dan twintig jaar zag Franco het gezicht van haar dochter. De neuroloog vertelde dat er geen enkele wetenschappelijke verklaring te geven was voor het feit dat ze haar gezichtsvermogen terughad. Maar de duisternis die zo definitief leek, maakte plaats voor licht en schoonheid.
Oproep om goede moed te houden
Tussen tal van standbeelden van mannen (zoals die van Nelson Mandela, Winston Churchill en Mahatma Gandhi) op het Parliament Square in Londen, staat precies één standbeeld van een vrouw. Dat is Millicent Fawcett, die streed voor het stemrecht van vrouwen. Ze is vereeuwigd in brons, met een banier in haar handen waarop de woorden staan die ze als eerbetoon aan een andere feministe sprak: ‘Moed roept op tot moed, waar dan ook.’ Fawcett was ervan overtuigd dat iemands moed anderen moediger maakt, zodat zelfs de meest timide personen in actie komen.
