Hij luistert altijd
Mijn vader was een man van weinig woorden. Aan jaren in het leger had hij een gehoorbeschadiging overgehouden, en hij droeg een gehoortoestel. Op een middag zat ik wat langer met mijn moeder te praten dan hij nodig vond, en zei hij met een speels lachje om zijn mond: ‘Als ik rust en stilte wil, hoef ik alleen maar dit te doen.’ In één beweging stak hij zijn twee armen omhoog en zette hij zijn beide gehoorapparaatjes uit. Daarna legde hij zijn armen achter zijn hoofd en sloot met een serene glimlach zijn ogen.
Onze beste vriend
Toen ik twaalf was, verhuisde ons gezin naar een stad die midden in de woestijn lag. Als we in de hete lucht op mijn nieuwe school gymles hadden gehad, renden we naar de kraan om te drinken. Omdat ik wat klein en mager was voor mijn leeftijd, werd ik wel eens opzij geduwd terwijl ik in de rij stond te wachten. Op een dag zag mijn vriend Jose, die juist sterk en groot voor zijn leeftijd was, dat dit weer gebeurde. Hij ging voor me staan en stak zijn sterke arm uit om voor mij de weg vrij te maken. ‘Hé,’ riep hij, ‘laat Banks nu eerst drinken!’ Daarna had ik nooit meer moeite om op mijn beurt bij de kraan te komen.
Over liefde en oude schoenen
Mijn vrouw en ik maken soms elkaars zinnen af. Na meer dan dertig jaar huwelijk zijn we behoorlijk vertrouwd geworden met de manier waarop de ander denkt en praat. Soms hoeven we de zin zelfs helemaal niet af te maken; een enkel woord of een blik is genoeg om een bepaalde gedachte over te brengen.
Je dicht naar Jezus toe buigen
Wanneer ik me ’s avonds op mijn kussen laat zakken en ga bidden, stel ik me soms voor dat ik op Jezus leun. Telkens waneer ik dit doe, denk ik aan iets dat in het Woord van God over de apostel Johannes geschreven staat. Johannes vertelt er zelf over hoe hij tijdens het ‘laatste avondmaal’ naast Jezus aanlag: ‘Een van hen, de leerling van wie Jezus veel hield, lag naast hem aan tafel aan’ (Joh. 13:23).
Denk eens terug
Onze zoon heeft zeven jaar met een drugsverslaving geworsteld, en in die periode hebben wij heel wat moeilijke dagen gekend. Terwijl we om zijn herstel baden en erop wachtten, hebben we geleerd met kleine overwinningen blij te zijn. Als er in een tijdsbestek van vierentwintig uur geen nare dingen gebeurden, dan zeiden we tegen elkaar dat het ‘een goede dag’ was. Die uitdrukking hielp ons om eraan te denken onze dankbaarheid jegens God te uiten voor de kleinste dingen waarmee Hij ons hielp.
Iemand om te eren
In veel afbeeldingen van de geboorte van Jezus zijn de wijzen te zien die samen met de herders bij de voerbak knielen. Volgens het evangelie naar Matteüs (de enige plek in de Bijbel waar over de wijzen verteld wordt) vond het bezoek van de wijzen evenwel op een later tijdstip plaats. Jezus lag al lang niet meer in een voerbak in een stal, maar woonde met zijn ouders ergens in een huis. Lees Matteüs 2:11 maar: ‘Ze gingen het huis binnen en vonden het kind met Maria, zijn moeder. Ze wierpen zich neer om het eer te bewijzen. Daarna openden ze hun kistjes met kostbaarheden en boden het kind geschenken aan: goud en wierook en mirre.’
