Geef de hoop nooit op
Toen mijn vriendin de diagnose van kanker te horen kreeg, adviseerde de arts haar om haar zaken op orde te brengen. In tranen belde ze me op. Ze was erg bezorgd over haar man en kinderen. Haar dringende vraag om gebed deelde ik met onze wederzijdse vrienden. We waren blij toen een andere arts haar aanmoedigde om nooit de hoop op te geven en zei dat hij met zijn team alles zou doen wat ze konden om te helpen. Sommige dagen waren moeilijker dan andere, maar ze richtte zich op God in plaats van de kleine kans die ze menselijkerwijs gesproken had. Ze weigerde op te geven.
Doen wat je hand vindt om te doen
Wanneer was de laatste keer dat jij je gedrongen voelde om iemand te helpen, terwijl je dat moment zo weer weg liet glijden zonder iets te doen? In een boek over de ‘tien-secondenregel’ schrijft Clare de Graaf dat dagelijkse indrukken een manier kunnen zijn waarop God ons geestelijke leven wil verdiepen, een leven in gehoorzaamheid die voortkomt uit je liefde voor Hem. De tien-secondenregel moedigt je aan om gewoon ‘te doen wat je hand vindt om te doen, waarvan je redelijk zeker bent dat Jezus wil dat je het doet’, en wel meteen ‘voordat je van gedachten verandert’.
Niet langer bang
Toen de Ethiopische politie haar een week na haar ontvoering vond, werd ze omgeven door drie zwartharige leeuwen die haar bewaakten alsof ze een van hen was. Zeven mannen hadden het twaalfjarige meisje gekidnapt, naar het bos gebracht en geslagen. Als door een wonder hoorde een kleine troep leeuwen het geschreeuw van het meisje en joeg haar aanvallers weg. De leeuwen ‘hielden de wacht over haar tot we haar gevonden hadden. Daarna lieten ze haar gewoon weer achter als geschenk en gingen ze terug het bos in,’ vertelde politiesergeant Wondimu aan een verslaggever.
Een nieuwe mensheid
Bij een bezoek aan de Tate Modern galerie in Londen was er één kunstwerk dat speciaal mijn aandacht trok. Het was van de Braziliaanse kunstenaar Cildo Meireles en bestond uit een enorme toren gemaakt van honderden oude radio’s. Elke radio stond aan en was op een andere zender afgestemd. Zo ontstond er een geweldige kakofonie van onverstaanbare geluiden. Meireles had zijn beeld Babel genoemd.
De veiligste plek
Een enorme orkaan kondigde zich met ongekende kracht aan en mijn dochter maakte zich klaar om haar huis achter te laten. Ze had tot het laatste moment gewacht in de hoop dat de storm nog zou uitwijken. Maar nu zocht ze gehaast door haar belangrijkste papieren, foto’s en andere bezittingen om te kijken wat ze mee wilde nemen. ‘Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om alles achter te laten,’ vertelde ze later. ‘Maar op dat moment wist ik absoluut niet of er nog iets zou zijn wanneer ik terugkwam.’
De deur van verzoening
In de kathedraal van St. Patrick in Dublin bevindt zich een deur waaraan een verhaal vastzit van vijf eeuwen oud. In 1492 hadden twee families, de Butlers en de FitzGeralds, ruzie over wie een bepaalde hoge functie in de regio moest krijgen. De strijd escaleerde en de Butlers zochten hun toevlucht in de kathedraal. De FitzGeralds kwamen met verzoek om een wapenstilstand, maar de Butlers durfden de deur niet te openen, waarachter ze zich verscholen hadden. Daarop hakten de FitzGeralds een gat in de deur, waardoorheen hun familiehoofd bij wijze van teken van vrede zijn hand stak. De twee families verzoenden zich met elkaar en zo werden ze van vijanden vrienden.
Het verhaal dat littekens vertellen
De vlinder fladderde tussen de viooltjes van mijn moeder door en er weer uit. Ik was nog maar een kind en wilde hem heel graag vangen. Ik rende uit onze achtertuin de keuken in en pakte een glazen pot, maar omdat ik zo’n haast had struikelde ik en kwam ik keihard neer op onze betonnen veranda. De glazen pot viel kapot onder mijn pols en gaf een lelijke snee die met achttien hechtingen geheeld moest worden. Nog steeds ligt het litteken als een rups op mijn pols en vertelt het verhaal van de wond en de genezing.
Een licht in het duister
In zijn boek These are the generations vertelt meneer Bae uit Noord-Korea over de trouw van God en de kracht waarmee het evangelie de duisternis met zijn licht doordringt. Zijn grootvader, zijn ouders en zijn eigen gezin werden allemaal vervolgd omdat ze hun geloof in Christus met de mensen deelden. Maar toen Bae in de gevangenis zat omdat hij een vriend over God verteld had, gebeurde er iets interessants: zijn geloof groeide. Dat gold ook voor zijn ouders toen ze in een concentratiekamp terechtkwamen. Zelfs daar bleven ze de liefde van Jezus met de mensen delen. Meneer Bae ervoer de waarheid van de belofte in Johannes 1:5: ‘Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen.’
Een onbekende weg
Mensen vragen me wel eens of ik ook een vijfjaren-plan heb. Maar hoe kan ik nu vijf jaar vooruit plannen op een weg die ik nog nooit gegaan ben?
Leef als een strijder
Emma van achttien spreekt met veel toewijding over Jezus op de sociale media, ook al zijn er pestkoppen die kritiek hebben op haar enthousiasme en blijde liefde voor Jezus. Sommigen maken akelige opmerkingen over haar uiterlijk. Anderen suggereren dat ze wel een heel laag IQ moet hebben om zo enthousiast over haar geloof te zijn. Alle nare woorden raken Emma diep in haar hart, maar ze blijft trouw en moedig de blijde boodschap verspreiden. Toch komt ze wel eens in de verleiding om te denken dat haar waarde en identiteit bepaald worden door de kritiek die anderen op haar hebben. Als dat gebeurt vraagt ze God om hulp, bidt voor de mensen die haar vervolgen, denkt na over de woorden van de Schrift en houdt vol met een kracht, moed en vertrouwen die de Geest haar geeft.
Kom bij het straatteam
Gezondheidswerkers in een bepaalde hoek van de wereld brengen medische zorg naar de straat om daklozen die aan opiumverslaving lijden met medicijnen te behandelen. Het is een initiatief dat begon als reactie op berichten over het groeiende aantal daklozen die verslaafd zijn. Gewoonlijk wacht een arts tot de patiënten naar zijn kliniek komen. Doordat ze in dit geval de zorg naar de patiënten brengen, hoeven dezen de uitdagingen van het openbaar vervoer niet aan te gaan of de afspraak te onthouden.
Zaadjes van genade
Bijna veertig jaar lang heeft een zekere man in India zijn best gedaan om een geblakerd, zanderig stuk land weer tot leven te wekken. Hij had toegekeken hoe erosie en veranderende ecosystemen het rivierland dat hij liefhad kapotgemaakt hadden, en begon één voor één bomen te planten, eerst bamboe en daarna katoen. Nu groeit er een vruchtbaar bos en leven er talloze wilde dieren op een gebied van meer dan 500 hectare. Toch is de man ervan overtuigd dat deze wedergeboorte niet iets is wat hij heeft laten gebeuren. Hij is diep doordrongen van de verbazingwekkende kracht van de natuur en verwondert zich erover hoe zaadjes door de wind naar de vruchtbare grond gevoerd worden. Ook de vogels en dieren helpen bij het zaaien en de rivieren dragen eraan bij dat de planten en bomen groeien en bloeien.
