Belangrijke reminders
Antropoloog Anthony Graesch meent dat de buitenkant van een koelkast duidelijk laat zien wat voor mensen belangrijk is. Bij een onderzoek onder diverse gezinnen merkten Graesch en zijn collega’s op dat een gezin gemiddeld 52 dingen aan de koelkast had hangen, van lesroosters en gezinsfoto’s tot kindertekeningen en magneten. Volgens Graesch is de koelkast een ‘schatkamer van gezinsherinneringen’.
Versterk je hart
De sportschool waar ik jarenlang naar toe ging om mijn oefeningen te doen sloot afgelopen maand de deuren, zodat ik een nieuwe moest zoeken. De oude plek was een warme vriendelijke ruimte waar veel mensen kwamen die onder het sporten graag een praatje maakten. Het ging er vrij relaxed aan toe. Mijn nieuwe sportschool is een veel serieuzere aangelegenheid, vol mannen en vrouwen die er vooral op uit zijn om hun lichaam sterker te maken. Ik zie hoe ze zweten en hun best doen. Hun lichaam ziet er sterk uit, maar soms vraag ik me af of hun hart ook door genade gesterkt wordt.
Samen staan we sterk
Haar dertig klasgenoten en al hun ouders keken toe hoe Mi’Asya zenuwachtige het podium beklom om tijdens de diploma-uitreiking een toespraak te houden. Nadat de directeur de microfoon aan haar lengte had aangepast, draaide Mi’Asya zich met de rug naar het ding en het publiek toe. Vanuit het publiek klonken aanmoedigende woorden: ‘Kom op, meisje, je kunt het wel.’ Maar ze gaf geen krimp. Toen liep een klasgenootje naar voren om naast haar te gaan staan. Met haar vriendin aan haar ene en de directeur aan haar andere zijde lazen ze met hun drieën de toespraak voor. Wat een mooi voorbeeld van hoe je iemand steunt!
Bid mee
Bij ons in Ghana is er een vrouwengroep die maandelijks een gebedsbijeenkomst houdt voor ons land en andere landen in Afrika. Toen hun eens gevraagd werd waarom ze zo onophoudelijk voor de volken bidden, merkte hun leider, Gifty Dadzie, op: ‘Kijk om je heen, luister en kijk naar het nieuws. Onze volken lijden: oorlogen, rampen, ziekten en geweld dreigen Gods liefde voor de mens en zijn zegen over ons te overschaduwen. Wij geloven dat God in nationale aangelegenheden kan ingrijpen, daarom loven we Hem om zijn zegeningen en smeken we om zijn tussenkomst.’
Wachten op God
Samen met een groep andere passagiers zat ik in een luchthavenbusje om op een ander vliegtuig over te stappen, toen de chauffeur de opdracht kreeg om ‘te blijven staan’. Het leek erop dat we onze aansluiting zouden missen, en een van de passagiers werd het allemaal te veel. Boos viel hij tegen de chauffeur uit, tegen wie hij zei dat hij zijn bevelen terzijde moest leggen of anders ‘een rechtszaak aan zijn broek zou krijgen’. Net op dat moment kwam een medewerker van de luchtvaartmaatschappij met een koffertje in zijn hand aan rennen. Hij keek de boze reiziger aan en hield blij het koffertje omhoog. Toen hij weer bij adem was gekomen zei hij: ‘U was uw koffertje vergeten. Ik hoorde u zeggen hoe belangrijk de vergadering was waar u naartoe op weg was, en ik dacht dat u hem wel nodig zou hebben.’
Ga eens lekker zitten
In mijn kindertijd reisde ons gezin maandelijks naar mijn grootouders aan moeders kant, die op een boerderij woonden. Zodra we uitstapten, begroette mijn oma Lester ons steevast met de woorden: ‘Kom binnen en ga eens lekker zitten!’ Dat was haar manier om te zeggen dat we ons gemak ervan moesten nemen en een tijdje bij haar blijven om eens goed bij te praten.
In de kou
Een wanhopige vrouw belde naar de woonorganisatie waar ik werkte. Door een probleem met de verwarming was het ijskoud in het huis dat ze huurde. In paniek vroeg ze hoe ze in die situatie voor haar kinderen moest zorgen. Snel gaf ik het officieel voorgeschreven antwoord: ‘Huur een kamer in een hotel en stuur de rekening naar de huiseigenaar.’ Boos hing ze weer op.
Bij je naam geroepen
Als ik een nieuwe groep studenten voor mijn schrijflessen krijg, zorg ik er altijd voor dat ik hun namen van tevoren al ken. Ik stop er tijd in om hun namen en foto’s in het studentenoverzicht te kennen. Als ze dan het klaslokaal binnenkomen, kan ik hen verwelkomen met ‘Hallo, Jessica’ of ‘Welkom, Trevor’. Dat doe ik omdat ik weet hoe belangrijk het is als iemand je kent en weet hoe je heet.
Onze ‘way of life’
Ik werd getroffen door een uitdrukking die ik in een hedendaagse bijbelvertaling tegenkwam. Toen ik op de uitdrukking ‘our way of life’ (onze manier van leven) googelde om de tekst te vinden, kwamen er veel resultaten die te maken hadden met dingen waarvan de mensen vonden dat ze een bedreiging vormen voor de manier van leven die ze verwachtten. Veel voorkomende gevaren die genoemd werden waren klimaatverandering, terrorisme en regeringsbeleid.
Het verleden achter je laten
Chris Baker is een tatoeage-kunstenaar die symbolen van pijn en verslaving in ware kunstwerken verandert. Veel van zijn klanten zijn voormalige bendeleden en slachtoffers van mensenhandel die met een of andere naam of code of een symbool gemerkt zijn.
Raak niet uit de koers
Op de laatste schooldag voor de vakantie haalden mijn vrouw en ik onze dochter op van school (op zo’n 100 kilometer van ons vandaan). Op de terugweg maakten we een omweg via een strandpaviljoen, waar we iets gebruikten. Terwijl we daar zaten te genieten bekeken we de boten die daar voor de kust lagen. Doorgaans liggen ze voor anker om te voorkomen dat ze wegdrijven, maar ik zag dat één boot helemaal los tussen de andere lag, en langzaam maar zeker naar open zee dreef.
Schokkende eerlijkheid
Toen de predikant tijdens de dienst aan een van zijn ouderlingen vroeg om de voorbede te doen, gaf de man een antwoord dat als een schok door de kerkzaal ging. ‘Sorry, dominee,’ zei hij, ‘maar op weg naar de kerk heb ik de hele tijd ruzie met mijn vrouw zitten maken, en ben nu echt niet in staat om te bidden.’ Een akelige stilte volgde, waarna de predikant zelf de voorbede deed. En de dienst ging verder. Achteraf beloofde de predikant zichzelf dat hij nooit meer iemand in het openbaar zou vragen om te bidden, als hij hem niet eerst persoonlijk gevraagd had.