Hij is dichtbij
Toen de solozanger tijdens de kerkdienst begon te zingen, werd de hele gemeente stil en was een en al oor. Met zijn warme bariton zong hij de ontroerende woorden van een oud lied van Gordon Jensen. De titel van dat lied drukt een gedachte uit die met het ouder worden steeds dierbaarder wordt: He’s as close as the mention of His Name’; vrij vertaald: Hij is zo dichtbij dat je zijn naam niet eens hoeft te noemen of Hij is er al.
De dierentuin van haar vader
June Williams was nog maar vier jaar oud toen haar vader drie hectare grond kocht om er een dierentuin zonder hekken of kooien op neer te zetten. Van haar jeugd herinnert ze zich nog goed hoe creatief haar vader was in zijn pogingen om wilde dieren te helpen om zich in hun gevangenschap vrij te voelen. Tegenwoordig is Chester Zoo een van de populairste parken met wilde dieren van Engeland, die op 44 hectare land 11.000 dieren herbergt. De dierentuin weerspiegelt haar vaders zorg om het welzijn van de dieren, onderwijs en natuurbehoud.
Belangrijker dan de telefoon
Als moeder van jonge kinderen kan ik nog wel eens in paniek raken. Mijn eerste reactie is dan om de telefoon te pakken en mijn moeder te bellen om haar te vragen wat ik moet doen tegen de allerlei van mijn zoon of het plotselinge gehoest van mijn dochter.
Wat is dat?
Mijn moeder heeft jarenlang zondagsschool gegeven. Op een keer wilde ze uitleggen hoe God de Israëlieten in de woestijn van eten voorzag. Om het verhaal een beetje te verlevendigen maakte ze iets dat voor manna stond. Ze sneed brood in kleine stukjes en deed op elk stukje een beetje honing, omdat manna volgens de bijbel ‘als honingkoek’ smaakte (Ex. 16:31).
Als de vragen blijven
Op 31 oktober 2014 viel een experimenteel ruimtevoertuig in stukken tijdens een testvlucht en stortte het neer in de Mojave-woestijn. De copiloot kwam om het leven terwijl de gezagvoerder het als door een wonder overleefde. Onderzoek bracht al snel aan het licht wat er gebeurd was, maar niet hoe het kwam. De kop boven een krantenartikel over de crash begon met de woorden ‘De vragen blijven’.
Spreken zonder nadenken
De laatste tijd heeft mijn dochter heel wat te stellen met haar gezondheid, en haar man zorgt op een geweldige manier voor haar. Ze heeft veel aan zijn steun. ‘Je boft echt fantastisch met zo’n vent!’ zei ik.
God de eer geven
We zaten midden in de kerkdienst, en die ochtend hadden we verschillende gasten. Toen de spreker op de helft van zijn preek was, zag ik dat een van hen de zaal uitliep. Ik was benieuwd wat er was en lichtelijk bezorgd, dus ik liep achter haar aan naar buiten.
Lessen voor de allerkleinsten
Toen mijn dochter vertelde over een probleem waar ze in de schoolkantine tegenaan liep, was het eerste dat ik me afvroeg hoe ik het voor haar kon oplossen. Maar daarna kwam een andere gedachte bij me op. Misschien liet God het probleem wel toe om haar de kans te geven om te zien hoe Hij werkt, en om Hem beter te leren kennen. In plaats van haar zo snel mogelijk van haar probleem te verlossen, besloot ik met haar te gaan bidden. En ziedaar, het probleem loste zich vanzelf op, zonder dat ik me ermee hoefde te bemoeien.
Geen gevangene meer
Een man van middelbare leeftijd kwam naar me toe. Ik had zojuist een workshop gegeven bij het bedrijf waar hij werkte, en hij had een vraag voor me: ‘Ik ben al bijna mijn hele leven christen, maar ik stel mezelf voortdurend teleur. Hoe komt het toch dat ik altijd dingen lijk te doen die ik niet wil, en nooit de dingen doe waarvan ik weet dat ik ze moet doen? Zou God het niet een keer zat worden met mij?’ Twee andere mannen die naast me stonden wekten de indruk dat ze het antwoord op die vraag ook graag zouden horen.
Welkom thuis!
Toen we met onze zoon een bijzonder lastige tijd doormaakten, werd ik na de dienst een keer door een vriend van ons aangeschoten. ‘Ik wil graag dat je weet dat ik elke dag voor jou en jullie zoon bidt,’ zei hij. Daarna voegde hij eraan toe: ‘Ik voel me zo schuldig.’
Echte mensen, een echte God
Een paar jaar geleden kreeg ik een brief van een lezer van Ons Dagelijks Brood. Het was een reactie op een stukje over een tragedie in ons gezin, waarover ik geschreven had. ‘Toen je over die tragedie vertelde,’ zo schreef de briefschrijver, ‘besefte ik dat de schrijvers echte mensen zijn met echte problemen.’ En zo is het! Als ik mijn blik laat gaan over de mannen en vrouwen die deze stukjes schrijven, dan zie ik gevallen van kanker en van tegendraadse kinderen en van onvervulde dromen, en van allerlei andere soorten van verlies. Het klopt: we zijn gewone, normale, echte mensen die schrijven over een echte God die onze echte problemen begrijpt.
Jij eerst
Op 1 mei 1963 bereikten de in Tibet geboren Sherpa Nawang Gombu en de Amerikaan Jim Whittaker de top van de Mount Everest. Toen ze dichtbij waren dachten ze allebei aan de eer om als eerste van hun tweeën de laatste stap naar de top te zetten. Whittaker gebaarde naar Gombu om voor te gaan, maar Gombu sloeg het af en zei glimlachend: ‘Jij eerst, grote Jim!’ Uiteindelijk besloten ze precies tegelijk de laatste stap naar de top te zetten.
