Zichtbare kwetsbaarheid
Toen ik een paar weken na de operatie aan mijn schouder voor het eerst weer echt op pad ging, vond ik het maar eng. Ik was aardig aan de mitella gewend geraakt, maar zowel de chirurg als mijn fysiotherapeut zei dat het beter was om hem nu af te doen. Juist op dat moment las ik ergens de volgende tip: ‘Het dragen van een mitella in deze fase wordt afgeraden behalve als zichtbaar teken van kwetsbaarheid in een situatie die niet onder controle is.’
Gods schuurpapier
De woorden van mijn vriendin staken me. Terwijl ik probeerde in slaap te komen, vocht ik ervoor om haar scherpe opmerkingen over mijn veel te stellige mening uit mijn hoofd te krijgen. Toen ik daar zo lang te woelen, vroeg ik God om zijn wijsheid en vrede. Een paar weken later zat ik er nog steeds mee in mijn maag, en bad ik: ‘Dit doet pijn, Heer, maar laat me zien op welke punten ik moet veranderen. Laat me zien waarin zij gelijk heeft.’
Test match
Een test match bij cricket kan een ware beproeving zijn. De deelnemende teams spelen van 11 uur ’s ochtends tot 6 uur ’s avonds, met pauzes voor de lunch en de thee, maar de wedstrijden kunnen soms wel vijf dagen lang duren. Het is niet alleen een test van hun sportieve vaardigheden, maar evengoed van hun uithoudingsvermogen.
Het verkeerde hoefijzer
De nederlaag die Napoleon zo’n tweehonderd jaar geleden in Rusland leed wordt aan de harde Russische winter toegeschreven. Een van de concrete problemen daarbij was dat zijn paarden zomer-hoefijzers droegen. Toen de winter toesloeg kwamen die paarden om doordat ze op de ijzige wegen uitgleden, waarover ze de bevoorradingskarren moesten trekken. Doordat Napoleons leger niet meer bevoorraad kon worden, overleefde slechts 10.000 van de 400.000 man de tocht. Een kleine uitglijer met rampzalige gevolgen.
Vrij van angst
Angst sluipt ongevraagd mijn hart binnen. Hij schetst een plaatje van hulpeloosheid en hopeloosheid. Hij pakt me mijn rust en concentratie af. En waar ben ik dan bang voor? Ik ben bezorgd om de veiligheid van mijn gezin of de gezondheid van de mensen van wie ik houd. Ik raak in paniek als ik mijn baan kwijtraak of een relatie stukloopt. Angst richt mijn aandacht naar binnen en brengt een hart aan het licht dat het soms moeilijk vindt om te blijven vertrouwen.
De race van het menselijke ras
De wekker gaat af. Weer veel te vroeg, zo lijkt het. Maar je hebt een lange dag voor je liggen. Er ligt veel werk op je te wachten, je hebt afspraken waaraan je je moet houden, mensen om voor te zorgen of dat allemaal en nog meer. Dag na dag racen we van het een naar het ander. In het Engels heet het menselijke ras niet voor niets ‘the human race’, zoals een slimmerd eens opmerkte.
Afleidingsmanoeuvres
Toen mijn vrouw en ik voor het eerst gingen samenwerken aan een schrijfproject, werd het pijnlijk duidelijk wat het grootste probleem ging worden: uitstellen. Haar taak was het om wat ik schreef te redigeren en me aan het schema te houden; mijn taak leek het te zijn om haar gek te maken. Gelukkig wonnen haar organisatievermogen en geduld het meestal van mijn weerstand tegen deadlines en sturing.
Hij begrijpt het
Sommige kleine kinderen kunnen ’s avonds moeilijk in slaap komen. Daar kunnen allerlei redenen voor zijn, maar mijn dochter legde uit waarom zij er last van had, toen ik haar op een avond had ingestopt en de kamer uit wilde lopen. ‘Ik ben bang in het donker,’ zei ze. Ik deed mijn best om uit te leggen waarom dat niet nodig was, maar liet toch een nachtlampje aan zodat ze zich ervan kon verzekeren dat er geen monsters in haar kamer waren.
Op de plaats
Het militaire bevel ‘Mark Time, March’ (‘op de plaats, mars’) betekent dat je moet marcheren terwijl je op dezelfde plaats blijft. Het is een actieve vorm van pauzeren van een voorwaartse beweging terwijl je mentaal alert blijft en op het volgende bevel wacht.
Misplaatst vertrouwen
Ik mag graag naar vogels kijken. Dat is een hobby die ik al had tijdens mijn jeugd in een bosdorp in Ghana, waar een oneindig aantal vogelsoorten te vinden was. In de buitenwijk van de stad waar ik tegenwoordig woon deed ik laatst een waarneming van het gedrag van een aantal kraaien, die ik erg interessant vond. Toen ze naar een boom vlogen die zijn meeste bladeren al was kwijtgeraakt, besloten ze daar een tijdje uit te rusten. Je zou denken dat ze op de stevige takken zouden landen, maar in plaats daarvan zochten ze een plekje op de verdroogde, zwakke takken, die dan ook al snel afknapten. Ze fladderden zich in veiligheid, maar deden vervolgens weer precies het zelfde. Kennelijk leerde hun vogel-intuïtie ze niet om de stevigere takken op te zoeken, die een veel betrouwbaardere en veiligere rustplek waren.
Een open hand
In 1891 werd ene Biddy Mason in een anoniem graf begraven. Op zich was dat niet ongebruikelijk voor een vrouw die als slavin geboren was, maar voor iemand die zo veel bereikt had als Biddy was het toch wel opmerkelijk. Nadat ze in 1856 via een rechtszaak haar vrijheid veroverd had, zorgde een combinatie van haar vaardigheden als verpleegkundige en verstandige keuzes op zakelijk gebied ervoor dat ze een klein fortuin bij elkaar won. Ze zag de ellende waarin immigranten en gevangenen terechtkwamen en trok het zich aan. Ze investeerde zo vaak in allerlei liefdadigheidswerk dat mensen die hulp nodig hadden voor haar huis in de rij gingen staan. In 1872, toen haar slavernij nog maar zestien jaar achter haar lag, financierde ze met haar zoon de oprichting van de First African Methodist Episcopal Church in Los Angeles.
Het geschenk en de gever
Het is maar een kettinkje. Vijf kleine blokjes die door een schoenveter bij elkaar gehouden worden. Mijn dochter gaf het me jaren geleden toen ze zeven was. Nu is de veter gerafeld en vertonen de blokjes allerlei beschadigingen, maar hun boodschap is er één die nooit veroudert: ‘I PAP’.
