Op de plaats
Het militaire bevel ‘Mark Time, March’ (‘op de plaats, mars’) betekent dat je moet marcheren terwijl je op dezelfde plaats blijft. Het is een actieve vorm van pauzeren van een voorwaartse beweging terwijl je mentaal alert blijft en op het volgende bevel wacht.
Misplaatst vertrouwen
Ik mag graag naar vogels kijken. Dat is een hobby die ik al had tijdens mijn jeugd in een bosdorp in Ghana, waar een oneindig aantal vogelsoorten te vinden was. In de buitenwijk van de stad waar ik tegenwoordig woon deed ik laatst een waarneming van het gedrag van een aantal kraaien, die ik erg interessant vond. Toen ze naar een boom vlogen die zijn meeste bladeren al was kwijtgeraakt, besloten ze daar een tijdje uit te rusten. Je zou denken dat ze op de stevige takken zouden landen, maar in plaats daarvan zochten ze een plekje op de verdroogde, zwakke takken, die dan ook al snel afknapten. Ze fladderden zich in veiligheid, maar deden vervolgens weer precies het zelfde. Kennelijk leerde hun vogel-intuïtie ze niet om de stevigere takken op te zoeken, die een veel betrouwbaardere en veiligere rustplek waren.
Een open hand
In 1891 werd ene Biddy Mason in een anoniem graf begraven. Op zich was dat niet ongebruikelijk voor een vrouw die als slavin geboren was, maar voor iemand die zo veel bereikt had als Biddy was het toch wel opmerkelijk. Nadat ze in 1856 via een rechtszaak haar vrijheid veroverd had, zorgde een combinatie van haar vaardigheden als verpleegkundige en verstandige keuzes op zakelijk gebied ervoor dat ze een klein fortuin bij elkaar won. Ze zag de ellende waarin immigranten en gevangenen terechtkwamen en trok het zich aan. Ze investeerde zo vaak in allerlei liefdadigheidswerk dat mensen die hulp nodig hadden voor haar huis in de rij gingen staan. In 1872, toen haar slavernij nog maar zestien jaar achter haar lag, financierde ze met haar zoon de oprichting van de First African Methodist Episcopal Church in Los Angeles.
Het geschenk en de gever
Het is maar een kettinkje. Vijf kleine blokjes die door een schoenveter bij elkaar gehouden worden. Mijn dochter gaf het me jaren geleden toen ze zeven was. Nu is de veter gerafeld en vertonen de blokjes allerlei beschadigingen, maar hun boodschap is er één die nooit veroudert: ‘I PAP’.
Onverwacht
Mijn vrouw en ik reden midden in de zomerhitte dwars door de zuidelijke staten van Amerika heen, toen we stopten om een ijsje te eten. Aan de muur achter de toonbank hing een bordje waarop stond: ‘Absoluut geen snowmobiles toegestaan.’ Op die plek was dit zo onverwacht, dat de humor uitstekend werkte.
Van rouwen naar dansen
‘We gaan je functie opheffen.’ Zo’n tien jaar geleden waren dat de woorden waarmee het bedrijf waarvoor ik werkte mij tot mijn ontzetting aan de kant schoof. Ik was er kapot van, deels omdat mijn taak als redacteur een belangrijk deel van mijn identiteit vormde. Onlangs ging er eenzelfde verdrietig gevoel door me heen toen bleek dat mijn freelance baan af zou lopen. Ditmaal greep het evenwel minder diep in, omdat ik door de jaren heen Gods trouw ervaren heb en meegemaakt heb hoe Hij mijn rouwbeklag in vreugde kan doen veranderen.
Is er iets dat ik moet weten?
Tijdens een concert beantwoordde singer-songwriter David Wilcox iemand uit het publiek, die wilde weten hoe hij zijn liedjes schrijft. Hij vertelde dat het schrijfproces voor hem drie elementen bevatte: een rustige ruimte, een leeg vel papier en de vraag ‘Is er iets dat ik moet weten?’ Dat leek me nu eens een prima aanpak voor een volgeling van Jezus, die aan het begin van elke dag zoekt naar wat Gods wil voor die dag is.
Niet de gemakkelijkste weg
De weg die we in ons leven gaan is vaak moeilijk. Dus als je verwacht dat God je altijd een gemakkelijke weg te gaan geeft, kun je zomaar in de verleiding komen om Hem de rug toe te keren wanneer het terrein moeilijker begaanbaar wordt.
Een goede les
Mary had haar man verloren en begon flink met haar gezondheid te tobben toen haar dochter haar uitnodigde om in het nieuwe ‘aanleunwoninkje’ te komen wonen, dat ze pas aan haar eigen huis had laten aanbouwen. Hoewel ze haar vrienden en overige familieleden moest achterlaten, was Mary er toch blij mee dat God zo goed voor haar zorgde.
De taal van de liefde
Toen mijn grootmoeder als zendeling naar Mexico ging, kostte het haar veel moeite om Spaans te leren. Op een dag gingze naar de markt. Ze liet haar boodschappenlijstje aan het meisje zien dat haar hielp. ‘Het staat er in twee talen op’,’ zei ze (lenguas, tongen). Maar wat ze bedoelde was dat het in twee idiomas opgeschreven was. De slager hoorde wat ze gezegd had en nam aan dat ze twee koeientongen wilde kopen. Mijn grootmoeder kreeg het pas door toen ze weer thuis was. Ze had nog nooit eerder koeientong klaargemaakt!
Alles wat we nodig hebben en nog veel meer
Toen G.K. Chesterton is op het Engelse platteland op een veld zat en plotseling opstond, barstte hij in lachen uit. Dit gebeurde zo plotseling en klonk zo luid dat de koeien hun ogen niet van hem af konden houden.
Onze voornaamste taak
Toen een Britse geleerde de wereldgodsdiensten opriep om samen te werken aan wereldwijde eenheid, klonk overal op de wereld applaus. Ze wees erop dat de grote religies allemaal het geloof in de Gouden Regel gemeenschappelijk hadden, en stelde: ‘Onze voornaamste taak in deze tijd is om een wereldwijde maatschappij op te bouwen waarin mensen van alle overtuigingen in vrede en harmonie kunnen samenleven.’
