Kijk naar de hemel
Bram was onrustig door allerlei kwesties die op zijn werk en thuis speelden, en besloot een wandeling te maken. Het was voorjaar, en de avondlucht trok hem naar buiten. Terwijl de oneindige hemel donkerblauw en later zwart kleurde, kwam er een steeds dikkere mist boven het drassige land te hangen. De sterren kwamen tevoorschijn als voorboden voor de maan die in het oosten opkwam. Voor Bram werd het een diepe, geestelijke ervaring. Hij is er echt, ging het door zijn hoofd. God is er, en dit alles is van Hem.
Liefde zonder grenzen
Tijdens de Boxeropstand die in 1900 in China plaatsvond, zat een groepje zendelingen in de val in een huis in T’ai Yüan Fu. Ze besloten dat hun enige kans om te overleven was als ze dwars door de menigte heen zouden rennen die om hun dood schreeuwde. Dankzij de wapens die ze hadden wisten ze aan het onmiddellijke gevaar te ontkomen. Een van hen, Edith Coombs, zag evenwel dat twee van haar gewonde Chinese leerlingen niet ontkomen waren, en ze rende terug om hen te helpen. Ze wist er één vrij te krijgen, maar toen ze voor de tweede terugging struikelde ze, en werd ze gedood.
Masker
Patty doet erg haar best om ervoor te zorgen ze door iedereen bewonderd wordt. Ze doet zich bijna altijd zo vrolijk mogelijk voor, zodat het anderen zal opvallen en ze haar een compliment zullen geven. Van sommigen krijgt ze bevestiging omdat ze zien hoe zij mensen in de gemeenschap helpt. Maar af en toe komt de echte Patty naar boven, en die geeft toe: ‘Ik houd veel van de Heer, maar soms heb ik het gevoel dat mijn leven één grote schijnvertoning is.’ Achter veel van haar pogingen om goed over te komen zit haar eigen onzekerheid, en laatst vertelde ze dat ze het bijna niet meer kan opbrengen om haar masker op te houden.
De twaalfde man
In het American football-stadion van de Texas A&M universiteit hangt een groot bord waarop staat Home of the 12th man: ‘thuisbasis van de twaalfde man’. Per team staan er elf spelers op het veld, en de ‘twaalfde man’ bestaat uit de duizenden studenten die de hele wedstrijd door op de tribunes staan om hun ploeg aan te moedigen. Deze traditie gaat terug op een gebeurtenis in 1922, toen de coach een student die toekeek vroeg om zich om te kleden en klaar te staan om een gewonde speler te vervangen. Hoewel hij toen uiteindelijk het veld niet op hoefde, betekende het feit dat hij aan de zijlijn klaarstond een grote bemoediging voor het team.
Doe ik ertoe?
Ik sta in de rij in de supermarkt en kijk wat om me heen. Ik zie tieners met kale koppen en neuspiercings die tussen de snacks zoeken; een jonge vent in een strak pak die één biefstuk, een paar asperges en één forse aardappel in zijn mandje legt; een oudere vrouw die niet kan kiezen of ze perziken of aardbeien zal nemen. Kent God de naam van al die mensen? vraag ik mezelf af. Doen ze er stuk voor stuk toe voor Hem?
En nu allemaal tegelijk
Toen Nicholas Taylor in het Australische Perth op de trein stapte, kwam hij met zijn been vast te zitten tussen het perron en een forensenwagon. Te hulp schietende veiligheidsmedewerkers konden hem niet los krijgen, en daarom trommelden ze een kleine vijftig passagiers op. Ze moesten een lange rij vormen en allemaal tegelijk tegen de trein aan duwen. Dankzij hun gezamenlijke inspanning werd de wagon een klein stukje weggeduwd, en kon Taylor zijn been wegtrekken.
Luister aandachtig
Ik zat in de kerkzaal met mijn gezicht naar de predikant. Mijn blik bleef op hem gericht. Uit mijn houding zou je opmaken dat ik alles wat hij zei nauwlettend in me op nam. Plotseling hoorde ik hoe iedereen om me heen lachte en in zijn handen klapte. Verrast keek ik om me heen. Kennelijk had de spreker iets grappigs gezegd, maar ik had niet het flauwste benul wat dat zou kunnen zijn. Het had geleken of ik goed zat op te letten, maar in werkelijkheid waren mijn gedachten heel ver afgedwaald.
Brood!
Ik woon in een stadje in Mexico waar je iedere ochtend en avond een karakteristieke kreet kunt horen: ‘Brood!’ Een man met een enorme mand op zijn fiets biedt de inwoners een grote variëteit aan zoete en zoute broodwaren te koop aan. Vroeger woonde ik in een veel grotere stad waar ik de deur uit moest om bij de bakker brood te gaan kopen. Ik vind het dan ook geweldig dat ik nu vers brood bij de voordeur afgeleverd krijg.
Goed kijken
Als je Raleigh ziet, dan denk je dat hij een goede waakhond is. Hij is groot en gespierd en heeft een heel dikke vacht. Hij weegt ook nog eens meer dan 45 kilo. Maar ondanks zijn uiterlijk kan Raleigh het prima met de mensen vinden. Zijn eigenaar neemt hem wel eens mee naar een verpleeghuis of ziekenhuis, waar hij het vermogen heeft de mensen een glimlach om de mond te toveren.
Een nieuw doel
De negentiende-eeuwse kleermaker Jacob David had een probleem. Het was tijdens het hoogtepunt van de goudkoorts in Amerika, en de broeken van de goudzoekers en mijnwerkers bleven verslijten. Maar hij bedacht er iets op. Hij ging naar de plaatselijke textielgroothandel van ene Levi Strauss, kocht een partij zeildoek en begon van het zware, stevige materiaal broeken te maken. De blue jeans was geboren. Tegenwoordig is de spijkerbroek (zoals die van Levi’s) een van de populairste kledingstukken van de hele wereld, en dat allemaal omdat iemand bedacht om zeildoek voor een nieuw doel te gebruiken.
Tekenen en gevoelens
Een jongeman uit mijn kennissenkring heeft de gewoonte om God om tekenen te vragen. Dat hoeft op zich niet erg te zijn, maar als hij bidt heeft hij nogal sterk de neiging om naar bevestiging in zijn eigen gevoel te zoeken. Hij bidt bijvoorbeeld: ‘Heer, als U wilt dat ik X doe, doet U dan alstublieft Y, zodat ik weet dat het goed is.’
We hadden er geen idee van
Op een ijskoude avond waren vrijwilligers van een plaatselijke kerk bezig om eten uit te delen aan de bewoners van een vervallen flat. Een vrouw was erg blij met het voedsel dat ze kreeg. Ze liet de vrijwilligers haar lege kast zien en zei dat ze de verhoring van haar gebeden waren.
