Wachten op God
Samen met een groep andere passagiers zat ik in een luchthavenbusje om op een ander vliegtuig over te stappen, toen de chauffeur de opdracht kreeg om ‘te blijven staan’. Het leek erop dat we onze aansluiting zouden missen, en een van de passagiers werd het allemaal te veel. Boos viel hij tegen de chauffeur uit, tegen wie hij zei dat hij zijn bevelen terzijde moest leggen of anders ‘een rechtszaak aan zijn broek zou krijgen’. Net op dat moment kwam een medewerker van de luchtvaartmaatschappij met een koffertje in zijn hand aan rennen. Hij keek de boze reiziger aan en hield blij het koffertje omhoog. Toen hij weer bij adem was gekomen zei hij: ‘U was uw koffertje vergeten. Ik hoorde u zeggen hoe belangrijk de vergadering was waar u naartoe op weg was, en ik dacht dat u hem wel nodig zou hebben.’
Ga eens lekker zitten
In mijn kindertijd reisde ons gezin maandelijks naar mijn grootouders aan moeders kant, die op een boerderij woonden. Zodra we uitstapten, begroette mijn oma Lester ons steevast met de woorden: ‘Kom binnen en ga eens lekker zitten!’ Dat was haar manier om te zeggen dat we ons gemak ervan moesten nemen en een tijdje bij haar blijven om eens goed bij te praten.
In de kou
Een wanhopige vrouw belde naar de woonorganisatie waar ik werkte. Door een probleem met de verwarming was het ijskoud in het huis dat ze huurde. In paniek vroeg ze hoe ze in die situatie voor haar kinderen moest zorgen. Snel gaf ik het officieel voorgeschreven antwoord: ‘Huur een kamer in een hotel en stuur de rekening naar de huiseigenaar.’ Boos hing ze weer op.
Bij je naam geroepen
Als ik een nieuwe groep studenten voor mijn schrijflessen krijg, zorg ik er altijd voor dat ik hun namen van tevoren al ken. Ik stop er tijd in om hun namen en foto’s in het studentenoverzicht te kennen. Als ze dan het klaslokaal binnenkomen, kan ik hen verwelkomen met ‘Hallo, Jessica’ of ‘Welkom, Trevor’. Dat doe ik omdat ik weet hoe belangrijk het is als iemand je kent en weet hoe je heet.
Onze ‘way of life’
Ik werd getroffen door een uitdrukking die ik in een hedendaagse bijbelvertaling tegenkwam. Toen ik op de uitdrukking ‘our way of life’ (onze manier van leven) googelde om de tekst te vinden, kwamen er veel resultaten die te maken hadden met dingen waarvan de mensen vonden dat ze een bedreiging vormen voor de manier van leven die ze verwachtten. Veel voorkomende gevaren die genoemd werden waren klimaatverandering, terrorisme en regeringsbeleid.
Het verleden achter je laten
Chris Baker is een tatoeage-kunstenaar die symbolen van pijn en verslaving in ware kunstwerken verandert. Veel van zijn klanten zijn voormalige bendeleden en slachtoffers van mensenhandel die met een of andere naam of code of een symbool gemerkt zijn.
Raak niet uit de koers
Op de laatste schooldag voor de vakantie haalden mijn vrouw en ik onze dochter op van school (op zo’n 100 kilometer van ons vandaan). Op de terugweg maakten we een omweg via een strandpaviljoen, waar we iets gebruikten. Terwijl we daar zaten te genieten bekeken we de boten die daar voor de kust lagen. Doorgaans liggen ze voor anker om te voorkomen dat ze wegdrijven, maar ik zag dat één boot helemaal los tussen de andere lag, en langzaam maar zeker naar open zee dreef.
Schokkende eerlijkheid
Toen de predikant tijdens de dienst aan een van zijn ouderlingen vroeg om de voorbede te doen, gaf de man een antwoord dat als een schok door de kerkzaal ging. ‘Sorry, dominee,’ zei hij, ‘maar op weg naar de kerk heb ik de hele tijd ruzie met mijn vrouw zitten maken, en ben nu echt niet in staat om te bidden.’ Een akelige stilte volgde, waarna de predikant zelf de voorbede deed. En de dienst ging verder. Achteraf beloofde de predikant zichzelf dat hij nooit meer iemand in het openbaar zou vragen om te bidden, als hij hem niet eerst persoonlijk gevraagd had.
Vaste grond onder je voeten
De wandelpaden in het historische wandelgebied langs de rivier in de Amerikaanse stad Savannah zijn geplaveid met een mix van allerhande stenen. Volgens de inwoners van de stad werden die stenen eeuwen geleden als ballast gebruikt in schepen waarmee men de Atlantische Oceaan overstak. In Amerika werd het ruim volgeladen met handelswaar, en daarom waren de stenen niet langer nodig. Ze bleven ter plekke achter, waar ze gebruikt werden om de straten rond het havengebied te plaveien. Die stenen hadden hun primaire taak volbracht: het stabiliseren van een schip tijdens de oversteek van de oceaan.
Zijn liefdevolle aanwezigheid
Met veel verdriet vernamen we dat onze goede vriendin Cindy kanker bleek te hebben. Ze was een zeer levenslustige meid, die een zegen was voor iedereen die ze tegenkwam. We waren blij toen het een tijdje beter leek te gaan, maar een paar maanden later kwam de kanker dubbel en dwars terug. Voor ons was ze nog veel te jong om al te sterven. Later vertelde haar man me over de laatste uren van haar leven. Ze was erg verzwakt en kon bijna niet meer praten, maar ze fluisterde tegen hem: ‘Blijf gewoon maar bij me.’ Wat ze in die donkere uren het meest nodig had, was dat hij er gewoon was.
Jezus dienen
Ik werk als secretaris,’ vertelde een vriendin mij. ‘Als ik dat tegen de mensen zeg, dan kijken ze me soms wat meewarig aan. Maar wanneer ze horen voor wie ik als secretaris werk, dan worden hun ogen groot van bewondering!’ Oftewel: in de samenleving worden sommige banen als minder belangrijk gezien dan andere, tenzij er een of ander verband is met rijke of beroemde personen.
Een afgelegen plek
Het eiland Tristan da Cunha is vooral bekend om zijn geïsoleerde ligging. Dankzij de 288 mensen voor wie het hun thuis is, is het is het meest afgelegen bewoonde eiland van de wereld. Het ligt in het zuidelijke deel van de Atlantische Oceaan op bijna 3000 kilometer van Zuid-Afrika af, het meest nabije vasteland. Wie er op bezoek wil gaan moet een reis van zeven dagen per boot maken, want op het hele eiland is geen landingsbaan te vinden.
