Je dagelijkse voedsel
Toen Kerry en Paul met elkaar trouwden, konden ze geen van beiden koken. Toch besloot Kerry op een avond om een poging te wagen: ze wilde spaghetti maken. Ze maakte zo veel dat ze er de volgende dag nog een keer van konden eten. Op dag drie bood Paul aan om het ook te proberen. Ditmaal maakte hij twee keer zo veel pasta en saus in de hoop dat ze er het hele weekend mee konden doen. Maar toen het stel die avond aan tafel ging, was het Kerry die verzuchtte: ‘Ik kan geen spaghetti meer zien.’
Een remedie is bij de hand
Terwijl ik de gids van het natuurpark op de Bahama’s volgde, maakte ik aantekeningen over de planten die hij aanwees in het oerbos waar we doorheen liepen. Hij vertelde welke bomen we het beste konden vermijden. De metopium toxiferium (‘poisonwood’ of ‘gifhout’) is een boomsoort die een zwart sap afscheidt die een pijnlijke, jeukende uitslag op de huid geeft. Maar geen paniek. Het tegengif is er meestal direct naast te vinden. ‘Maak een snee in de rode bast van de gomelemi-boom’, vertelde hij, ‘en smeer het sap op de uitslag. Die begint meteen te genezen.’
Wie ben ik?
Dave genoot van zijn baan, maar al geruime tijd werd hij een heel andere kant op getrokken. Nu stond hij op het punt om zijn droom te vervullen en de zending in te gaan. Maar merkwaardig genoeg sloeg juist toen de twijfel toe.
Gewoon ons werk?
Ik keek uit over de groene, rollende heuvels van het Noord-Engelse Lancashire. Plukjes schapen waren te zien op groene velden die omheind werden door stenen muurtjes. Schapenwolken dreven aan de helderblauwe hemel. Ik ademde diep in en genoot van het uitzicht. Toen ik iets over het schitterende landschap opmerkte tegenover de gastvrouw van het retraitecentrum waar we verbleven, zei ze: ‘Ach weet je, dat viel mij nooit op tot onze gasten me erop wezen. We wonen hier al zo lang. Toen we nog een boerderij hadden, was dit alles gewoon ons werk.’
Leef alsof Jezus morgen terugkomt
Ik ken een liedje van countryzanger Tim McGraw dat me wel inspireert, ‘Live Like You Were Dying’. Dat betekent zoiets als ‘leef alsof morgen je laatste dag is’. Daarin beschrijft hij een aantal bijzondere dingen die een man doet van zijn ‘bucket-list’, nadat hij slecht nieuws over zijn gezondheid heeft gekregen. Daarnaast koos hij ervoor om mensen meer lief te hebben en te vergeven en op een mildere toon met hen te praten. Het liedje is een aanbeveling om wat er rest van je leven op een goede manier te leven, alsof je weet dat het weldra voorbij zal zijn.
Een moedige daad van geloof
Desmond Doss werd tijdens de Tweede Wereldoorlog opgeroepen om in dienst te gaan, maar niet als soldaat. Vanwege zijn religieuze overtuiging hoefde hij niet met een geweer rond te lopen, maar zijn rol als hospik vervulde hij op zeer kundige wijze. In één veldslag trotseerde hij intensief en constant vijandelijk vuur om vijfenzeventig soldaten van zijn eenheid in veiligheid te brengen nadat ze gewond waren geraakt. Zijn verhaal wordt verteld in de documentaire The Conscientious Objector, en gedramatiseerd nagespeeld in de film Hacksaw Ridge.
Vals gevoel van veiligheid
Toen onze hond Rupert nog een puppy was, durfde hij niet naar buiten te gaan. Hij was er zo bang voor dat ik hem mee moest slepen als we naar het park gingen. Toen we op een goede dag daar waren aangekomen, was ik zo dom om hem van de lijn te halen. Meteen sprintte hij naar huis, in een rechte lijn terug naar de plek waar hij zich veilig voelde.
Geschikt in Gods ogen
Toen ik afstudeerde wist ik vrijwel niets van computers of het bedrijfsleven. Toch vond ik vrijwel direct een baan bij een technologisch adviesbureau. Uit het sollicitatiegesprek begreep ik dat het bedrijf weinig waarde hechtte aan werkervaring. In plaats daarvan legde het de nadruk op persoonlijke kwaliteiten zoals het vermogen om op een creatieve manier problemen op te lossen, een goed inschattingsvermogen en het vermogen om te kunnen samenwerken in een team. Men ging ervan uit dat nieuwe werknemers de noodzakelijke vaardigheden wel konden aanleren, zolang ze maar het type mensen waren waar het bedrijf naar op zoek was.
Een schild om me heen
Onze gemeente maakte een groot verlies mee toen Paul, onze begiftigde aanbiddingsleider, bij een bootongeluk om het leven kwam. Hij was pas eenendertig jaar oud. Hij en zijn vrouw, DuRhonda, hadden al heel wat verdrietige dingen meegemaakt. Zo hadden ze maar liefst zeven ongeboren kindjes begraven. En nu zou er nog een graf naast die kleine grafjes komen. De verpletterende crisis die dit gezin meemaakte betekende een enorme klap voor iedereen om hen heen.
Groeien en leren
‘Je wordt uitwisselingsstudent!’ Ik was zeventien en vond het geweldig om te horen dat ik was aangenomen om een tijdje Duitsland te studeren. Alleen zou ik over drie maanden al vertrekken, en had ik nog nooit één Duitse les gevolgd.
Naam boven alle naam
De naam Antonio Stradivari (1644-1737) heeft een legendarische klank in de wereld van de muziek. Het vakmanschap en het heldere geluid van zijn violen, cello’s en altviolen worden zo gewaardeerd dat vele ervan een eigen naam hebben gekregen. Een ervan staat bijvoorbeeld bekend als de Messiah-Salabue Stradivarius. Toen violist Joseph Joachim (1831-1907) erop speelde, schreef hij: ‘Het geluid van de Strad, die unieke ‘Messie’ duikt steeds weer op in mijn herinnering met zijn combinatie van zoete klanken en grandeur.’
Aan de wijnstok
In een voorjaar dat volgde op een bijzonder barre winter waarin ze een familielid hielp om door een lange periode van ziekte heen te komen, voelde Emma zich erg bemoedigt zo vaak ze langs een kersenboom liep in haar woonplaats, Cambridge. Tussen de roze bloesems groeide witte knoppen. Een slimme tuinman had takken met witte bloemen in de boom geënt. Wanneer Emma langs de ongewone boom liep, moest ze denken aan wat Jezus gezegd heeft over de Wijnstok en de takken, zijn volgelingen (Joh. 15:1-8).
