Achteruit lopen
Laatst stuitte ik op een oud item uit een Brits bioscoopjournaal over de zesjarige Flannery O’Connor, die in 1932 op de boerderij van haar ouders gefilmd werd. Flannery, die later een bekende schrijfster zou worden, had de nieuwsgierigheid van de filmers gewekt omdat ze een kip geleerd had achteruit te lopen. Dit was een uniek feit, maar daarnaast zag ik in dit inkijkje in de geschiedenis een mooie metafoor. Dankzij haar gevoel voor literatuur en haar geestelijke overtuigingen bracht Flannery haar negenendertig jaar absoluut door met ‘achteruit lopen’. Ze dacht en schreef op een manier die totaal haaks stond op de cultuur. Uitgevers en lezers stonden versteld van de wijze waarop haar bijbelse thema’s ingingen tegen de religieuze standpunten die ze verwachtten.
Ja natuurlijk
Na een lange dag zakte Shirley op haar lekkere stoel neer. Ze keek uit het raam en zag een ouder stel dat met veel moeite een deel van een oud tuinhek meezeulde, dat op ze op de stoep hadden gevonden, en waaraan een bordje ‘gratis mee te nemen’ hing. Shirley riep haar man, en samen gingen ze naar buiten om het stel te helpen. Samen tilden ze het stuk hek op een karretje, reden het de straat uit en de hoek om naar het huis van het oudere stel. Onderweg hadden ze veel plezier om hoe het er uit moest zien. Toen ze terugliepen voor een tweede deel van het hek, vroeg de vrouw aan Shirley: ‘Jij mijn vriendin?’ ‘Ja natuurlijk,’ antwoordde ze. Later begreep Shirley dat haar nieuwe Vietnamese vriendin nauwelijks Engels sprak en zich eenzaam voelde omdat haar volwassen kinderen ver weg woonden.
Het laatste woord
Ze heette Saralyn, en toen we bij elkaar in de klas zaten, was ik behoorlijk verliefd op haar. Ze had een heerlijke lach. Ik weet niet of ze van mijn verliefdheid wist, maar ik denk het wel. Na ons examenjaar ben ik haar uit het oog verloren. Zoals dat gaat, gingen we daarna allebei onze eigen weg.
Het licht dat de weg wijst
Het was een gezellig restaurant, maar wel erg donker. Op elke tafel stond maar een enkel kaarsje te brengen. Om wat meer licht te hebben, gebruikten de gasten hun smartphone zodat ze het menu konden lezen, elkaar aankijken en zien wat op hun bord lag.
Pas op, gladde helling!
Toen ik jaren geleden leerde skiën, volgde ik mijn zoon Josh bij de afdaling van wat een niet al te steile helling leek. Ik hield mijn blik op hem gevestigd, maar daardoor zag ik niet dat hij opeens de steilste heuvel van de berg af zoefde. Ik verloor alle controle en vloog letterlijk de helling af. Ergens halverwege stortte ik natuurlijk neer.
Een blijvende erfenis
Thomas Edison heeft de eerste bruikbare elektrische lamp uitgevonden. Jonas Salk heeft een effectief poliovaccin ontwikkeld. Amy Carmichael heeft talloze gezangen geschreven die we nu nog in de kerk zingen. Maar hoe zit het met jou? Wat is het doel waarvoor jij op de wereld gezet bent? Wat doe jij met je leven en waarin investeer jij je tijd?
Onveranderlijk
Voor een reünie gingen vrouw Cari en ik laatst naar Santa Barbara, de stad in Californië waar we elkaar voor het eerst ontmoetten en verliefd op elkaar werden. Dat is nu vijfendertig jaar geleden. We maakten een plan om verschillende plekken op te zoeken waar we samen enkele van de mooiste uren van onze jeugd doorgebracht hadden. Maar toen we op de plek kwamen waar ons favoriete Mexicaanse restaurant was, bleek er nu een ijzerhandel te staan. Aan de muur hing een smeedijzeren plaat met een herinnering erop aan het restaurant en de vier decennia van dienst aan de gemeenschap die het had gekend.
Kleine kringetjes
Als gezin kregen we van een klasgenoot van mij een rashond, een collie, die te oud was om nog jongen te krijgen. Als snel begrepen we dat deze prachtige hond triest genoeg een groot deel van haar leven in een kleine kooi had doorgebracht. Ze liep voortdurend in kleine kringetjes heen en weer. Ze kon niet apporteren of in een rechte lijn rennen. Zelfs in onze grote tuin, een heel veld eigenlijk, dacht ze dat ze in een kleine ruimte opgesloten zat.
Grote dingen
Op 9 november 1989 stond de wereld verbaast toe te kijken hoe de Berlijnse Muur viel. De muur die Berlijn en Duitsland in tweeën deelde werd neergehaald en de stad die achtentwintig jaar lang in tweeën gesplitst was werd weer één. Uiteraard was in Duitsland zelf de vreugde het grootst, maar de hele wereld die toekeek deelde in de opwinding. Er was iets groots gebeurd.
Gebruik je stem
Ik kreeg eens een uitnodiging om een wereldberoemde pianist te ontmoeten. Nu had mijn hele opvoeding in het teken gestaan van de muziek; ik speelde viool en piano en zong vaak solo in de kerk en bij andere gelegenheden. De kans om deze pianist te ontmoeten sprak me dan ook zeer aan.
Leef. Bid. Heb lief.
Mede door de invloed van ouders die overtuigd gelovig waren, leefde atleet Jesse Owens als een zeer gelovig en moedig man. Tijdens de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn won hij, als een van de weinige zwarte deelnemers aan het team van de Verenigde Staten, vier gouden medailles, en dat onder het hatelijk toeziend oog van de nazi’s en hun Führer. Daarnaast raakte Owens bevriend met zijn collega-atleet Luz Long, een Duitser. Te midden van de nazipropaganda bracht hij zijn geloof in praktijk en beïnvloedde zo het leven van Long. Later schreef Long in een brief aan Owens: ‘Op dat moment in Berlijn, toen ik je voor het eerst sprak en jij met één knie op de grond zat, wist ik dat je aan het bidden was (. . .) ik denk dat ik misschien ook wel in God geloof.’
Een reden om te zingen
Voor iemand die zogezegd altijd graag alles goed doet, voelde het als een grote fout. Wat had ik gedaan? Nou, ik was in slaap gevallen. Onze kinderen moeten op een bepaalde tijd thuiskomen wanneer ze een avondje stappen zijn. Het zijn goede kinderen, maar ik heb de gewoonte om op te blijven tot ik de sleutel in het slot van de voordeur hoor draaien. Ik wil gewoon weten dat ze veilig en wel thuisgekomen zijn. Dat hoef ik niet te doen; het is mijn eigen keuze. Maar op een avond werd ik wakker van de stem van onze dochter, die met een glimlach zei: ‘Pap, ik ben er weer. Je kunt wel naar bed gaan.’ Ondanks alle goede bedoelingen overkomt het een vader wel eens dat hij op zijn post in slaap valt. Het was best vernederend, maar ook zeer menselijk.
