Verduisterd door de wolken
In november 2016 stond er een uiterst zeldzame ´supermaan´ aan de hemel. De maan bereikte haar hoogste punt boven de aarde in zestig jaar, en leek daardoor groter en helderder dan anders. Helaas was het bewolkt en grijs op de plek waar ik op dat moment was. Ik heb prachtige foto´s gezien die gemaakt zijn door vrienden die ergens anders waren, terwijl ik alleen maar naar boven kon staren en er maar op moest vertrouwen dat er achter de wolken een supermaan stond.
De last van onrechtvaardigheid dragen
Bijna achtendertig jaar na zijn veroordeling liep Malcolm Alexander op 30 januari 2018 als vrij man de gevangenis uit. Uit nieuw DNA-bewijs bleek dat hij al die tijd onterecht gevangen had gezeten. In rechtszaak na rechtszaak had Alexander met volharding volgehouden dat hij onschuldig was. Het hele verhaal stond bol van de onrechtvaardigheid. Een incompetente advocaat (die later zijn bevoegdheid kwijtraakte), een slordige bewijslast en dubieuze onderzoekstactieken zorgden er tezamen voor dat iemand bijna veertig jaar lang onschuldig in de gevangenis zat. Maar toen hij eindelijk vrijgesproken werd, reageerde Alexander zonder enige bitterheid of verwijt. ‘Je kunt niet boos zijn,’ zei hij. ‘Het is zonde van de tijd om boos te zijn.’
Met de hand gemaakt speciaal voor jou
Mijn grootmoeder was een bijzonder getalenteerde naaister. In Texas, waar ze vandaan kwam, heeft ze daarmee allerlei prijzen in de wacht gesleept. Zo lang ik al leef, geeft ze bij bijzondere gebeurtenissen altijd iets dat ze zelf gemaakt heeft. Een bordeauxrode sweater toen ik mijn diploma van de middelbare school haalde. Een paarse quilt voor mijn huwelijk. Op elk handgemaakte ding naaide ze haar merkteken: ‘Met de hand gemaakt voor jou door je oma.’ In elk geborduurde woordje voelde ik de liefde van mijn grootmoeder. Het voelde of ze meer dan genoeg vertrouwen had in mijn toekomst.
Van tranen naar lofprijzing
In 2013 begon voor Kim de strijd tegen de kanker. Ze onderging een behandeling, maar vier dagen nadat die afgelopen was, constateerden de artsen dat ze een progressieve longziekte had. Ze gaven haar nog drie tot vijf jaar. Ze was erg verdrietig, en het eerste jaar bad ze geregeld in tranen tot God, terwijl ze haar gevoelens probeerde te verwerken. In 2015 ontmoette ik Kim voor het eerst, en tegen die tijd had ze de situatie aanvaard en liet ze de rest aan God over. Een aanstekelijke vreugde en rust straalden van haar uit. Hoewel ze het soms nog heel moeilijk heeft, verandert God haar hartverscheurende lijden steeds meer in een prachtig getuigenis van hoop en dankbaarheid, waarmee ze vele anderen bemoedigt.
Gestempeld door oma
Ze had een lange naam, maar het aantal jaren dat ze leefde was nog langer. Madeline Harriet Orr Jackson Williams werd 101 jaar oud. Tijdens haar leven heeft ze twee echtgenoten begraven, die beiden predikant waren. Madeline was mijn grootmoeder en we kenden haar als Momma. Mijn broers, zussen en ik kenden haar heel goed. We woonden bij haar in huis tot haar tweede man haar bij ons weghaalde. Zelfs daarna woonde ze op nog geen tachtig kilometer bij ons vandaan. Onze oma was een zingende, pianospelende, Godvrezende vrouw die de catechismus nog uit haar hoofd kende, en wij kleinkinderen zijn sterk gestempeld door haar geloof.
Vreugde in zware tijden
Telkens wanneer mijn vriendin de telefoon niet kon opnemen, nodigde ze me via haar voicemail uit om een berichtje achter te laten. Ze sloot haar berichtje steevast af met een vrolijk ‘maak er een mooie dag van!’. Toen ik over haar woorden nadacht, besefte ik dat het eigenlijk helemaal niet in onze macht ligt om er altijd ‘een mooie dag van te maken’. De omstandigheden kunnen zomaar verre van mooi zijn. Maar als je goed kijkt, kun je zelfs dan vaak wel iets moois vinden in je dag, of alles nu goed gaat of helemaal niet.
Moedig standhouden
Veel Duitse kerkleiders lieten Hitler zijn gang gaan, maar theoloog en predikant Martin Niemöller was een van de dapperen die zich tegen het kwaad van de nazi’s verzetten. Ik las eens een verhaal waarin een groep oudere Duitsers in de jaren zeventig bij een groot hotel stond, terwijl een man die wat jonger leek met de bagage van de groep in de weer was. Iemand vroeg aan de groep wie ze waren. ‘We zijn Duitse predikanten,’ luidde het antwoord. ‘En die wat jongere man?’ ‘Dat is Martin Niemöller en hij is tachtig jaar oud. Maar hij is jong gebleven omdat hij geen vrees kent.’
Maar dan een symbool
Topbasketballer Jordan Bohannon stond op het punt om geschiedenis te schrijven voor zijn team van de Universiteit van Iowa. Hij had de kans om met zijn vrije worp een recordaantal punten te maken en het oude record van vijfentwintig jaar eerder te verbreken. Maar hij miste de worp met opzet. Waarom deed hij zoiets? Vijfentwintig jaar eerder, in 1993, had Chris Street van Iowa zijn record van vierendertig vrije worpen achter elkaar gehaald, maar slechts enkele dagen later kwam hij bij een verkeersongeval om het leven. Bohannon koos ervoor om de herinnering aan Street levend te houden door diens record niet te verbreken.
Blijven doorgaan
Door mijn baan in het bedrijfsleven ben ik met allerlei getalenteerde en nuchtere mensen in contact gekomen. Er was één uitzondering, de manager van een van onze projecten, die van buiten kwam. Hoezeer ons team ook vooruitging, hij had alleen maar kritiek en bij elke wekelijkse bespreking eiste hij dat we meer ons best deden. We werden er ontmoedigd en onzeker van. Een paar keer heb ik op het punt gestaan er de brui aan te geven.
Onvergelijkbaar leven
Ooit zag ik een programma op tv waarin jong volwassenen speelden dat ze middelbare-schoolleerlingen waren. Dat deden ze om meer te begrijpen van het leven van tieners. Ze kwamen er achter dan sociale media een enorme rol spelen bij de vraag hoe waardevol tieners zichzelf vinden. Een van hen merkte op: ‘De eigenwaarde van [de leerlingen] is nauw verbonden met de sociale media; ze hangt ervan af hoeveel “likes” ze krijgen op hun foto’s.’ Deze behoefte aan acceptatie en waardering van anderen brengt sommige jongeren tot behoorlijk extreem gedrag online.
Dakloos uit eigen keus
Sinds 1989 kiest Keith Wasserman er elk jaar voor om een paar dagen als dakloze te leven. Dit doet hij om te groeien in liefde en mededogen. ‘Ik leef op straat om mijn perspectief te verbreden en mijn inzicht te verdiepen’ in mensen die geen huis hebben om in te wonen, zegt Keith, werkzaam als directeur van de christelijke organisatie Good Works, Inc.
Ernstige vertraging mogelijk
Dat meen je toch niet? Ik was al aan de late kant. En nu stond daar een verkeersbord dat me adviseerde om mijn verwachtingen aan te passen: ‘Ernstige vertraging mogelijk’, stond erop. Het verkeer ging al langzamer rijden.
