Groter dan de puinhoop
Een van de hoofdthema’s van het oudtestamentische boek 2 Samuël had zomaar kunnen zijn: ‘Het leven is een puinhoop.’ Het boek kent alle elementen van een spannende tv-serie. David probeerde zijn macht als koning van Israël te versterken en kreeg te maken met militaire uitdagingen, politieke intriges en verraad door verwanten en vrienden. Daarbij was David zelf ook niet bepaald een lieverdje, getuige zijn acties rond zijn relatie met Batseba (hoofdstuk 11-12).
Bevrijding voor de onderdrukten
Een van mijn favoriete passages uit de literatuur komt uit Charles Dickens’ boek David Copperfield. Daarin gaat een onbevreesde tante van de hoofdpersoon de confrontatie aan met de boze stiefvader die haar neef mishandelt. Wanneer David Copperfield bij het huis van zijn tante aankomt zit zijn stiefvader achter hem aan. Tante Betsy Trotwood is helemaal niet blij als ze de kwaadaardige Mr. Murdstone ziet. Ze somt alles op wat hij misdaan heeft en slingert hem alle wrede daden waarvoor hij verantwoordelijk was naar het hoofd. Haar beschuldigingen zijn zo indringend en waar dat Mr. Murdstone (doorgaans een behoorlijk agressief type) ten slotte zonder iets te zeggen afdruipt. Dankzij tante Betsy’s goede en sterke karakter wordt David eindelijk recht gedaan.
Gods Woord verdwijnt nooit
Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog bombardeerden Duitse vliegtuigen een groot deel van Warschau plat. De hele stad lag vol betonnen blokken, afgebroken leidingen en glassplinters. In de binnenstad stond een van de beschadigde gebouwen evenwel nog hardnekkig overeind. Dat was het gebouw van de Britse en Buitenlandse Bijbelverenging. Op een muur was nog een tekst te lezen: ‘Hemel en aarde zullen verdwijnen, maar mijn woorden zullen nooit verdwijnen’ (Mat. 24:35).
Levering door de Geest
Tot voor kort hadden de huizen in veel dorpen op het Ierse platteland geen huisnummer of postcode. Dus als er drie Patrick Murphy’s in een plaats woonden, kreeg de laatste aangekomene pas zijn post als die bij de twee Patrick Murphy’s die er al langer gewoond hadden langs geweest was. ‘Als er post voor mij was, dan werd die eerst bij mijn buren afgeleverd,’ zei Patrick Murphy (die er het laatst was komen wonen). ‘Ze lazen het eens goed door, en zeiden dan: “Nee, zo te zien is het niet voor ons.”’ Om aan alle verwarring een eind te maken heeft de Ierse regering onlangs het eerst postcode-systeem ingevoerd dat ervoor moet zorgen dat alle post goed bezorgd wordt.
Jezus huilde
Ik zat in een boek verdiept toen een vriendin zich naar me toe boog om te kijken wat ik aan het lezen was. Vrijwel direct deinsde ze terug en keek me verbaasd aan. ‘Wat een sombere titel,’ zei ze.
Gods aanpak
We hadden echt een seintje van God nodig. We waren gevraagd om drie maanden lang twee jonge pleegkinderen in huis te nemen. Het was een noodoplossing, maar we moesten een besluit nemen die voor hun toekomst belangrijk kon zijn. We hadden zelf al drie oudere kinderen, en we vroegen ons af of het wel bij ons leven paste om pleeggezin te zijn van twee kinderen die nog niet naar school gingen; het zou hard werken worden om ons kindertal bijna te zien verdubbelen. We lezen in die tijd dagelijkse stukjes van de oude zendelinge Amy Carmichael, en op een keer kwamen we zo bij een vrij onbekend gedeelte uit Numeri 7 terecht.
De God die schildert
Nezahualcoyotl (1402-1472) had een naam die moeilijk uit te spreken is, maar die wel een veelzeggende betekenis had. Het betekent ‘hongerige coyote’, en wat de beste man schreef getuigt van een enorme geestelijke honger. Als dichter en heerser in Mexico vóór de komst van de Europenen schreef hij: ‘Waarlijk, de goden die ik aanbid zijn afgoden van steen die niet spreken of voelen [. . .] Een of andere machtige, verborgen en onbekende god is de schepper van het hele universum. Hij is de enige die mij met mijn aandoening troosten kan, en me kan helpen met de angst die in mijn hart leeft. Ik wens hem als mijn helper en beschermer.’
Een onconventionele tactiek
In 1980 sprong een vrouw op de metro terwijl de marathon van Boston aan de gang was. Op zich niet zo bijzonder, behalve dat ze geacht werd de marathon te lopen. Later zagen ooggetuigen haar op een halve kilometer voor de finish weer in de race springen. Ze eindigde ruim voor alle andere vrouwelijke renners, hoewel ze vreemd genoeg helemaal niet buiten adem leek of erg zweette. Eventjes leek het of ze de winnaar was.
Kruipen als een kameleon
Als je het woord kameleon hoort, denk je waarschijnlijk allereerst aan het feit dat het beestje zijn kleur aan de omgeving kan aanpassen. Maar dit reptiel heeft nog een andere interessante eigenschap. Verschillende keren heb ik gezien hoe een kameleon langs een paadje liep en me afgevraagd of hij ooit zijn bestemming zou bereiken. Het lijkt of de kameleon bijna met tegenzin een poot optilt, zich lijkt te bedenken en hem dan aarzelend neerzet, alsof hij bang is dat de grond onder zijn poten zal instorten. Daarom moest ik wel lachen toen ik iemand hoorde zeggen: ‘Wees als kerklid geen kameleon die zegt: “Laat ik vandaag naar de kerk gaan; of nee, ik ga volgende week; of toch niet, ik wacht nog wel even!”’
Zijn oogappel
De baby van een vriendin van me leed plotseling aan aanvallen, dus ze werden in allerijl met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Het hart van mijn vriendin ging tekeer terwijl ze voor haar dochtertje bad. Ze voelde de enorme liefde voor haar kind des te duidelijker toen ze haar kleine vingertjes vasthield, en moest eraan denken hoeveel meer de Heer van ons, zijn ‘oogappel’, houdt.
Het grote offer
W.T. Stead, een vernieuwende Engelse journalist uit eind negentiende, begin twintigste eeuw, stond bekend om zijn artikelen over controversiële sociale vraagstukken. Twee ervan gingen over het gevaar dat schepen de wereld overvoeren zonder dat ze voldoende reddingsboten voor de passagiers hadden. Ironisch genoeg bevond Stead zich aan boord van de Titanic toen die op 15 april 1912 tegen een ijsberg botste. Het verhaal gaat dat Stead eerst vrouwen en kinderen in de reddingsboten hielp, en daarna zijn eigen leven opofferde door zijn reddingsvest en een plek in een van de boten op te geven zodat anderen gered konden worden.
Dit is de dag
In 1940 werd de zevenentwintigjarige Virginia Connally tegen heel wat tegenstand en kritiek in de eerste vrouwelijke arts in Abilene, in de Amerikaanse staat Texas. Een paar maanden voor haar honderdste geboortedag in 2012 bood de artsenvereniging van Texas haar de Distinguished Service Award aan, de hoogste medische medaille die je in Texas kunt krijgen. In de tijd tussen die twee belangrijke gebeurtenissen had dokter Connally met veel passie en enthousiasme overal op de wereld het evangelie gebracht door middel van haar medische zendingsreizen. Zo had ze dag voor dag haar leven in dienstbaarheid aan God en de medemens geleefd.
