Het wachten waard
Voor het Shibuya-treinstation in Tokyo staat een standbeeld ter nagedachtenis van een akita-hond genaamd Hachiko. Het beestje wordt herdacht wegens zijn ongekende trouw aan zijn eigenaar, een hoogleraar aan de universiteit die dagelijks met de trein naar zijn werk ging. ’s Ochtends liep de hond met hem mee naar het station, en kwam hem daar elke middag weer ophalen, precies op het moment waarop zijn baasje de trein terug nam.
Vul je naam maar in
Er is een serie kinderboeken van de hand van Glenys Nellist genaamd Gods liefdesbrieven. Daarin moedigt de schrijfster kinderen aan om op een heel persoonlijke manier met de Heer om te gaan. Deze boeken bevatten een ‘brief van God’ met na elk bijbelverhaal ruimte waarin de kinderen hun eigen naam kunnen schrijven. Deze persoonlijke aanpak helpt jonge lezers om te beseffen dat de Bijbel niet zomaar een boek vol verhalen is. Ze leren dat de Heer een relatie met hen wil en dat Hij door de Schrift heen tot zijn zeer geliefde kinderen spreekt.
De voornaamste handelende partij
Ik hoorde eens een verhaaltje over een student die lessen in preken volgde aan een bekende bijbelschool. De beste jongeman was wel een beetje vol van zichzelf, maar hij was zeer welbespraakt en sprak met vuur. Na zijn preek ging hij weer zitten en was er duidelijk duidelijk erg tevreden over. De leraar wachtte even voordat hij reageerde, en zei toen: ‘Dat was een zeer krachtige preek. Hij zat perfect in elkaar en was heel aansprekend. Het enige probleem is dat er niet één zin tussen zat waarvan God het onderwerp was.’
Niet vergeten
Mijn nicht, haar vierjarige dochtertje Kailyn en ik brachten samen een heerlijke middag door. We bliezen bellen in de tuin, waren druk met een prinsessenkleurboek en aten boterhammen met pindakaas en jam. Toen ze weer in de auto stapten om naar huis te gaan, riep Kaitlyn heel lief door het geopende raampje: ‘Vergeet me niet, tante Anne.’ Snel liep ik naar de auto toe en fluisterde: ‘Hoe kan ik jou ooit vergeten. Ik beloof dat we elkaar snel weerzien.’
Hou vol
Onlangs werd mijn schoonvader achtenzeventig, en tijdens het feest waarmee onze familie zijn verjaardag vierde, vroeg iemand hem: ‘Wat is het belangrijkste dat u tot nu toe in uw leven geleerd hebt?’ Zijn antwoord: ‘Hou vol!’
Een schuilplaats voor de storm
Het verhaal gaat dat een jonge predikant die in 1763 over een kustweg op de kliffen van het Engelse Somerset reisde, in een grot zijn toevlucht zocht tegen het onweer en de stromende regen. Terwijl hij zo over Cheddar Gorge uitkeek, dacht hij na over het geschenk van de gevonden schuilplaats en de vrede in God. Tijdens het wachten schreef hij een gezang, dat bekend geworden is onder de titel Rock of Ages, ‘rots van de eeuwen’.
Gods barmhartigheid met hypocriete harten.
‘Het zou mij erg teleurstellen als een van onze teamleden zoiets deed,’ zie een cricketspeler. Hij doelde op een Zuid-Afrikaanse speler die in 2016 tijdens een wedstrijd vals gespeeld had. Maar slechts twee jaar later werd juist die speler betrapt op een vrijwel identiek geval van vals spelen.
Doen wat Hij zegt
Brian zou als ceremoniemeester optreden op de bruiloft van zijn broer, maar hij kwam niet opdagen. Begrijpelijk genoeg waren de andere gezinsleden teleurgesteld in hem, onder wie zijn zus Jasmine die de schriftlezing verzorgde. Tijdens de dienst las ze foutloos het overbekende gedeelte voor uit 1 Korintiërs 13, het hoofdstuk over de liefde. Na de bruiloft vroeg haar vader haar evenwel om een verjaardagscadeau naar Brian te brengen, en toen aarzelde ze toch even. Ze vond het moeilijker om de woorden over de liefde na te leven, dan om ze voor te lezen. Maar nog diezelfde avond bedacht ze zich en zei: ‘Ik kan er niet tegen om in de Bijbel te lezen over de liefde en die niet in praktijk te brengen.’
Vertrouw op je wapenrusting
Als beginnend auteur voelde ik me vaak onzeker, wanneer ik aan workshops schreef. Dan keek ik om me heen en zag een zaal vol reuzen, zogezegd: allemaal mensen die een officiële opleiding hadden gevolgd, of jaren ervaring hadden. Ik had geen van beide. Wat ik wel had was een oor dat gevormd was door het taalgebruik en de toon en de ritmes van de Bijbel, in de King James versie in mijn geval. Dat was mijn wapenrusting, zou je kunnen zeggen. Daar was ik aan gewend, en dat vormde mijn schrijfstijl en mijn stem zodat ik er veel vreugde in vond, en niet alleen ik maar ook anderen, hoop ik.
Hij die de stormen stilt
Jim vertelde vol vuur over de problemen die hij met het team op zijn werk had: verdeeldheid, een oordelende houding en misverstanden. Toen ik een uur lang geduldig naar al zijn frustraties geluisterd had, stelde ik voor om aan Jezus te vragen wat Hij zou willen dat we in deze situatie deden. Vijf minuten zaten we rustig en in stilte. Toen gebeurde er iets bijzonders. Beiden voelden we hoe Gods vrede als een deken over ons heen viel. We konden ons veel meer ontspannen toen we zijn aanwezigheid en leiding ervoeren en voelden ons vertrouwen groeien om de problemen weer ogen onder te zien.
De lange armen van de liefde
Mary Lee is een grote witte haai van bijna vijf meter lang en meer dan vijftienhonderd kilo zwaar, die in 2012 van een zendertje werd voorzien door oceanografen. Het ding werd aan haar rugvin vastgemaakt, zodat ze door satellieten gevolgd kon worden wanneer ze boven water kwam. Vijf jaar lang waren al Mary Lee’s bewegingen online waar te nemen door iedereen langs de hele kust, van onderzoekers tot surfers. Het beest werd bijna 40.000 mijl gevolgd tot op een dag het signaal van het scherm verdween. Waarschijnlijk had de batterij van haar zender het begeven.
Vossen vangen
Toen we een keer een vleermuis in ons huis hadden, dachten we dat hij daar toevallig was terechtgekomen. Maar toen ik de volgende avond er weer eentje zag rondfladderen, ging ik me in de kleine krengen verdiepen en kwam ik erachter dat ze maar een heel kleine opening nodig hebben om bij mensen op bezoek te komen. In feite hebben ze maar een gaatje ter grootte van een munt nodig om naar binnen te kunnen kruipen.
