Nachtwakers
Toen ik studeerde werkte ik elke zomer op een boerderij voor gasten in de schitterende bergen van Colorado. Om beurten namen we als stafleden daar de taak waar van ‘nachtwaker’. Het voornaamste daarbij was op te letten of er bosbranden ontstonden die een gevaar konden vormen voor de slapende gasten. In eerste instantie leek dit een vermoeiend en ondankbaar klusje, maar geleidelijk aan werd het voor mij een unieke kans om stil te worden, na te denken en troost te vinden in de nabijheid van God.
Naar Gods evenbeeld
Toen haar prachtige bruine huid zijn kleur begon kwijt te raken, beangstigde het haar, alsof ze aan het verdwijnen was of haar ‘ik’ kwijtraakte. Met zware make-up probeerde ze ‘haar vlekken’ (zoals zij ze noemde) te verstoppen, die lichtere stukjes huid waar ze aan de huidziekte vitiligo leed. Bij die ziekte verlies je pigment (melanine), dat de huid zijn kleur geeft.
Voorwerpen in een spiegel
‘Must.Go.Faster.’ Dat is wat dr. Ian Malcolm, gespeeld door Jeff Goldblum, zegt in een iconische scène van de film Jurassic Parc uit 1993. Op dat moment rijdt hij met twee anderen in een jeep en zijn ze op de vlucht voor een alles verwoestende tyrannosaurus. Als de chauffeur in de achteruitkijkspiegel kijkt, ziet hij de opengesperde kaken van de dinosauriër, net boven een sticker met de woorden: ‘Voorwerpen in de spiegel kunnen dichterbij zijn dan ze lijken.’
Ik ben er voor je
Net als in andere steden over de hele wereld, zijn er in de buitenwijken van Parijs mensen te vinden die de daklozen in hun gemeenschap helpen. Kleding wordt in waterdichte zakken opgehangen aan daarvoor aangewezen hekken, zodat mensen die op straat leven er uit kunnen halen wat ze nodig hebben. Op de zakken zit een sticker waarop staat: ‘Ik ben niet kwijtgeraakt. Ik ben voor jou als je het koud hebt.’ Deze hulp verwarmt niet alleen de mensen die geen dak boven hun hoofd hebben, maar is ook een les voor de hele gemeenschap hoe belangrijk het is om mensen in nood te helpen.
Liefde zonder vrees
Jarenlang droeg ik een schild van angst als bescherming om mijn hart. Dat was een excuus om geen nieuwe dingen te hoeven proberen, mijn dromen niet te volgen en God niet te gehoorzamen. Angst om mensen kwijt te raken, en voor verdriet en afwijzing stonden me in de weg om een relatie van liefde op te bouwen met God en andere mensen. Door de angst was ik een onzekere, bezorgde en jaloerse echtgenote en een overbezorgde, beschermende moeder. Terwijl ik nu echter steeds meer leer hoeveel God van me houdt, verandert Hij de manier waarop ik met Hem en de mensen om me heen omga. Omdat ik weet dat God voor me zorgt, voel ik me zekerder en ben ik sneller bereid om de belangen van anderen boven die van mezelf te stellen.
Het lege bed
Ik keek ernaar uit om terug te gaan naar het St. James-verzorgingshuis in Montego Bay op Jamaica, en Rendell weer te zien, die twee jaar eerder Jezus had leren kennen. Evie, een tiener van het koor van de middelbare school waarmee ik elk voorjaar een reis maak, had met hem in de Bijbel gelezen en hem het evangelie uitgelegd. Hij had Jezus aangenomen als zijn persoonlijke Redder.
Nooit alleen
Tijdens zijn werk voor een bijbelgids voor predikanten in Indonesië, raakte een vriend van me die schrijver is, gefascineerd door de gemeenschapcultuur in dat land. Een centraal begrip daarbij is gotong rojong, wat zoiets als ‘wederzijdse hulp’ betekent. Het is een idee dat in dorpen in praktijk gebracht wordt, waar buren bijvoorbeeld samenwerken om het dak van iemand te repareren of een brug of pad te aan te leggen. Ook in de steden wordt dit gebruik in ere gehouden, vertelde mijn vriend. ‘Mensen gaan altijd met iemand mee als hij bijvoorbeeld naar de dokter moet. Dat hoort in die cultuur. Zo ben je nooit alleen.’
Een levend gedenkteken van goedheid
De kerkelijke gemeente waarin ik opgroeide, hing zo ongeveer van tradities aan elkaar. Met een ervan kreeg je te maken wanneer een dierbaar familielid of een goede vriend overleed. Vaak kwam er niet veel later een bronzen bordje aan een kerkbank of aan schilderijtje aan de muur in de hal te hangen, waarop stond: ‘Ter nagedachtenis van . . .’ Daarbij werd de naam van de overledene ingevuld als herinnering aan een leven dat voorbij was. Ik kon die gedenkplaatjes wel waarderen. En dat doe ik nog steeds. Tegelijk heb ik er vaak bij stilgestaan dat dit eigenlijk maar statische, levenloze voorwerpen zijn, letterlijk iets dat ‘niet leeft’. Zou er een manier zijn om er iets van ‘leven’ aan toe te voegen?
Oproep om goede moed te houden
Tussen tal van standbeelden van mannen (zoals die van Nelson Mandela, Winston Churchill en Mahatma Gandhi) op het Parliament Square in Londen, staat precies één standbeeld van een vrouw. Dat is Millicent Fawcett, die streed voor het stemrecht van vrouwen. Ze is vereeuwigd in brons, met een banier in haar handen waarop de woorden staan die ze als eerbetoon aan een andere feministe sprak: ‘Moed roept op tot moed, waar dan ook.’ Fawcett was ervan overtuigd dat iemands moed anderen moediger maakt, zodat zelfs de meest timide personen in actie komen.
Gevangen maar niet stil
Het was de zomer van 1963. Na een lange busrit die de hele nacht duurde, stapte burgerrechten-activiste Fannie Lou Hamer met zes andere zwarte passagiers uit om wat te eten in Winona, in Mississippi. Politie-agenten dwongen hen om weer te vertrekken en ze werden gearresteerd en in de gevangenis gegooid. De vernedering bleef echter niet beperkt tot deze onrechtmatige arrestatie. Alle zeven werden ze flink in elkaar geslagen, Fannie nog het ergst. Ze kreeg het zo zwaar te verduren dat ze het bijna niet overleefde, maar ze barstte uit in een lied: ‘Paus en Silas was bound in jail, let my people go.’ En ze zong niet in haar eentje. Andere gevangen die fysiek gebonden waren maar van wie de geest nog altijd vrij was, zongen met haar mee.
‘God heeft mijn leven gered’
Toen Aron (niet zijn echte naam) vijftien was, begon hij tot Satan te bidden. ‘Het voelde alsof ik een heuse compagnon had,’ zei hij daarover. Aron begon te liegen, te stelen en zijn familie en vrienden te manipuleren. Ook kreeg hij nachtmerries: ‘Op een ochtend werd ik wakker, en daar zat de duivel aan het voeteneinde van mijn bed. Hij zei dat ik mijn examens zou halen, en daarna zou sterven.’ Aron kwam door zijn examens heen, en bleef in leven. Hij zei: ‘Het werd me duidelijk dat hij een leugenaar is.’
Stenen gooien
Lisa voelde geen enkele sympathie voor mensen die hun partner bedrogen . . . tot ze merkte dat haar eigen huwelijk haar totaal geen voldoening meer gaf en ze met gevaarlijke aanvechtingen te maken kreeg. Dankzij die pijnlijke ervaring kon ze beter meeleven met anderen en kreeg ze een nieuw inzicht in de uitspraak van Jezus: ´Wie van jullie zonder zonde, laat die als eerste een steen naar haar werpen’ (Joh. 8:7).
