De kern van het vasten
De honger knaagde aan mijn zenuwen. Mijn mentor had me aangeraden om te vasten om me op God te focussen. Maar terwijl de dag voortschreed, begon ik me af te vragen hoe Jezus dat ooit veertig dagen lang had volgehouden. Ik had er moeite mee om op de Heilige Geest te vertrouwen, van wie ik verwachtte dat Hij me vrede, kracht en geduld zou geven. Vooral geduld.
Prachtig en uniek
Het mensenras is niet zo bijzonder, althans niet volgens de London Zoo. In 2005 organiseerde de dierentuin een vierdaagse expositie met als titel: ‘Mensen in hun natuurlijke omgeving.’ De mensen die ‘gevangen’ waren, werden door middel van een online-wedstrijd uitgekozen. Om te bezoekers inzicht in de mens te geven, maakten de medewerkers van de dierentuin bordjes waarop hun eetgewoonten en leefomgeving stonden, en de dingen waardoor ze bedreigd werden. Volgens de woordvoerder van de dierentuin was de tentoonstelling bedoeld om te laten zien dat de mens helemaal niet zo uniek is. Een van de deelnemers leek het daarmee wel eens te zijn: ‘Als ze mensen hier als dieren zien, dan herinnert dat hun eraan dat we toch niet zo speciaal zijn.’
Goddelijke ontsnapping
In het detectiveverhaal De vier klokken van Agatha Christie (met Hercule Poirot als de hoofdpersoon) komen criminelen voor die een hele serie moorden plegen. Hun oorspronkelijke plan is om één bepaalde persoon te vermoorden, maar om die eerste geheim te houden zien ze zich genoodzaakt om steeds weer nieuwe moorden te plegen. Als ze uiteindelijk gepakt worden, zegt een van hen tegen Hercule Poirot: ‘Alleen die ene moord was gepland.’
De scheve torenspits
Het schijnt zo te zijn dat mensen zenuwachtig worden van een scheve torenspits. Toen we bij vrienden op bezoek waren, vertelden ze dat de mensen wat paniekerig reageerden, toen de spits van hun kerktoren na een zware storm scheef stond.
We hebben elkaar nodig
Toen ik met onze kinderen een wandeltocht maakte, zagen we een licht, vederachtig groen plantje dat in kleine plukjes op het pad groeide. Volgens een bordje werd dat plantje in de volksmond wel ‘hertenmos’ genoemd. Toch is het in feite geen mossoort, maar een korstmos: een alg en een schimmel die in één vorm samengroeien, waarbij beide organismen van elkaar profiteren. Noch de alg, noch de schimmel kan op zichzelf overleven, maar samen vormen ze een robuuste plant die in hooggelegen gebieden wel 4500 jaar oud kan worden. De plant kan goed tegen droogte en lage temperaturen, en daarom is het in de winter vaak het enige voedsel van de kariboe, oftewel het rendier.
Gods verbazingwekkend goede handen
Toen het vliegtuig twintig minuten onderweg was van New York naar San Antonio, veranderde het vluchtplan en brak er chaos uit. Een van de motoren van het vliegtuig had het begeven en puin van de motor sloeg tegen een raampje, waardoor de druk in de cabine wegviel. Triest genoeg raakten verschillende passagiers gewond, en een van hen vond zelfs de dood. Als er geen kalme, uiterst capabele piloot (getraind als straaljagerpiloot bij de marine) in de cockpit had gezeten, had de tragedie nog veel groter kunnen zijn. Een kop die op de voorpagina van de krant verscheen, luidde: ‘In verbazingwekkend goede handen.’
Berenknuffel
‘Beer’ was een cadeau voor mijn kleinkind, één brok liefde in de vorm van een zachte reuzenknuffel. De reactie van baby D? Eerst was hij verwonderd. Daarna voelde hij een verbaasd soort ontzag. Vervolgens nieuwsgierigheid die om een gedurfde verklaring vroeg. Hij stak een mollig vingertje in Beers neus, en toen de Beer voorover in zijn armen tuimelde, reageerde hij alleen maar blij. Baby D legde zijn hoofdje op de donzige borst van Beer en gaf hem een innige omhelzing. Kuiltjes verschenen in zijn wangen, toen hij zich breed glimlachend in Beers zachte pels nestelde. Op een onschuldige, natuurlijke manier voelde hij de liefde die van Beer kwam en die hij als vanzelf teruggaf.
Wanneer alles verloren lijkt
In nog geen half jaar tijd was Geralds leven totaal ingestort. Door een economische crisis ging zijn bedrijf ten onder en verloor hij zijn rijkdom, terwijl zijn zoon bij een tragisch verkeersongeval om het leven kwam. Door de schok kreeg zijn moeder een hartaanval, en overleed ze. Zijn vrouw raakte in een depressie en zijn twee jongere dochters bleven ontroostbaar. Het enige waartoe hij nog in staat was, was het aanhalen van de woorden van de dichter van Psalm 22: ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten?’ (vs. 2).
Vriendelijke kritiek
Tijdens de eerste les van mijn cursus landschapschilderen kwam onze docent, een zeer ervaren professionele kunstenaar, bij me staan om mijn eerste werkstuk te beoordelen. Zwijgend stond hij naast me met een hand peinzend onder zijn kin. Daar gaan we, dacht ik. Hij gaat natuurlijk zeggen dat het nergens op lijkt.
Verlangen in steen
‘Ah, elke pier is een verlangen in steen!’, zo luidt een regel in het Portugese gedicht ‘Ode Marítima’ van Fernando Pessoa. De pier die Pessoa bedoelt staat voor het gevoel dat je kunt hebben, wanneer een schip zich langzaam maar zeker van je verwijdert. Het vaartuig vertrekt, maar de pier blijft achter als een blijvend monument van hoop en dromen, vertrek en verlangen. Met pijn herinner je je wat je kwijt bent, en waar je net niet meer bij kunt.
De liefde stopt niet
Toen ik net negentien was geworden, verhuisde ik naar een plek zo’n duizend kilometer bij mijn ouderlijk huis vandaan. Dat was lang voordat ik mijn eerste pieper of mobiel kreeg. Op een ochtend moest ik van alles doen en ging ik vroeg van huis, en vergat ik dat ik met mijn moeder had afgesproken om haar die ochtend te bellen. ’s Avonds stonden er opeens twee politieagenten voor de deur. Mijn moeder maakte zich zorgen, want ik miste nooit een van onze belafspraken. Overdag had ze meermalen geprobeerd me te bellen, maar elke keer kreeg ze een ingesprektoon te horen. Op een gegeven moment belde ze de politie om te vragen of die bij mijn huis wilde gaan kijken. Een van de agenten merkte op: ‘Wat een zegen om te weten dat de liefde nooit stopt met zoeken.’
De Heer zal voorzien
Mijn bezorgdheid nam toe naarmate de zomervakantie langer duurde. Ik had mijn diploma gehaald, en wilde na de zomer verder studeren. Ik plan altijd graag goed vooruit, en de gedachte dat ik voor mijn studie naar een andere staat zou verhuizen, maar nog geen baan had, gaf me geen prettig gevoel. Een paar dagen voor het eind van mijn vakantiebaantje, kreeg ik echter de vraag of ik voor het bedrijf wilde blijven werken, maar nu op afstand. Ik nam het voorstel aan en vond rust in de gedachte dat God voor me zorgt.
