De God die ons welkom heet
Onze gemeente komt op zondag samen in een oude basisschool, een die in 1958 liever de deuren sloot dan aan een eis van het gerechtshof te voldoen om te integreren (waardoor scholen verplicht waren om Afro-Amerikaanse leerlingen toe te laten, en niet alleen blanke). Een jaar na de sluiting ging de school weer open. Een van de eerste zwarte leerlingen was Elva, die tegenwoordig lid is van onze gemeente. ‘Ik werd uit mijn veilige gemeenschap gehaald, waar leraren waren die deel van ons leven uitmaakten,’ herinnert Elva zich. ‘Ik werd pardoes in een enge omgeving gezet in een klas met maar één andere zwarte leerling’. Elva heeft er erg onder geleden dat ze ‘anders’ was, maar ze is uitgegroeid tot een moedige, gelovige vrouw die weet wat vergeving is.
Wat voor Redder is Hij?
Vorig jaar bad ik met een groepje vriendinnen voor de genezing van drie vrouwen die aan kanker leden. We wisten dat God de macht heeft om te genezen, en elke dag vroegen we Hem om dat te doen. We hadden al vaker gezien wat Hij kan en geloofden dat Hij het weer kon. Alle drie kenden ze dagen waarop genezing een reële optie leek, en we verheugden ons. Maar in de herfst overleden ze alle drie. Volgens sommigen was dat de ‘ultieme genezing’, en in zekere zin is dat ook zo. Toch hadden we er veel verdriet van. We wilden zo graag dat God hen in dit leven zou genezen. Maar om ons onbekende redenen bleef een wonder uit.
Een alternatief voor bezorgdheid
Een gezagsgetrouwe, eerlijke man kreeg een voicemail-bericht dat luidde: ‘Dit is agent die-en-die van de politie. Wilt u alstublieft het volgende nummer bellen?’ Zodra de man het berichtje hoorde, sloeg de bezorgdheid toe. Hij vreesde dat er iets heel erg mis was. Hij durfde niet terug te bellen en bracht diverse slapeloze nachten door waarbij hij zich allerlei nare scenario’s in het hoofd haalde. Hij was bang dat hij in de problemen zat. De agent belde niet meer terug, maar het duurde weken voor zijn bezorgdheid begon af te nemen.
Een doodgewone man
Als jongen was William Carey ziekelijk en groeide hij op in een eenvoudig gezin in de buurt van het Engelse Northampton. Zijn toekomst leek weinig goeds te bieden. Maar God had een plan met hem. Tegen alle verwachtingen in vertrok hij naar India, waar hij enorme sociale hervormingen teweegbracht en de Bijbel vertaalde in diverse Indiase talen. Hij hield van God en van de mensen, en heeft grote dingen voor God tot stand gebracht.
De grotere glorie
Keizer Augustus is alom bekend als de eerste en grootste van alle keizers van Rome. Met politiek vernuft en militaire macht elimineerde hij zijn tegenstanders, breidde hij het rijk uit en veranderde hij Rome van een verzameling verloederde wijken in een stad van marmeren beelden en tempels. Romeinse burgers aanbaden hem als goddelijke vader en redder van de mensheid. Toen na veertig jaar zijn regeerperiode eindigde, waren volgens de officiële annalen de laatste woorden die hij sprak: ‘Ik trof Rome aan als stad van klei, en laat haar achter als stad van marmer.’ Volgens zijn vrouw luidden zijn laatste woorden echter anders: ‘Heb ik mijn rol goed vervuld? Applaudiseer dan als ik van het podium stap.’
Veranderd om te veranderen
Tani en Modupe groeiden op in Nigeria en gingen in de jaren zeventig voor hun studie naar Groot-Brittannië. Terwijl ze zelf als persoon door Gods genade een volledig ander mens geworden waren, hadden ze nooit kunnen bedenken hoe ze gebruikt zouden worden om een van de meest achtergestelde en geïsoleerde buurten van Engeland te veranderen: Anfield in Liverpool. Tani en Modupe Omideyi zochten trouw Gods weg en dienden hun gemeenschap, en God gebruikte hen om velen nieuwe hoop te geven. Ze geven leiding aan een levende kerkgemeenschap en blijven actief in tal van buurtprojecten waardoor het leven van talloze mensen ten goede is veranderd.
Wandelen in het licht
De duisternis viel over ons dorpje in het bos toen de maan verdween. De bliksem flitste aan de hemel, gevolgd door een enorme onweersbui. Ik was klaarwakker en erg bang. Als kind beeldde ik me in dat allerlei griezelige monsters op me in wilden hakken. Maar de zon kwam op en het lawaai verdween. De rust keerde weer terwijl de vogels in het zonlicht hun jubellied lieten horen. Het contrast tussen de beangstigende duisternis van de nacht en de vreugde van de dag, kon niet scherper zijn.
Ogen stijf dicht
Hij wist dat hij het niet had moeten doen. Ik kon duidelijk zien dat hij wist dat het verkeerd was: zijn gezicht sprak boekdelen. Toen we gingen zitten om erover te praten wat hij gedaan had, kneep mijn neefje snel zijn ogen stijf dicht. Zo zat hij daar en dacht met de logica van een driejarige peuter dat ik hem niet kon zien, als hij zijn ogen maar dicht hield. En als hij onzichtbaar voor mij was, dan kon hij het gevreesde gesprek met mij (en de gevolgen daarvan) ontlopen.
Vragen is goed
Mijn vader had een uitstekend richtingsgevoel, waar ik wel eens jaloers op was. Instinctief weet hij waar het noorden, zuiden, oosten en westen zijn. Het lijkt een soort aangeboren gevoel dat hij heeft. En hij zit er nooit naast. Tenminste, op die ene keer na.
Een nieuw jaar, nieuwe prioriteiten
Ik heb altijd graag nog eens cello willen leren spelen. Maar het is er nooit van gekomen om les te nemen. Of liever gezegd, ik heb er nooit de tijd voor genomen. Ik dacht dat ik het straks op de nieuwe aarde misschien zou kunnen leren. In de tussentijd wilde ik mijn tijd hier op aarde vooral gebruiken om God te dienen met dat waartoe Hij me geroepen heeft.
De boodschapper
‘Ik heb een boodschap voor u.’ Een medewerkerster van de conferentie die ik bijwoonde gaf me een papiertje, en ik vroeg me af wat erin kon staan. Het bleek goed nieuws te zijn. ‘U hebt een neefje,’ las ik.
Alles wat nieuw is
Autosloperijen fascineren me. Ik knutsel graag aan auto’s, en geregeld bezoek ik een sloperij bij ons in de buurt. Het is een eenzame plek waar de wind fluit tussen de afgeschreven karkassen die ooit iemands dierbare karretje waren. Sommige zijn in elkaar gereden, andere versleten en weer andere werden gewoon te oud. Als ik tussen de rijen doorloop, valt mijn oog soms op een bepaald exemplaar en vraag ik me af wat hij ‘tijdens zijn leven’ allemaal heeft meegemaakt. Het is als een deur naar het verleden. Elk wrak heeft zijn eigen verhaal van menselijk verlangen naar het laatste model en het onverbiddelijke voortschrijden van de tijd.
